Στον καθαρό μέχρι πρόσφατα τοίχο ενός συγκροτήματος κατοικιών, που βρίσκεται πάνω στην Τατοΐου, πήγε κάποιος και έγραψε ένα γιγάντιο σύνθημα της Χρυσής Αυγής. Μπορεί η ακροδεξιά οργάνωση που φλερτάρει δημόσια με τον ναζισμό, να μην μπήκε αυτή την φορά στη Βουλή των Ελλήνων, αλλά κάποιοι από τους ψηφοφόρους της, ήθελαν να επιβληθούν στην καθημερινότητά μας, «δημοκρατικά», με τον γνώριμο τρόπο τους…
Βέβαια, από αυτή την οργάνωση και τους ακόλουθούς της, δεν μπορεί κανείς να περιμένει κάτι καλύτερο. Είναι φασίζουσα αυτή η συμπεριφορά, η βία, τα σπρέι, είτε είναι από αυτούς, από τους χούλιγκαν κάποιας ποδοσφαιρικής ομάδας ή από τον mons και τον pons, (τα σιαμαία, όπως τους φαντάζομαι, δίδυμα, που μοιράζονται έναν μονάχα, μικροσκοπικό εγκέφαλο), που έχουνε γεμίσει την Κηφισιά, με την τζίφρα τους.
Το σύνθημα πήγανε και το διάγραψαν έτεροι «δημοκράτες», βάζοντας και το άλφα της αναρχίας. Δεν το έσβησαν, το διέγραψαν. Χρειάζονται οι μεν τους δε και το ανάποδο.
Έξω η Χρυσή Αυγή, του κοντοχωριανού μας αρχηγού της, μέσα η Ελληνική Λύση, ως ένα πιο εύπεπτο, ελπίζω, υποκατάστατο της ακραίας δεξιάς φωνής. Μια φορά τον πέτυχα στην τηλεόραση τους τελευταίους μήνες και ζήταγε πολιτοφυλακή, ναρκοπέδια και επαναφορά της θανατικής ποινής. Δεν τις λες και «χωνευτικό» αυτές τις διεκδικήσεις. Φαντάζομαι πάντως ότι ο θυμωμένος κόσμος του, «να τους δείρουμε όλους», βρήκε καινούργιο μέσο για να εκφραστεί και θα νιώθει πια δικαιωμένος και ξεπλυμένος, από τις πρόσφατες επιλογές του.
Δεν ξέρω αν μελετήσατε καθόλου τα κόμματα και τις θέσεις τους, προτού επιλέξετε τι θα ψηφίσετε ή και αν θα πάτε να ψηφίσετε ακόμα… Γιατί η αποχή, για ακόμη μια φορά, ήτανε σημαντική. Ένα στα δυο κόμματα σχεδόν, ήταν κομμουνιστικό ή έχει επηρεαστεί σημαντικά από την κομμουνιστική θεωρία. Παρόλο που έχουν περάσει τρεις δεκαετίες περίπου, από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, της κυρίαρχης εκπροσώπου της εφαρμοσμένης κομμουνιστικής ιδεολογίας. Η ιδεολογία, αλλά κυρίως η εφαρμογή της, απέτυχαν και το είδαμε στην πράξη. Έχω φίλους που βιώσανε το καθεστώς, έχω γνωρίσει ανθρώπους που εκδιώχθηκαν και κατέφυγαν αλλού. Πώς να επιλέξουμε λοιπόν κάποιους, με ένα τέτοιο αφήγημα; Και σε τελική ανάλυση γιατί να τους επιλέξουμε; Θα ήταν ένα σπουδαίο βήμα προόδου, αν καταλάβουνε κάποια στιγμή, ότι γίνανε πάρα πολλά εγκλήματα στο παρελθόν, στο όνομα ΚΑΙ αυτής της ιδεολογίας.
Από τα συμφραζόμενα, θα καταλάβατε μάλλον ότι οι επιλογές μου για την Κυριακή των εκλογών, όλο και μειωνόντουσαν. Η αποχή για μένα δεν είναι λύση, το λευκό όμως μπορεί να είναι. Είναι μια άποψη που την σέβομαι και την επέλεξα μάλιστα πρόσφατα. Σε άλλη εκλογική διαδικασία.
Απ’ όσο με θυμάμαι, ιδεολογικά κυρίαρχη στην Κηφισιά, είναι η Νέα Δημοκρατία. Παλιότερα μάλιστα, ακόμα πιο πολύ. Μπορεί κάποιες φορές η εικόνα της πόλης μας να μην είναι αυτή ενός τόπου όπου κατοικούν Βουλευτές, Υπουργοί, Πρωθυπουργοί, αλλά ανέκαθεν, κάπως μας έμοιαζε φυσιολογικό το να έχουμε αυτούς τους ανθρώπους ως γείτονές μας. Μην φανταστείτε, δεν πηγαίνουμε με το φλιτζάνι στα χέρια να δανειστούμε ζάχαρη όποτε ξεμένουμε, ούτε ψήνουμε μαζί λουκάνικα στο μπάρμπεκιου τις Κυριακές. Η γειτονιά μας, περιορίζεται γεωγραφικά κι εμείς βλέπουμε μόνο ασφαλίτες, να κάθονται σε αυτοκίνητα, ενίοτε, κλείνοντας τη ράμπα του πεζοδρομίου.
Κυρίαρχη η Νέα Δημοκρατία στην Κηφισιά, όχι μόνο στην επιλογή των στελεχών της ως τόπο κατοικίας τους, αλλά και ανάμεσα στις επιλογές των ψηφοφόρων. Οι φίλοι μας, οι γείτονες μας, οι συγγενείς μας, ο μανάβης, ο χασάπης, ο μπακάλης… Το πιθανότερο είναι ότι διαχρονικά, ψηφίζουν τη Νέα Δημοκρατία.
Από την άλλη…
Πώς είναι δυνατόν να πάρουμε στα σοβαρά την πολιτική άποψη ανθρώπων, που όσα χρόνια ψηφίζουνε, δεν έχουνε ψηφίσει ποτέ κάτι άλλο; Πάντα το ίδιο κόμμα, ή ελέω rebranding και μάρκετινγκ, τον ίδιο πολιτικό σχηματισμό. Χωρίς να αμφισβητήσουν τίποτα. Ούτε ανθρώπους, ούτε θέσεις, ούτε επιλογές. Πώς είναι δυνατόν να ταυτιζόμαστε με τις απόψεις ανθρώπων, που ψηφίζουνε ιδεολογίες, που βρήκαν έτοιμες από τους γονείς τους ή τους παππούδες τους και ουδέποτε αφιέρωσαν χρόνο ή φαιά ουσία, ώστε να διαμορφώσουν μόνοι τους τις δικές τους θέσεις;
Πώς μπορεί δηλαδή η άποψη ενός «κολλημένου» μυαλού, να θεωρείται ισάξια με αυτήν ενός ανθρώπου που προβληματίζεται και ψάχνεται και αγωνιά και αναζητεί τη βέλτιστη λύση, τη βέλτιστη επιλογή και κατέληξε μόνος του στην επιλογή του αυτή, χωρίς να την βρει μασημένη και έτοιμη; Πώς γίνεται να μου ζητείται, να επεξεργαστώ σοβαρά στο μυαλό μου, τις αγκυλώσεις κάποιων άλλων; Ισάξια άποψη, όχι στην κάλπη, μην παρεξηγηθώ, στον δημόσιο διάλογο, στις πολιτικές κουβέντες, στις συζητήσεις μεταξύ φίλων… Γιατί στην κάλπη, ναι, όλοι μας, μια ψήφο έχουμε. Δίκαιοι και άδικοι, δημοκράτες ή μη, «δεξιοί» «αριστεροί», πατρίκιοι ή πληβείοι, φίλοι του ζεστού ή του freddo καπουτσίνο. Αυτή είναι η Δημοκρατία μας και ηγούνται τελικά, όσοι έχουν τις περισσότερες μεμονωμένες ψήφους.
Χωρίς παρεξήγηση και με κάθε αγάπη για τους φίλους, τους γείτονες, τους συγγενείς, τον μανάβη, τον χασάπη, τον μπακάλη, αλλά αυτή την απόλυτη ταύτιση με ένα κόμμα, με έναν οριοθετημένο και περιορισμένο πολιτικό χώρο, με έναν «πατερούλη», είναι που δεν μπορώ να καταλάβω. Η ψήφος κατ’ εμέ, είναι για να την δίνουμε όπου εμείς θεωρούμε σωστότερο, κάθε φορά. Ίσως γιατί μεγάλωσα με κυρίαρχη την κριτική σκέψη. Η οποία να είστε σίγουροι, πως δεν μου καλλιεργήθηκε στο Δημόσιο Εκπαιδευτικό Σύστημα από το οποίο αποφοίτησα.
Τη δεκαετία του ‘80 και του ‘90, στο Γυμνάσιο και το Λύκειο της Κηφισιάς, υπήρχαν ανεπίσημα πολιτικές νεολαίες. Κάτι αδιανόητο για όσους θεωρούν ότι κόμματα και εκπαίδευση, δεν μπορούνε και δεν θα έπρεπε να συνυπάρχουν σε έναν χώρο, που προορίζεται για μόρφωση και όπου θα έπρεπε να ενθαρρύνεται η σκέψη και η αμφισβήτηση.
Η ένταξη σε έναν μεγάλο, δομημένο πολιτικό μηχανισμό, είναι το πιο εύκολο! Και πολλοί από αυτούς που εξασφαλίζονται και συχνά βιοπορίζονται έτσι, δεν είναι οι άριστοι, αλλά οι μέτριοι, που δεν μπορούνε να καταφέρουν περισσότερα μόνοι τους. Είμαι υπερήφανος, που εγώ δεν το επέλεξα.
Και κάπως έτσι, έφτασα στην κάλπη… Και ψήφισα! Με μεγάλη δυσπιστία και πολλές αμφιβολίες για την τελική επιλογή μου. Έκανα διαφορά με την ψήφο μου; Έκανα. Όλοι μας κάνουμε. Και αυτό είναι το σπουδαίο της Δημοκρατίας μας, έχουμε ίσο δικαίωμα συμμετοχής στη διαμόρφωση των καταστάσεων και όλοι μας έχουμε λέγειν και όλοι μας επηρεάζουμε τελικά, με την επιλογή μας! Πραγματικοί νικητές δεν υπάρχουν, παρά μόνο όσοι εκλέχθηκαν και όσοι σχετίζονται με το πολιτικό σύστημα. Οι υπόλοιποι, οι πολλοί, μπορούμε να ελπίζουμε απλά, στο φιλότιμο των κυβερνώντων…
