Μάλλον, είμαι από τα καλά «παιδιά». Δεν άντεχα άλλο να βλέπω τις μουντζούρες στο μαντρότοιχο της πολυκατοικίας των πεθερικών μου, ζήτησα άδεια από τη συνέλευση της πολυκατοικίας, πήρα έναν κουβά λευκή μπογιά και με καλή παρέα, αφιέρωσα μισή ωρίτσα από το χρόνο μου και τις σκέπασα.
Βλέπετε, παρ’ όλο που στην πολυκατοικία μένουνε, όπως σας έγραψα, τα πεθερικά μου, θεώρησα ότι χρειάζομαι τη συναίνεση και των άλλων ενοίκων, προτού παρέμβω στον τοίχο τους. Κάτι, που όσοι τον είχανε μουντζουρώσει, φαντάζομαι ότι σωστά υποθέσατε, δεν είχανε κάνει. Ερώτημα πρώτο. Όταν καταστρέφω αυτά που δεν μου ανήκουνε και επιβάλλω το δικό μου, ειδικά όταν γράφω «εδώ μόνο εγώ…», (θα καταλάβετε σε τι αναφέρομαι διαβάζοντας πιο κάτω), γιατί η συμπεριφορά μου δεν θεωρείται φασιστική;
Καλά, μην φανταστείτε, δεν είχε γίνει και η νύχτα των κρυστάλλων, αυτό ενδέχεται να μας το φυλάνε οι συμπεριφορές τους, για το μέλλον. Οι μουντζούρες ή τα συνθήματα εάν προτιμάτε, έγραφαν τα ακόλουθα: «ΕΔΩ ΜΟΝΟ ΑΕΚ», «Β7Π» (το οποίο έμοιαζε να είχανε σβήσει πρόχειρα, με μαύρη μπογιά, οι «ΕΔΩΜΟΝΟΑΕΚ»), «Τάδε τάδε, ο άνθρωπος που λέει αλήθ(ε)ιες» (η ορθογραφία υποθέτω ότι διορθώθηκε εκ των υστέρων, από τον «μπουρζουά» της παρέας), «ΑΛΕΞ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ», «MONS» ή «MOANS», που στα Αγγλικά σημαίνει, «βογκάει». Όπως μάλλον θα διακρίνατε και εσείς, καμία τέχνη, κανένα βάθος σκέψης, καμία πεφωτισμένη γενιά «Indigo». Μάλλον, πιο κοντά σε «Neanderthal» το όλο πράγμα… Ερώτημα δεύτερο. Πώς γίνεται να έχουμε παρεξηγήσει τόσο τα πράγματα; Να θεωρούμε τέχνη την καταστροφή, βάθος την επιφάνεια, δικαίωμα ή ελευθερία την καταπάτηση των δικών μας δικαιωμάτων και έκφραση, την παραφωνία; Ποια ενοχικά συμπλέγματα μας σπρώχνουνε τόσα χρόνια, στο να επικροτούμε τον εκφυλισμό του αστικού μας πολιτισμού;
Τις προάλλες, αποκεφάλισαν την προτομή της Λέλας Καραγιάννη στα Εξάρχεια. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι η παράξενη αυτή και ενοχική (το επαναλαμβάνω) ελευθερία, που δώσαμε στους καταστροφείς με τα σπρέι, οδηγεί και στη βίαιη απαξίωση των ηρώων της ιστορίας μας; Στην απαξίωση κάθε συμβόλου, κάθε ιερότητας, κάθε αγώνα και κάθε κατάκτησης; Δεν καταλαβαίνουμε ότι όταν γράφουνε με το έτσι θέλω τα συνθήματα τους στη μάντρα μας, φτύνουν(!) το δικό μας κόπο, το δικό μας χρόνο, τη δική μας προσπάθεια, τις δικές μας, μικρές κατακτήσεις; Φτύνουνε στην ουσία πάνω μας! Μπορεί στο 2016 να μην έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε Λέλα Καραγιάννη και ευτυχώς να λέμε, αλλά ο ηρωισμός μας να είναι, στο ότι θέλουμε να προσφέρουμε ένα όμορφο περιβάλλον για τους συνανθρώπους μας. Όταν βγαίνει ο γείτονάς μας βόλτα με τον σκύλο του για παράδειγμα, να ξεκουράζεται το μυαλό του, αντί να βομβαρδίζεται από τα μηνύματα που προσπαθούνε απεγνωσμένα να του τραβήξουνε την προσοχή. «Έιιι, είμαι και ΕΓΩ εδώ, γιατί δεν προσέχεις τη θλιβερή μου ύπαρξη, MOANS ρε, MOANS…».
Οι ΑΕΚτζήδες που λέτε, θα μπορούσε να είναι και Ολυμπιακοί, το «Β7Π» που έγραφε, είναι δικό τους φαντάζομαι. Ή, θα μπορούσε να είναι και οπαδοί του Παναθηναϊκού. Οι τελευταίοι δε, σε μια επιγραφή στη Λεωφόρο Βεΐκου, το «τερμάτισαν». Κάλυψαν με μια πρώτη, μαύρη στρώση τη μισή επιγραφή που έλεγε «Περισσός Νέα Ιωνία» και τώρα γράφει, «Περι Νέα Θ13». Το primer μάλλον, το βάλανε για να φαίνεται καλύτερα το πράσινο «Θ13» (sic). Οι ΑΕΚτζήδες αυτοί λοιπόν, είναι από εδώ, από τις γειτονιές μας, είναι παιδιά της Κηφισιάς και της Νέας Ερυθραίας. Οπότε, θα έλεγε κανείς, ότι θα τους ενδιέφερε να προστατεύσουνε την πόλη μας, αντί να την πληγώνουνε. Ειδικά όταν έχουνε το δύσκολο έργο, του να ξεπλύνουνε το μαύρο στίγμα που άφησε ο Κατίδης στην ομάδα τους. Θυμόσαστε, εκείνος ο παίκτης, που τελείωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Ελλάδα, επειδή θεώρησε ως έξυπνο τρόπο πανηγυρισμού, το να χαιρετίσει ναζιστικά τους οπαδούς της ομάδας του. Ειδικά την ΑΕΚ! Την ομάδα της προσφυγιάς…
Στη Νέα Ερυθραία λοιπόν, αλλά και σε πολλά σημεία της Κηφισιάς, είναι γεμάτο «ΑΕΚ». Στους τοίχους, τα ΚΑΦΑΟ, τις κολώνες της ΔΕΗ, τους σκουπιδοτενεκέδες. Παντού. Κάπου γράφει, «ΑΕΚ», αλλού, «ΕΔΩ ΜΟΝΟ ΑΕΚ», σε άλλα σημεία, «ΑΕΚ Ν. Ερυθραία club». Για να υπάρχει οργανωμένο club, θα πρέπει να υπάρχει και διεύθυνση. Σελίδα στο Facebook πάντως, το ξέρω ότι υπάρχει. Ερώτημα τρίτο. Γιατί δεν κάνει μια προσπάθεια ο Δήμος μας, να προσεγγίσει αυτά τα παιδιά και να τα πείσει, για το πόσο ανόητο είναι να εκθέτουνε έτσι την ομάδα τους; Αν βάλουν ένα χεράκι για να σβήσουνε τις μουντζούρες τους, (γιατί όχι και τις μουντζούρες των άλλων), πιστεύω ότι θα κερδίσουνε τις εντυπώσεις του κόσμου, που πραγματικά δεν ενδιαφέρεται για οπαδικές αντιπαλότητες, αλλά βλέπει να υποβαθμίζεται περαιτέρω, η ήδη δύσκολη καθημερινότητά του.
Απ’ όσο ξέρω, ο Αχιλλέας Κουρέπης, που είναι υπεύθυνος για τον αθλητισμό στην πόλη μας, διατηρεί μια ιδιαίτερη σχέση με αυτή την ομάδα και με τον κόσμο της. Ευελπιστώ, ότι εάν (ή όταν) συζητηθεί αυτό το κείμενο σε κάποιους από τους κύκλους της τοπικής μας μικροεξουσίας, κάπως θα φτάσει και αυτός ο προβληματισμός στα αυτιά του. Αλλά την αρχή, θα πρέπει να την κάνουμε εμείς. Καταδικάζοντας το πρώτο αυτό στάδιο φασιστικής συμπεριφοράς, που ξετυλίγεται στις γειτονιές μας. Άλλο η τέχνη και άλλο η μουντζούρα. Άλλο ο καλλιτέχνης και άλλο ο βάνδαλος. Που στο μέλλον, θα απαιτεί να μπει και μέσα στο σπίτι μας, μιας που δείξαμε τέτοια κατανόηση, όταν μας επέβαλε τη δική του αισθητική, τον δικό του «πολιτισμό», στη μάντρα του σπιτιού μας.
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
