Παραθέτω έναν μικρό διάλογο που είχαμε στο σπίτι.
«Γράφεις κείμενο;»
«Ναι, για τον Δεκέμβρη»
«Οπότε, θα είναι κάτι γιορτινό;»
«Εννοείται, Χο Χο Χο…»
Έτσι, για να μπαίνουμε σε γιορτινή ατμόσφαιρα σιγά σιγά. Μόνο που φέτος σε αντίθεση με άλλες χρονιές, όπου κάπου εκεί γύρω στις γιορτές, με έπιανε το μελό μου και προσπαθούσα να απευθυνθώ στο Χριστιανικό συναίσθημα όσων λίγων με διαβάζουνε, φέτος λοιπόν, θέλω να βροντοφωνάξω…. «ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ!!!; Έχετε τρελαθεί τελείως; Σαράντα χιλιάδες ευρώ για να ανάψετε τα λαμπάκια στο δέντρο; Ή το καραβάκι, για περισσότερη ελληνικότητα… Βάλτε πάλι τον «Χριστό» στα «Χριστούγεννα» και σταματήστε τις προκλητικές, Χριστουγεννιάτικες – προεκλογικές φιέστες!».
Το ξέρω, κάποιοι, απουσία μιας πιστευτής δικαιολογίας για αυτή τη σπατάλη, θα με πούνε «κακό», «άδικο», «μίζερο», «αντιπολιτευόμενο» ή και «ΠΑΣΟΚ». Μια «ύβρη» ή και εξυπηρετική «ταμπέλα» της εποχής μας, με το οποίο προσωπικά, δεν είχα ποτέ μου, καμία, μα καμία σχέση. Αν και, λιγότερο από μια δεκαετία πριν, έπεσε στη λάκα του «λεφτά υπάρχουν», το 44% των Ελλήνων Ψηφοφόρων.
Αλλά πείτε μου, ειλικρινά και Χριστουγεννιάτικα, υπάρχει κάτι πιο «ΠΑΣΟΚ», κάτι που να μας θυμίζει περισσότερο τις εποχές του «λεφτά υπάρχουν», της σπατάλης και της αστακομακαρονάδας, από το να δίνουμε 40.000 ευρώ σε δυο καλλιτέχνες, για να μας ανάψουνε τα λαμπάκια;
Το ΠΑΣΟΚ τελικά, όπως μοιάζει να έχει περάσει στις συνειδήσεις μεγάλου μέρους της πλειοψηφίας, δεν ήτανε (είναι;) απλά ένα κόμμα. Είναι νοοτροπία. Και οι φορείς αυτής της νοοτροπίας, είναι πολλοί και βρίσκονται παντού. Έρχονται μάλιστα, σε όλες τις αποχρώσεις.
Αν θέλουν, να τους το κάνω εγώ τζάμπα! Είμαι πρόθυμος να τους πληρώσω κιόλας κάνα δεκάρικο. Συν δέκα ευρώ δηλαδή στα ταμεία μας, αντί για μείον σαράντα χιλιάδες. Για να έχω τη χαρά, σαν μικρό παιδί και εγώ, να ανάψω τα φωτάκια.
Σε τελική ανάλυση, μέσα μας και όχι πολύ βαθιά τελικά, είμαστε όλοι μας μικρά παιδιά. Απλά κάποιοι, όταν παίρνουμε τέτοιες αποφάσεις, σοβαρές αποφάσεις, που θέλουν σκέψη, που έχουνε να κάνουνε με τα λεφτά των άλλων, συμπεριφερόμαστε σαν ενήλικες. Γιατί αλλιώς, δικαίως θα μας πούνε, ότι έχουμε χάσει το μέτρο.
Η Καλλιτέχνιδα που θα ανάψει τα φωτάκια στην Κηφισιά, είναι 62 χρονών. Έχει μια μακρά, πετυχημένη καριέρα, παιδί, εγγόνι, φαν κλαμπ, κύκλο γνωριμιών και όταν κάποια άλλη Καλλιτέχνιδα, έφερε με τη νίκη της στην Ελλάδα τον διαγωνισμό της Eurovision, αποφασίστηκε από κάποιες φωτεινές δυνάμεις κάπου ψηλά, πως θα εκπροσωπήσει την χώρα μας. Τιμητική η συμμετοχή της δηλαδή, στον διαγωνισμό της Eurovision. Όπως τιμητικό, θα έπρεπε να θεωρηθεί το γεγονός, ότι την κάλεσε η πόλη μας, (της οποίας είναι Δημότισσα), να φωταγωγήσει το δέντρο. Δεν έχει ανάγκη αυτά τα χρήματα. Ή τουλάχιστον, δεν μοιάζει να έχει ανάγκη αυτά τα χρήματα. 25.000 πλέον ΦΠΑ είναι το ποσό που θα εισπράξει. 15.000 πλέον ΦΠΑ, θα πάρει ο συνάδελφός της, που θα κάνει την ίδια δουλειά στη Νέα Ερυθραία.
Θα μου πείτε, τα μεγέθη είναι σχετικά…
Με το νέο του συμβόλαιο, ο Lewis Hamilton, θα βγάζει πάνω από 2.133.000 ευρώ, για κάθε αγώνα της Φόρμουλα 1 που θα τρέχει. Και να σας πω την αμαρτία μου, πιστεύω ότι τα αξίζει. Μόνο που, τους αγώνες της Φόρμουλα 1 τους παρακολουθούνε εκατομμύρια άνθρωποι και το συμβόλαιο του Hamilton, δεν το πληρώνουμε οι Κηφισιώτες.
Το δεκάρικο που σας γράφω πιο πάνω, δεν το γράφω τυχαία. Εάν μαζέψει με το λαμπερό της όνομα η Καλλιτέχνιδα 2.500 ανθρώπους, που θα έρθουνε για να την δούνε να ανάβει τα φωτάκια, επιχορηγούμε με δέκα ευρώ την κάθε παρουσία. Χώρια ο ΦΠΑ και τα κόστη. 2.500 άνθρωποι, δεν χωράνε καν στο σημείο που θα γίνει η εκδήλωση. Συν του ότι, 10 ευρώ από την κοινή μας τσέπη, για κάθε επισκέπτη, που ούτως ή άλλως μπορεί να είχε την πρόθεση να έρθει στην Κηφισιά εκείνη την ημέρα, είναι ένα υπερβολικά μεγάλο ποσό.
Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ λοιπόν, πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είχαν διατεθεί αυτά τα χρήματα, για την τόνωση της αγοράς της πόλης μας; Μήπως η αγορά τελικά, χρειάζεται την «τονωτική της ένεση», τις εποχές όπου οι καταναλωτές, δεν θα βγούνε έτσι και αλλιώς στην αγορά για ψώνια; Μήπως είναι καλύτερο τους πόρους μας, να τους διαθέτουμε σε κάτι, που θα μας εξασφαλίσει διάρκεια και μακροημέρευση, αντί να τους πετάμε σε εφήμερους εντυπωσιασμούς; Που τελικά, κάθε άλλο, παρά καλή εντύπωση αφήνουνε.
Να σας πω λοιπόν τι θα μου έκανε καλή εντύπωση. Να ανάβανε τα φωτάκια αφιλοκερδώς. Να μας έδειχνε ο Δήμαρχος, ότι διαθέτει την προσωπικότητα, να πείσει τον κόσμο να πιστέψει, να εμπιστευτεί, να επενδύσει, να επισκεφτεί την Κηφισιά, χωρίς να βάλουμε το χέρι βαθιά στην τσέπη. Να μας έδειχνε, πως στα τελευταία Χριστούγεννα αυτής της Διοίκησης, έχουμε απτούς λόγους για να τον εμπιστευτούμε, για τη διαχείριση της κοινής μας τσέπης και του κοινού μας τόπου. Το να πετάμε εδώ και εκεί τα λεφτά των Δημοτών, δεν ωφελεί κανέναν. Ούτε την Πόλη, ούτε τις Επιχειρήσεις, ούτε τους Δημότες.
Ένας κούκος, δεν φέρνει την άνοιξη και ας τραγουδάει και σαν αηδόνι. Αν η προσπάθεια δεν έχει συνέπεια, συνέχεια και διάρκεια, αν τα Χριστούγεννα δεν είναι μέρος του τι είναι και τι θέλει να γίνει η Κηφισιά, αν δεν είναι μέρος ενός γενικότερου προγραμματισμού, που στοχεύει στη συνολική αναβάθμιση του Κέντρου της Κηφισιάς, όλο τον χρόνο, αυτά τα χρήματα θα δαπανηθούνε μόνο, για να βγούνε κάποιοι, κάποιες ωραίες φωτογραφίες, με τους καλλιτέχνες της (ακριβής), επιλογής τους.
Να σας πω την αλήθεια, όταν έμαθα αυτή την είδηση, πήρα μέρος στην όλη συζήτηση που είχε ανοιχτεί στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Το κλίμα στα fora, δεν ήτανε γιορτινό… Οι περισσότεροι που συμμετείχαμε στη συζήτηση, νιώθουμε να μας κοροϊδεύουν. Πάντα βέβαια, υπάρχει διάθεση για γέλιο και για πλακίτσα. Το δούλεμα που τρώμε, έχει κάτι το παρεΐστικο και θα αρχίσω να ανησυχώ σοβαρά, όταν πλέον σηκώσουμε τα χέρια μας ψηλά, από τη ματαιότητα της καταγγελίας του όποιου παραλογισμού. «Και τι θα αλλάξει…».
Αλλά όχι ακόμα σήμερα. Σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, τη δεύτερη από τις πιο κρύες ημέρες που έχουμε γνωρίσει αυτόν τον χειμώνα, είδα στις επτά και μισή το πρωί, μια Κυρία, εργαζόμενη του Τομέα Καθαριότητας, που σκούπιζε κοντά στον σταθμό του ΗΣΑΠ.
Η εικόνα με στεναχώρησε, όχι για την αξιοπρέπειά της, πλημμύριζε τον τόπο η αξιοπρέπεια μιας γυναίκας, που δουλεύει μες το κρύο, για να κερδίσει τον μισθό της. Με στεναχώρησε, η εικόνα ενός Δήμου, που στελεχώνεται από αιρετούς, που κάποιοι εμπιστευτήκαμε, αλλά εκείνοι, τα βάζουν όλα σε μια ζυγαριά και χαμένοι στο ζύγισμα βγαίνουν πάντα οι Δημότες, όταν ζυγίζονται ενάντια στα προσωπικά τους, ανόητα μικροσυμφέροντα.
Τα φώτα στα Χριστουγεννιάτικα δέντρα της πόλης μας, έπρεπε να αναφτούνε τζάμπα, από αυτή την Κυρία, με την σκούπα στο χέρι. Σαν ένα ευχαριστώ, για τη δουλειά της και την αξιοπρέπειά της. Σαν ένα συγνώμη, που επιλέξανε κάποιοι αιρετοί, να πιστεύουν πως η κοινωνική τους θέση, τους βάζει στο ίδιο κάδρο με τις όποιες διασημότητες. Και όχι δίπλα στους Δημότες και τους Εργαζόμενους του Δήμου.
Καλές γιορτές σε όλους! Χρόνια Πολλά! Καλό και Ευτυχισμένο το 2019!
