Η Ρώμη δεν είχε ακόμα δυναμώσει. Όχι αυτοκρατορία δεν είχε, αλλά και σαν κράτος δεν είχε ισχυροποιηθεί. Οι Γαλάτες, που ήταν τότε επιθετικοί, πρωτόγονοι, νομάδες, με αρχηγό τους τον Βρέννο, πέρασαν τις Άλπεις και εισέβαλαν στο Ρωμαϊκό Κράτος κατανικώντας τις ρωμαϊκές δυνάμεις στην κοιλάδα του Πάδου κι έφτασαν έξω από την πόλη της Ρώμης με σκοπό να την αλώσουν και να τη λεηλατήσουν.
Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος -γιατί ακόμα τότε (390-387 π.Χ.) η Ρώμη ήταν Δημοκρατία- κατουρήθηκε πάνω της. Διαπραγματεύτηκε με τους Γαλάτες -κάπως σαν τις σημερινές «διαπραγματεύσεις» που κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις- και συμφωνήθηκε να πληρώσει (το Κράτος) το βάρος του μεγαλόσωμου αρχηγού των Γαλατών, Βρέννου, σε χρυσάφι. Στήνεται ειδική ζυγαριά γι’ αυτόν το λόγο, ανεβαίνει ο Βρέννος να ζυγιστεί σ’ αυτήν και κουβαλάει και την πελώρια σπάθα του. Οι Ρωμαίοι συγκλητικοί (διαπραγματευτές) διαμαρτύρονται έντονα για το αθέμιτο («unfair» κατά Μητσοτάκη) αυτό πρόσθετο βάρος. Και ο Βάρβαρος Βρέννος απαντά -κατά πώς προφανώς ο διερμηνέας μετέφρασε- «Vae victis!», δηλαδή «Αλίμονο στους ηττημένους» ή «Ουαί τοις ηττημένοις». Επιμύθιον που ισχύει για άτομα, όπως και για λαούς και κράτη.
Υπάρχει μία αραβική παροιμία που λέει: «Όταν είσαι το αμόνι, κάνε υπομονή. Όταν είσαι το σφυρί, χτύπα». Το κακό είναι ότι το νέο ελληνικό κράτος -και οι ηγεσίες του- δεν έχει χαρακτήρα αραβικό, αλλά αρβανίτικο, του πλιάτσικου…
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΓΚΛΗΣ
