Από τις πιο δημοφιλείς ηλεκτρονικές στήλες μας, ήταν αυτή όπου αναρτούσαμε ποιοι συμπολίτες μας είχαν φύγει από κοντά μας, δίνοντας την ευκαιρία σε όσους ήθελαν να παραστούν για ένα τελευταίο αντίο.
Αυτό όμως, σύμφωνα με τη νέα νομοθεσία, που μπαίνει σε ισχύ από τις 25 Μαΐου 2018, είναι παράνομο. Δεν μπορούμε να γνωστοποιούμε τις κηδείες που γίνονται στην περιοχή μας, χωρίς της συγκατάθεση των συγγενών τους. Ευτυχώς που δεν ζητάνε και τη συγκατάθεση του αποθανόντος.
Δεδομένου βεβαίως ότι οι συγγενείς τις ημέρες αυτές δεν βρίσκονται σε κατάσταση να σκέφτονται τη γνωστοποίηση μέσω του ηλεκτρονικού Τύπου, η στήλη προφανώς θα ενημερώνεται πια μόνο αραιά και πού, εφόσον υπάρχει η αντίστοιχη έγκριση.
Την ίδια στιγμή που ο θάνατος θεωρείται προσωπικό «απόκρυφο» δεδομένο, εξακολουθούμε να ζητάμε υποχρεωτικά τη δημοσίευση των γάμων. Γιατί να μην είναι μυστικό ότι δύο άνθρωποι θέλουν να ενώσουν τις τύχες τους και υπόσχονται αμοιβαία αγάπη;
Μυστικά επίσης δεν είναι και τα χρέη μας προς το Δημόσιο, οι καταθέσεις μας στην τράπεζα ή αλλά εισοδήματα που μπορεί να έχουμε; Έτσι λοιπόν, μιας και οι τράπεζες διατηρούν τα μυστικά τους, μαθαίνουμε τελευταίοι ότι εκείνα τα χρηματάκια που περιμέναμε και μας κατέθεσαν, έχουν αφαιρεθεί από το λογαριασμό μας, προκειμένου να πληρωθεί κάποιο χρέος μας, το οποίο δεν ήταν προφανώς προσωπικό δεδομένο.
Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά η στέρηση διαφόρων ελευθεριών βαφτίζεται ως προστασία από κάτι. Έτσι λοιπόν «προστατεύοντας» τα προσωπικά μας δεδομένα, τα οποία όμως όλο και πιο πολύ συσσωρεύονται από διάφορους φορείς, μας στερούν το δικαίωμα στην πληροφόρηση. Κάθε αποδοχή μας για να έχουμε ηλεκτρονική πληροφόρηση από ειδήσεις, μέχρι καινούργια προϊόντα, δίνει τη συγκατάθεσή μας για να διατηρείται αρχείο με τα στοιχεία μας. Άρα να πατήσουμε ή όχι το κουμπάκι της αποδοχής όταν μας ρωτάνε, υποχρεωτικά πια, αν θέλουμε πληροφόρηση;
Ο νόμος βέβαια έχει «ντυθεί» για άλλη μια φορά με ωραίες λεξούλες όπως ότι: «Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που το αφορούν». Φυσικά βέβαια ο νόμος είναι υπεράνω προσωπικών δεδομένων αφού η επεξεργασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα μπορεί να γίνει «για θεμιτούς λόγους που προβλέπονται από το νόμο». Αρκεί μια υποψία, ένας νόμος περί τρομοκρατίας ή κάποιος άλλος θεσπισμένος για συγκεκριμένες ανάγκες νόμος και δεν υπάρχει κανένας λόγος για την προστασία των προσωπικών δεδομένων.
Φυσικά βέβαια όλα αυτά γίνονται για να προστατευτεί καλύτερα η ιδιωτική ζωή των Ευρωπαίων και να ενισχυθεί η εμπιστοσύνη και ασφάλεια των καταναλωτών, ενώ ταυτόχρονα θα δημιουργήσει νέες ευκαιρίες για τις επιχειρήσεις, κυρίως τις μικρότερες. Πώς θα συμβεί αυτό το τελευταίο είναι άγνωστο. Αν και σύμφωνα με τα νέα δικαιώματα που αποχτούν οι πολίτες μέσα από την προστασία των δεδομένων τους είναι ότι «υπάρχει δικαίωμα στη φορητότητα των δεδομένων, δίνοντας τη δυνατότητα μετακίνησης αυτών από τη μια εταιρία στην άλλη. Αυτό θα δώσει στις εταιρίες νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες».
Το γεγονός ότι κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις εκμεταλλεύτηκαν ιδιαίτερα προσωπικά δεδομένα για οικονομικά, πολιτικά και άλλα οφέλη, οδηγεί σε μια κατάσταση όπου πολύ εύκολα κάποιος θα μπορεί να ασκήσει δίωξη σε κάποια επιχείρηση με αφορμή χρήση προσωπικών δεδομένων, με εξαντλητικά πρόστιμα.
Από την άλλη, οι μεγάλες επιχειρήσεις προφανώς θα συνεχίσουν να ασκούν ανενόχλητες το έργο τους. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το ντόπινγκ στις αθλητικές διοργανώσεις. Υπάρχουν χώρες που έχουν στη διάθεσή τους μια φαρμακοποθήκη, πάντα λίγο πιο μπροστά από το αντιντόπινγκ.
