Στην κατηφόρα της οδού Αγίας Κυριακής βρίσκεται το ομώνυμο, παλιό, ταπεινό
εκκλησάκι. Στέκει κάτασπρο, πνιγμένο στα δέντρα και τους θάμνους πολλά χρόνια.
Δεν λειτουργεί, δεν έχει παπά, δεν έχει ψάλτη και η καμπάνα του χτυπά μόνο στην γιορτή του.
Όμως δεν περνά απαρατήρητο από όποιον διασχίσει το δρόμο. Εάν δεν είναι βιαστικός, μπορεί να ανάψει το κερί του και να προσκυνήσει την εικόνα της Αγίας
Κυριακής. Θα βρει την πόρτα του πάντα ανοιχτή.
Μια γειτόνισσα, νεαρή μητέρα, ανάβει το καντηλάκι του καθημερινά κάνοντας
έτσι κρυφή λειτουργία, χωρίς να το καταλαβαίνει, παρακαλώντας την Αγία Κυριακή
να βοηθήσει την οικογένειά της και όλους μας τριγύρω της.
Όλο τον χρόνο μπορεί να μην λειτουργεί τις Κυριακές η εκκλησούλα, αλλά όταν
έρχεται η γιορτή της, χαλάει ο κόσμος. Όλοι οι Κηφισιώτες και οι κάτοικοι από τους
γειτονικούς δήμους θα ανάψουν το κεράκι τους. Αν ρωτήσετε και για το πανηγύρι
που αρχίζει την προηγούμενη και ακολουθεί και την επόμενη μέρα, χαρά Θεού.
Θυμίζει τα όμορφα παλαιά έθιμα του λαού μας, που δεν τα αλλάζουμε με τίποτα.
Όταν ήμουν μικρό παιδί η μητέρα μου δεν είχε τις συνταγές του Τσελεμεντέ,
αλλά και να τις είχε θα της ήταν άχρηστες γιατί της έλειπαν τα υλικά για να τις
εκτελέσει. Έτσι λοιπόν όταν γιορτάζαμε, έφτιαχνε χαλβά, τη γνωστή λαϊκή συνταγή
με το καβουρντισμένο αλεύρι. Μια χρονιά στη γιορτή μου, αφού τα παπούτσια μου είχαν λιώσει και έπρεπε να πάω σχολείο την άλλη μέρα, ήταν ανάγκη να ανανεωθούν. Έλαβα μαζί με το κομμάτι μου του χαλβά και το δέμα με τα καινούρια μου παπούτσια. Δεν θυμάμαι από τότε άλλο δώρο της γιορτής μου να μου προξένησε τόση συγκίνηση
όσο πολύτιμο και αν ήταν.
Στη φετινή γιορτή της Αγίας Κυριακής, συνέπεσαν εκλογές. Φαντάζομαι το
δέμα για την γιορτή του πρωθυπουργού να ήταν απαστράπτον και οι κορδέλες που
ήταν δεμένο να έγραφαν «αυτοδυναμία». Άραγε θα ένοιωσε ο κ. Μητσοτάκης την
ίδια συγκίνηση με μένα όπως κάποτε την ημέρα της γιορτής μου; Αν ναι, ας είναι
για καλό για τον ταλαιπωρημένο και κουρασμένο λαό μας.
Καίτη Μεσσήνη
