Διαβάζοντας το τελευταίο διάστημα παρεμβάσεις, τοποθετήσεις, σχόλια διαφόρων ξεχωρίζω δύο μεγάλες κατηγορίες ατόμων που εκπέμπουν φως: οι αυτόφωτοι και οι ετερόφωτοι.
Oι αυτόφωτοι είναι εκείνοι που μπορούν να μεταδίδουν ενέργεια στους άλλους, χωρίς βοηθήματα, εντελώς αυτόνομα. Έχουν εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους και είναι υπερήφανοι για αυτό που είναι. Δυστυχώς όμως όποιος ακτινοβολεί χαρά και όρεξη για δράση πολλές φορές προκαλεί τoν φθόνο άλλων, εκείνων που στερούνται τέτοιας ακτινοβολίας. Οι αυτόφωτοι διαθέτουν γερή αυτοεκτίμηση και έχουν, βεβαίως, φιλοδοξίες στη ζωή τους, αλλά έντιμες. Εάν είναι ικανοποιημένοι και υπερήφανοι για τον εαυτό τους δεν σημαίνει ότι επαναπαύονται σε αυτά που πέτυχαν, σημαίνει αντιθέτως ότι θέλουν να βελτιώνονται πάντα,έχοντας την επίγνωση ότι πολλές φορές ακόμη και στις καθημερινές μικρές επιτυχίες επωφελήθηκαν από μία ευνοϊκή συγκυρία. Ανοίγουν νέους δρόμους που θα τους ακολουθήσουν άλλοι. Βλέπουν λάμψη όπου άλλοι βλέπουν σκοτάδι. Οι ιδέες τους είναι πρωτοποριακές αλλά συγχρόνως προσιτές και κατανοητές. Έχουν θάρρος, γι’ αυτό αναλαμβάνουν και το κόστος τυχόν αποτυχίας και συνεχίζουν ασταμάτητα προς την κατεύθυνση που οι ίδιοι βρίσκουν σωστή.
Θεωρούν την επιτυχία απλά ένα σκαλοπάτι του οράματος που επίμονα επιδιώκουν και όταν αντιληφθούν πως δεν έχουν τίποτα άλλο να προσφέρουν αποσύρονται διακριτικά παραδίδοντας τη σκυτάλη σε νέες ιδέες.
Και οι ετερόφωτοι εκπέμπουν φως, αλλά όχι δικό τους. Δεν έχουν χάρισμα. Μπορεί να έχουν φήμη και αναγνωρισιμότητα, όχι όμως χάρη στις αξίες τους, αλλά επειδή συσχετίζονται με άτομα γνωστά ή επιφανή. Συνήθως δεν διαθέτουν δικές τους ιδέες, τις κλέβουν από άλλους, μαϊμουδίζουν. Κρύβουν επιμελώς την ανεπάρκειά τους πίσω από υψηλά τείχη, αρνούμενοι να αποδεχτούν την πραγματικότητα. Παρηγοριούνται προσπαθώντας να «σβήσουν» τους άλλους, ρίχνοντάς τους καμιά φορά και λάσπη, με μοναδικό στόχο τη μείωση της επιτυχίας τους. Στήνονται δίπλα σε κάποιο «πετυχημένο πρόσωπο» (οικογενειακό, καλλιτεχνικό, πολιτικό κ.τ.λ.) ως ένδειξη ιδίας επιτυχίας. Δηλαδή χρησιμοποιούν τρίτους μήπως αποκτήσει κάποια λάμψη το δικό τους αμυδρό φως. Όπως η Αφροδίτη που είναι ο δεύτερος σε απόσταση από τον Ήλιο πλανήτης, παρότι δεν διαθέτει δικό της φως, φαντάζει ως ένα περίλαμπρο φωτεινό σημείο στο νυκτερινό ουρανό.
Εδώ δεν μιλάμε για μόρφωση ή καλλιέργεια, τονίζουμε απλώς έναν διαφορετικό τρόπο δράσης. Παραμένει το ερώτημα ποιος από τους δύο πετυχαίνει καλύτερα το στόχο του…
Με άλλα λόγια «Ή είσαι το κερί ή είσαι ο καθρέφτης που το αντανακλά»
Edith Wharton
Φραντσέσκο Βιανέλλο
