Η μουσική χριστουγεννιάτικη. Και ο κόσμος πολύς. Δεν ήταν χριστουγεννιάτικο πάρτυ. Ήταν η αποβάθρα στο Μετρό. Και το τραίνο είχε μόλις φύγει. Δεν είχαν χωρέσει να μπούνε όλοι. Μέχρι να έρθει το επόμενο ο κόσμος είχε την ευκαιρία να ακούσει όλα τα χιτ των Χριστουγέννων. Μικρό Τυμπανιστή, χιόνια στο καμπαναριό, μελωδίες που σε ηρεμούνε. Αρκεί να μην νιώθεις ότι σε χλευάζουν.
Δεν ήταν πολλές ώρες που ο υπουργός Μεταφορών είχε δηλώσει από το βήμα της Βουλής ότι οι συγκοινωνίες αναβαθμίζονται. Το Μετρό μειώνει τους χρόνους ανάμεσα στους σταθμούς. Γιατί άραγε τότε χρειάζεται δέκα λεπτά να έρθει ο επόμενος συρμός; Ο υπουργός το είχε πει καθαρά. Φροντίζουμε για τη μη μετάδοση του ιού στα μέσα συγκοινωνίας. Τόσο στριμωγμένα που είναι ούτε ιός δεν χωράει να κυκλοφορήσει. Κι αφού συνήθως όταν σκεφτόμαστε το όνομα Καραμανλής το μυαλό μας πάει στον πρώην πρωθυπουργό και λίγοι σκέφτονται τον Υπουργό Μεταφορών, τον Μητσοτάκη καλούσαν οι επιβάτες να έρθει να κάνει μια βόλτα μαζί τους, να δει στην πράξη τα μέτρα για την πανδημία.
Για να μην είμαστε άδικοι, υπάρχουν μέτρα. Πολλοί από τους συρμούς, δεν ξέρουμε τι είδους φρένα διαθέτουν, έχουν όμως οθόνες για να μπορείς να βλέπεις διαφημίσεις όσο οι πόρτες ανοιγοκλείνουν προσπαθώντας το τραίνο να ξεκινήσει ενώ μερικοί ακόμα απελπισμένοι επίδοξοι επιβάτες προσπαθούνε να χωρέσουν. Στις οθόνες λοιπόν αυτές, ανάμεσα στις διαφημίσεις, υπάρχουν μηνύματα για να αποφύγει το επιβατικό κοινό να χρησιμοποιεί τα δημόσια μέσα συγκοινωνίας. Για να φοράει μάσκα. Για να κρατάει τις αποστάσεις. Εκεί ο κόσμος ούτε να γελάσει δεν έχει όρεξη. Και οι «γιορτινές εκπλήξεις» δεν σταματούν εκεί. Υπάρχουν και συρμοί, «στολισμένοι» με τα σήματα εταιρίας πρόχειρου φαγητό και σε κάθε στάση, ένα ηχηρό μήνυμα σε παροτρύνει να κατεβείς για να φας.
Η Ανάπτυξη όμως δεν έχει τέλος. Έτσι λοιπόν ο Υπουργός ανακοίνωσε και νέα γραμμή Μετρό. Αν είναι σαν τα μέτρα για την πανδημία που παίρνουν για τις συγκοινωνίες, ίσως να μην είναι και τόσο άσχημο που στα νέα σχέδια επεκτάσεων των συγκοινωνιών άφησαν απέξω την Κηφισιά. Την ξέχασαν αυτοί, την ξέχασε η Δημοτική μας Αρχή, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Παρόλες τις συζητήσεις, τις επισημάνσεις, τα ψηφίσματα του Δημοτικού Συμβουλίου με παραλήπτη την «Αττικό Μετρό» όπου θα ζητούσαμε την επέκταση της γραμμής 1 του ΗΣΑΠ προς τη Ν. Ερυθραία, τελικά σύμφωνα με καταγγελία του πρώην δημάρχου Νίκου Χιωτάκη, ο Διευθύνοντας Σύμβουλος της εταιρίας δήλωσε ότι ουδέποτε έλαβε ανάλογο αίτημα από την Κηφισιά. Και η Δημοτική Αρχή ουδέποτε εξήγησε γιατί συνέβη αυτό.
Στην κατάσταση όμως που βρίσκονται τα τραίνα ίσως να είναι και για καλό. Παρακμή είναι η λέξη που ταιριάζει. Το να μην λειτουργούν πόρτες δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Ένα διακριτικό αυτοκολητάκι ειδοποιεί ότι η πόρτα δεν λειτουργεί. Τόσο διακριτικό που οι στριμωγμένοι επιβάτες δύσκολα μπορούν να δουν. Το καταλαβαίνουν όταν καταφέρνουν με χίλιες δυσκολίες να βρεθούν μπροστά στην πόρτα και διαπιστώνουν ότι αυτή παραμένει κλειστή. Τότε πανικόβλητοι αρχίζουν να σπρώχνουν μπας και προλάβουν να φτάσουν στη διπλανή πόρτα.
Συναυλία θύμιζε μια μέρα το τραίνο. Ο λόγος δεν ήταν ότι κάποιος από τους πλανόδιους μουσικούς μοιραζόταν την τέχνη του με τους επιβάτες. Ήταν ότι σε όλη την υπόγεια διαδρομή από Μοναστηράκι μέχρι Βικτώρια τα φώτα παρέμεναν κλειστά. Έτσι ο κόσμος είχε σηκώσει τα κινητά του και το φως από τα κινητά λαμπύριζε, όπως στις συναυλίες. Μόνο που αντί να κινούνται τα φώτα σε κάποιον ρυθμό, κινούνταν με την κίνηση του τραίνου.
Κάθε μέρα μια έκπληξη για το τι δεν θα λειτουργεί. Άλλη μέρα απλώς ο σταθμός παρέμενε στον σταθμό και ανά λίγα λεπτά κάποια ανακοίνωση ανέφερε ότι θα παρέμενε για λίγο ακόμα. «Συγνώμη» δεν θυμάμαι να ακουγόταν. Κι όλα αυτά, μέσα σε μια βδομάδα. Ανάμεσα στις ανακοινώσεις στη Βουλή για τον προϋπολογισμό και την ανάπτυξη στις συγκοινωνίες.
Κι όταν ξεκινάνε τα πράγματα να χαλάνε κανείς δεν ξέρει τι άλλο δεν θα λειτουργεί την επόμενη φορά. Και προσπαθούμε να αποφύγουμε να αναφερθούμε στο δυστύχημα με το βοηθητικό τραίνο που δεν είχε καθόλου φρένα. Αυτό όπου κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη. Και τόσα χρόνια τίποτα δεν έχει γίνει για να σταματήσει να είναι απαραίτητη η ανακοίνωση στο Μοναστηράκι «προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας».
Με τα προβλήματα που εμφανίζουν τα τραίνα ίσως δεν είναι μακριά και η εποχή που θα κατεβάζουν τους επιβάτες για να σπρώξουν. Όπως γινόταν κάποτε όταν πρωτοκύλησε στις ράγες το «θηρίο», το πρώτο τραίνο που έκανε τη γραμμή Πειραιάς – Κηφισιά και στην ανηφόρα για την Κηφισιά από το Μαρούσι τα έβρισκε δύσκολα και κατέβαζε τους επιβάτες για να ελαφρύνει. Τους άφηνε να περπατάνε δίπλα στις γραμμές και τους παραλάμβανε ξανά μετά την ανηφόρα.
Παίρνεις τα ρίσκα σου κάθε φορά που αποφασίζεις να χρησιμοποιήσεις τις συγκοινωνίες. Ρισκάρεις δεδομένου ότι συνταξιδεύεις αγκαλιά σχεδόν με αγνώστους σε καιρό πανδημίας, ρισκάρεις διότι δεν γνωρίζεις τι δεν λειτουργεί στον συρμό που βρίσκεσαι. Κι όταν τελικά δεν χωράς να μπεις σε κάποιο τραίνο, μπορείς να παρηγορηθείς ότι ίσως και να είσαι τυχερός. Διότι σε κάποιο κάτι θα συμβεί. Και ίσως να ήταν αυτό που έχασες.
Έρικα Αθανασίου
