«Πρωτοφανής κακοκαιρία», δεκτό, «έπεσε σε λίγες ώρες, όσο νερό πέφτει σε δύο χρόνια», δεκτό κι αυτό. Δεν θα γκρινιάξω για την έλλειψη πρόληψης, δεν θα πω τίποτα για το γεγονός ότι στο Μοναστηράκι και την Ομόνοια τα νερά στάζουν μέσα στον υπόγειο ακόμα και με μια ψιχάλα. Ούτε θα μιλήσω για τους κουβάδες που σκορπίζονται ένα γύρω μπας και μαζέψουν καμιά σταγόνα.
Θα πω για την απαξίωση στον επιβάτη, που χρησιμοποιεί το Μετρό και τον Ηλεκτρικό, ανεξαρτήτως καιρού. Για το γεγονός ότι την Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου το απόγευμα, τραίνα και σταθμοί είχαν τα χίλια προβλήματα που έχουν ούτως ή άλλως, πήγαιναν και δεν πήγαιναν, πόρτες δεν άνοιγαν, νερά κυλούσαν στο δάπεδο. Κι αφού επρόκειτο για πρωτοφανή κακοκαιρία, δεκτό να αναβοσβήνουν τα φώτα στο τραίνο, δεκτό και να υπάρχουν προβλήματα στις γραμμές και κάθε τόσο να σταματάει το τραίνο.
Πόσο θα στοίχιζε όμως μια ενημέρωση για το τι συμβαίνει κι αν πρόκειται το σταματημένο τραίνο να ξαναξεκινήσει; Προφανώς θεωρείται λογικό να αφήνουν τον κόσμο που βρίσκεται στριμωγμένος στο Μετρό ανυπομονώντας να βγει να πάρει ανάσα, να περνάει το Σύνταγμα και να φτάνει στο Μοναστηράκι. Εκεί να τον αφήνουν, για να ξεμουδιάσει προφανώς, να διασχίζει όλο τον σταθμό για να βρεθεί στην αποβάθρα προς Κηφισιά κι εκεί να ανακαλύπτει την κατεβασμένη σιδεριά που αποκλείει την πρόσβαση στην αποβάθρα. Απλώς μια σιδεριά, όπως οι γελοιογραφίες «χωρίς λόγια». Μόνος του κανείς έπρεπε να ανακαλύψει αν και ποιοι σταθμοί λειτουργούσαν για να μπορέσει να βρει τρόπο διαφυγής.
Θα ήταν προφανώς μεγάλος κόπος για τη διοίκηση να βγάλει μια ανακοίνωση πριν το Σύνταγμα, αναφέροντας ότι από τον σταθμό Μοναστηράκι δεν θα μπορούσε κανείς να επιβιβαστεί σε συρμό του Ηλεκτρικού. Έπρεπε να φτάσει κανείς στο Μοναστηράκι και να ξαναγυρίσει πίσω, Μοναστηράκι Σύνταγμα, Σύνταγμα – Ομόνοια, ελπίζοντας ότι ο σταθμός θα λειτουργούσε και θα κατάφερνε να χωρέσει σε κάποιο από τα βαγόνια.
Δεν μας τρομάζει η λεγόμενη κλιματική κρίση. Ο τρόπος που αντιμετωπίζεται μας τρομάζει. Η αδιαφορία για τον πολίτη, τον πελάτη, τον επιβάτη. Η έλλειψη συντονισμού σε όλα τα επίπεδα. Διότι αν δεν μπορούν να πουν στους επιβάτες ενός τραίνου να κατεβούν στο Σύνταγμα διότι Μοναστηράκι γιοκ, τι άλλο δεν μπορούν να κάνουν;
Για να πούμε όμως και του στραβού το δίκιο, λίγες ώρες μετά το 112 λειτούργησε. Μας είπε να μείνουμε σπίτι μας κι αν είναι δυνατόν να μην ξαναβγούμε. Διότι καλό είναι να μην βλέπουμε τι συμβαίνει απέξω.
Έρικα Αθανασίου
