Διαβάζοντας ένα ιδιαίτερα διασκεδαστικό (και όχι πολύ μεγάλο) βιβλίο των Levitt και Dubner, το τρίτο από τα πολύ εμπνευσμένα, εμπεριστατωμένα και καλογραμμένα βιβλία τους που ασχολούνται με εναλλακτικές προσεγγίσεις σε οικονομικά και κοινωνικά θέματα, δεν μπορεί κανείς να μην κάνει τη σκέψη και να φανταστεί πώς θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και εδώ κάποιες εναλλακτικές προσεγγίσεις, που να ξεφεύγουν από την πεπατημένη, δοκιμασμένη και όχι και τόσο αποτελεσματική μεθοδολογία, που εφαρμόζεται για τα διάφορα θέματα που απασχολούνε την καθημερινότητα στην πόλη μας.
Ίσως τελικά, οι λύσεις να βρίσκονται έξω από τα συνηθισμένα. Σε τελική ανάλυση, δεν χάνουμε τίποτα απολύτως άμα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά, βάζοντας τις ιδέες μας κάτω, για να δούμε μήπως χρησιμοποιώντας αλλιώς τους πόρους και τις δυνατότητες που διαθέτουμε, καταφέρουμε περισσότερα από ένα ζητούμενα. Τη λύση των όποιων προβλημάτων π.χ. και… με 66 εκατομμύρια χρόνια καθυστέρηση, το θάνατο της νοοτροπίας των «δεινοσαύρων»! Εδώ που τα λέμε, γιατί να περιοριστούμε στις δικές μας ιδέες; Επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη, σε 196 χώρες, δεν μπορεί, κάποιοι θα βρήκανε απαντήσεις σε απλά θέματα που μας απασχολούνε όλους. Μην φανταστείτε, στα φαινομενικά απλά θα μείνουμε, δεν ψάχνουμε λύση, ούτε για την παγκόσμια εξάλειψη της φτώχειας, ούτε για να τετραγωνίσουμε τον κύκλο…
Ζήτω λοιπόν, η ευφάνταστη τρέλα! Ποιος ξέρει πού θα μπορούσαν να μας βγάλουν οι πιο τρελές και οι πιο εμπνευσμένες ιδέες!
Έχουμε πρόβλημα με τα σκουπίδια. Κάτι που υπάρχει σε ολόκληρη τη χώρα. Μεγάλο μέρος του προβλήματος είναι, ότι δεν μοιάζει να μπορούμε να αποδεχτούμε ότι οι λύσεις που εφαρμόζονται σήμερα, δεν είναι βιώσιμες. Από τη μια μας έχει φάει η αγωνία για το αν θα μείνουμε στην Ευρώπη, από την άλλη, η «βαλκάνια» διαχείριση των απορριμμάτων μας, δεν συμπλέει ούτε με τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις, ούτε με τις προσδοκίες των περισσότερων δημοτών του Δήμου μας. Για να το πάμε και λίγο πιο «τοπικά». Η «τεχνολογία» των κάδων μας είναι απαρχαιωμένη και όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το καπάκι του κάδου ανοιχτό, άμα πιστεύει ότι τον εξυπηρετεί καλύτερα έτσι. Πολλοί δε συνδημότες μας, θεωρούνε τους κάδους ως απλό σημείο αποκομιδής και πολλές φορές, αντί να βάζουνε τα σκουπίδια τους μέσα στον κάδο, τα ακουμπάνε πάνω στο καπάκι, γιατί σιχαίνονται να τον ανοίξουν. Μια στις τόσο, οι κάδοι παλιώνουν και αντικαθίστανται.
Μήπως λοιπόν, στις μελλοντικές παραγγελίες που θα δοθούν για κάδους, να είναι απαραίτητα κάδοι με πεντάλ, που να κλείνουνε μόνοι τους, όπου δεν θα υπάρχει η δυνατότητα να μείνει το καπάκι ανοιχτό, και… (εδώ είναι που βρίσκεται το «out of the box»), αφού ένα σύγχρονο σύστημα συλλογής απορριμμάτων προβλέπει ενεργή συμμετοχή των πολιτών για να λειτουργήσει σωστά, να υπάρχει πρόβλεψη για να κλειδώνουν οι κάδοι και να ξεκλειδώνουν αυτόματα, ώστε οι Δημότες να μπορούνε να πετάξουνε τα σκουπίδια τους μονάχα συγκεκριμένες ώρες! Για παράδειγμα, μια ημέρα πριν την αποκομιδή των απορριμμάτων στη γειτονιά τους. Πάνω σε κάθε κάδο, πίσω από ένα πλεξιγκλάς, θα μπορούσαν να υπάρχουν χρήσιμες πληροφορίες, όπως, πότε μαζεύονται τα σκουπίδια, πότε μπορούνε να πετάξουνε οι πολίτες τα σκουπίδια τους, τι πετιέται σε κάθε κάδο ή που βρίσκονται άλλοι κάδοι, για συγκεκριμένα υλικά. Χαρτί, γυαλί, ληγμένα φάρμακα, χημικά κλπ.
Το ότι υπάρχει πρόβλημα με την παράνομη στάθμευση στο κέντρο της Κηφισιάς είναι οφθαλμοφανές. Πολλοί δυστυχώς όμως, δεν καταλαβαίνουν γιατί η παράνομη στάθμευση αποτελεί πρόβλημα. Δεν το θεωρούνε πρόβλημα, αλλά παρκάροντας παράνομα, πιστεύουν ότι βρίσκουνε «λύση», στο να διευκολύνουν τη δική τους ήδη επιβαρυμένη, (πιθανότατα και μη), καθημερινότητα. Προσωπικά, θεωρώ την παράνομη στάθμευση και την όποια ανοχή σε αυτή, τεράστιο λάθος. Επιγραμματικά, σας γράφω τους λόγους: Δυσχεραίνει την κυκλοφορία πεζών και οχημάτων. Δημιουργεί κινδύνους για πεζούς και οδηγούς. Καταστρέφει την εικόνα της πόλης και απαξιώνει την αγορά της. Αποτελεί διαφυγόν έσοδο για τις οργανωμένες επιχειρήσεις πάρκινγκ. Δίνει την εντύπωση ότι τα πάντα επιτρέπονται. Δημιουργεί ανισότητες. Προάγει την αντικοινωνική συμπεριφορά. Αποθαρρύνει τους πολίτες που ακολουθούν τους κανόνες και πιστεύουν στους νόμους.
Πώς θα σας ακουγόταν λοιπόν, εάν ο Δήμος, κάποιες ημέρες, όχι συνέχεια, απροειδοποίητα, σαν έκπληξη, επιβράβευε όσους πάνε από μόνοι τους στο πάρκινγκ, πληρώνοντάς τους το κόστος στάθμευσης ή μέρος αυτού; Θα ρωτήσετε και πολύ λογικά, από πού θα πληρωθεί αυτό το πράγμα; Μα, από όσους εκείνη την ημέρα, παρκάρανε παράνομα! Τι αποκατάσταση δικαιοσύνης που θα ήταν αυτό! Παρκάρεις νόμιμα και δεν πληρώνεις και πληρώνει για σένα εκείνος που νόμιζε ότι είναι πιο έξυπνος από εσένα! Κάτι τέτοιο, θα αντέστρεφε εντελώς την έννοια του «κορόιδου», που με τη συνεχή απουσία της οργανωμένης πολιτείας, μας έχουν επιβάλει κατά κάποιο τρόπο, οι θρασύτεροι ανάμεσά μας. Συν του ότι οι ελάχιστοι Δημοτικοί Αστυνομικοί που έχουμε, θα μεγιστοποιούσαν το όφελος για την πόλη μας από την παρουσία τους, ακόμα και όταν δεν θα βρίσκονταν σε υπηρεσία! Θα ήταν εκεί, ακόμα και όταν θα απουσίαζαν, ως ο φόβος του «μπαμπούλα», που θα γελοιοποιήσει όσους προτιμήσουνε να φάνε κλήση, αντί να πάνε να παρκάρουνε δωρεάν στο πάρκινγκ! Γιατί πέραν από τα χαμένα ευρώ του προστίμου, ο φόβος της γελοιοποίησης, είναι μάλλον μεγαλύτερος…
Τα μάτια του Δήμου και τα κίνητρά τους
Θα έχετε προσέξει και εσείς κάποια κακώς κείμενα στον δημόσιο χώρο της πόλης μας. Παράνομες διαφημιστικές επιγραφές σε δέντρα και κολόνες. Οχήματα σε εγκατάλειψη που έχουνε ριζώσει και μοιάζει σαν να βρίσκονται στο ίδιο σημείο, εδώ και χρόνια. Πράγματα που μπήκαν στον δημόσιο χώρο και ξεχάστηκαν. Βανδαλισμοί, που σίγουρα δεν ομορφαίνουν, αλλά, (σύμφωνα με τη θεωρία του «σπασμένου παράθυρου»), λειτουργούν σαν «πρόσκληση» για περισσότερους βανδαλισμούς αλλά και εγκληματικότητα (sic).
Αν έχετε την απορία πάντως, να ξέρετε, δεν είσαστε μόνοι. «Καλά, δεν τα βλέπουν;». Όχι, δεν τα βλέπουν. Η ασχήμια δυστυχώς συνηθίζεται και στο τέλος, παύουμε να την παρατηρούμε. Ωστόσο, ο Δήμος μας διαθέτει έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων, αρκετοί από τους οποίους κυκλοφορούν περισσότερο απ’ όλους, στους δρόμους της πόλης μας. Αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να λειτουργούν ως, τα «μάτια» του Δήμου. Αρκεί να βρεθεί και το κατάλληλο κίνητρο ώστε να τα ανοίξουν και να αναφέρουν τις προβληματικές καταστάσεις που παρατηρούν. Το κίνητρο αυτό θα μπορούσε να είναι οικονομικό, μιας που η εξτρά δουλειά που θα έκαναν θα μας γλίτωνε από κάποια άλλα έξοδα, (όπως για παράδειγμα, το κόστος της αδράνειας – όταν δεν διορθώνεται κάτι εγκαίρως, μελλοντικά, στοιχίζει περισσότερο – το κόστος καταγραφής και το υψηλότερο κόστος της όποιας μεμονωμένης διορθωτικής παρέμβασης), ή ηθικό. Αρκεί να πιστέψουμε και οι ίδιοι στην αξία της ηθικής επιβράβευσης και να μην επιβραβεύουμε τον καθένα, για ψύλλου πήδημα.
Για τα δε ταγκ και για τα συνθήματα, η λύση βρίσκεται στην άμεση αποκατάστασή τους, στην καλή συνεργασία με τους Δημότες και στις έξυπνες, αποτρεπτικές φυτεύσεις.
Ειδικά, σε κάποια σημεία ιστορικού ενδιαφέροντος, όπως είναι η Βίλα Δροσίνη και οι ρωμαϊκοί τάφοι στο κέντρο της πόλης μας, το Στροφύλι, το Άλσος της Κηφισιάς, το Κεφαλάρι, θέλει γρήγορες παρεμβάσεις, όποτε εμφανίζεται κάποια μουντζούρα. Σίγουρα πάντως όχι, ενθάρρυνση του μουντζουρώματος, όπως γίνεται με το σύνθημα που εμφανίζεται στην αρχική σελίδα της ανανεωμένης ιστοσελίδας της πόλης μας. «Αυτή η πόλη είναι σπίτι μου…». Που έχει και μια ακόμα ανάγνωση. «… και θα κάνω ό,τι γουστάρω».
Μήπως λοιπόν, για να μείνουμε στο πνεύμα του σημερινού κειμένου και να σκεφτούμε έξω από τα συνηθισμένα, ορίσουμε τα σημεία όπου θα μπορούνε να βγάζουνε το άχτι τους οι ατάλαντοι αυτοί νεαροί; Γιατί εκείνοι που έχουνε ταλέντο, πραγματικά, δεν χρειάζονται το τάγκινγκ και τα ποδοσφαιρικά/ πολιτικά συνθήματα. Και για να βοηθήσουμε περαιτέρω στην απομυθοποίηση της βλακώδους αυτής νεύρωσης, για να την βάλουμε στην πραγματική της διάσταση, σε κάθε σημείο που θα επιτρέπεται, να υπάρχει και μια επιγραφή που να τους ενθαρρύνει, να ξοδέψουνε εκεί το σπρέι και τα λεφτά των γονιών τους. «Εδώ, κάντε ό,τι θέλετε». Εξαντλώντας όμως παράλληλα την αυστηρότητα των αρχών, στα σημεία όπου δεν επιτρέπεται. Γιατί υποτίθεται, πως η αγωνία τους είναι για το «μήνυμα», που θέλουν οπωσδήποτε να περάσουνε στον κόσμο και όχι για να επιβληθούνε στους άλλους, μουντζουρώνοντας. Πάντως, με τη γρήγορη αποκατάσταση, που μπορεί να γίνει και με στένσιλ, (τετράγωνα, κύκλους, τρίγωνα, μόνιππα, μαργαρίτες…), έχουμε μια ενιαία εικόνα, καθαρή, σίγουρα πιο κοντά στην τέχνη και χάνουνε και το κίνητρο τους. Στο τέλος μάλιστα, αποθαρρύνονται.
Βλέπετε, το να σκεφτούμε έξω από τα συνηθισμένα, πέραν από εύκολο, είναι και πολύ διασκεδαστικό! Και όταν οι προτάσεις και οι τρελές μας οι ιδέες βρίσκουν τοίχους και εμπόδια στα αφτιά και τα μυαλά των υπευθύνων, μπορούμε πάντα να τις δημοσιεύσουμε, όπως καλή ώρα, στον ιστότοπο που αυτή τη στιγμή σερφάρετε!
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
