Χείμαρρους και ποτάμια έχουμε δει και στην Κηφισιά και όχι πάντα απαραίτητα όπου θα έπρεπε να υπάρχουν αλλά μέσα στους δρόμους της πόλης. Πολλές φορές ο πρώην Δήμαρχος Βασίλης Βάρσος έχει αναφερθεί στα Δημοτικά συμβούλια στην ανάγκη να υπάρξουν σοβαρά αντιπλημμυρικά έργα στον Δήμο της Κηφισιάς. Τώρα, μετά την τεράστια καταστροφή της Θεσσαλίας γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη η παρέμβασή του.
Οι βροχές γίνονται όλο και πιο έντονες και δεν είναι λίγες φορές που ποτάμια έχουν «πνίξει» την πόλη της Κηφισιάς αφού η πόλη διασχίζεται από μεγάλα ρέματα, που από την Πεντέλη πέφτουν στον Κηφισό ποταμό. Στα υπέρ είναι η θέση της πόλης, χτισμένη στην πλαγιά του βουνού όπου υπάρχει μεγάλη ρύση.
Η Κηφισιά όμως έχει τη δική της ιστορία στις πλημμύρες, θρηνώντας ακόμα και θύματα. Την 1η Δεκεμβρίου του 1968, έσπασε το αντιπλημμυρικό φράγμα στις παρυφές της Πεντέλης και τα νερά από την Ξενίας παρέσυραν και έπνιξαν ένα ζευγάρι Καναδών με τα δύο του παιδιά. Ο άτυχος πατέρας είχε ξεκινήσει με το αυτοκίνητο από το σπίτι του με την οικογένειά του για να πάνε κινηματογράφο στην οδό Ξενίας και διασχίζοντας κάθετα την Ξενίας, ένας ορμητικός χείμαρρος τους παρέσυρε με αποτέλεσμα τον πνιγμό τους. Αυτό ήταν ένα αντιπλημμυρικό φράγμα που είχε κατασκευάσει στην Πεντέλη ο πρώτος δήμαρχος της Κηφισιάς Ιωάννης Βαρουξάκης, ο οποίος ήταν και μηχανικός.
Τα νερά είχαν κατακλύσει την πόλη και τον χειμώνα του 1972, μετατρέποντας τους δρόμους σε λίμνες και τα Ι.Χ. σε βάρκες. Τον Νοέμβριο του 1977, κατά τη διάρκεια της σφοδρής νεροποντής που έπληξε την Αττική, η πόλη μας θρήνησε ένα θύμα, την Αγγελική Δημητρίου, η οποία πνίγηκε στο ρέμα του Κοκκιναρά.
Μια άλλη γυναίκα έχασε τη ζωή της πριν λίγα χρόνια στο ρέμα της Χελιδονούς.
Στη Νέα Ερυθραία ο κίνδυνος έρχεται από το ρέμα Κοντοχρήστου, το οποίο η Περιφέρεια εδώ και πολύ καιρό έχει εντάξει στο πρόγραμμα χρηματοδότησης ώστε να γίνουν αντιπλημμυρικά έργα.
Ένα έργο, που όπως έχει αναφέρει συχνά ο δήμαρχος, Γιώργος Θωμάκος, πρόκειται να ξεκινήσει άμεσα. Ένα παλίο ρέμα στη Νέα Ερυθραία είναι αυτό που διασχίζει τον Συνοικισμό και έχει εγκιβωτιστεί .
Στην Ελλάδα δεν συμπαθούμε ιδιαίτερα τα ποτάμια, ενίοτε τα μπαζώνουμε και σπάνια τα αναδεικνύουμε στις πόλεις μας. Τα ρέματα της Κηφισιάς, θα μπορούσαν να αποτελούν κοσμήματα για την πόλη, αυτό όμως που επικρατεί περισσότερο είναι μια αίσθηση εγκατάλειψης. Μια εγκατάλειψη, η οποία όμως μπορεί να οδηγήσει τα νερά σε λάθους δρόμους, για την ακρίβεια στους δρόμους, αντί για τη φυσική τους ροή μέσα στα ποτάμια.
«Στη χώρα των θαυμάτων, διάβαζε βόρεια προάστια καθώς βλέπετε, τα πάσης φύσεως τροχοφόρα, μετεβλήθη σαν σε πρώτης τάξεως πλωτά μέσα, και για να ολοκληρωθεί η εικόνα της «αντιστροφής», δε μένει παρά να κυκλοφορούν από αύριο στους δρόμους μας κρις κράφτ. Και πάντα ταύτα τα θαυμαστά, δια να επιβεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές, ότι «ἡ παροχέτευσις και αποχέτευσις των ομβρίων υδάτων ετέθη επὶ τέλους υπό ελέγχον και διευθετήθη κατά τον πλέον ενδεδειγμένον τρόπον». Ευτυχώς, αδελφοὶ αναγνώστες, ποὺ δὲν κατοικούμε σε βαθύπεδο, άλλο σε φυσική εδαφική αναβαθμίδα. Διαφορετικά, θα έψαχναν να μας βρουν Καλύμνιοι… σφουγγαράδες», έγραφε η Κηφισιά το 1972. Ελπίζουμε να μην γίνει κάτι τέτοιο.
