Ένα πέρασμα στον χρόνο είναι το τελευταίο βιβλίο της Βάκη Θεοδοσίου, «Το σπίτι στην ανηφοριά» από τις εκδόσεις «Υδροπλάνο» οποίο παρουσιάστηκε στην Αθήνα την Παρασκευή 31 Μαρτίου από τρεις συγγραφείς-μέλη της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς.
Η αγαπητή συγγραφέας παιδικών βιβλίων Φραντζέσκα Αλεξοπούλου Πατράκη ανέδειξε τους δεσμούς φιλίας με την συγγραφέα, μέλη και οι δύο της ΧΕΝ Κηφισιάς άλλωστε, δίνοντας βάρος στο σημαντικό φιλανθρωπικό της έργο.
Η πρόεδρος της Συντροφιάς Άννα Βασιλειάδη έκανε αναφορά κυριώς στο τεχνικό μέρος του βιβλίου αφού είχε την χαρά να το επιμεληθεί. Όπως ανέφερα χαρακτηριστικά η γραφή της Βάκης Θεοδοσίου είναι πλήρης χωρίς κενά και δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστες παρεμβάσεις κυρίως στίξης και όχι νοήματος, κάτι που σπάνια συναντάμε και στους καλύτερους συγγραφείς.
Τέλος η Έρικα Αθανασίου, ταμίας στην Συντροφιά αλλά και κριτικός βιβλίων στο διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό «Διάστιχο», μπήκε μέσα στο ίδιο το βιβλίο.
«Πιστεύω ότι κάτι πάντα μένει από το πέρασμα των ανθρώπων σ’ ένα σπίτι, ένα αποτύπωμα, μια σκιά, μια μυρωδιά, αναπνοές που έχουν διαπεράσει στους τοίχους, κάτι.
Μιλάνε τα σπίτια;
Η Βάκη Θεοδοσίου μέσα από το βιβλίο της «Το σπίτι στην ανηφοριά» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Υδροπλάνο» αποδεικνύει ότι μπορούν να μιλήσουν όταν έχουν το κατάλληλο ακροατήριο.
Και αυτό σε ένα βιβλίο απολύτως ρεαλιστικό.
Ένα ζευγάρι, ο Στέφανος και η Νεφέλη, βρίσκονται στη Σύρο, ένα νησί που σιγά σιγά έμαθαν να αγαπάνε. Όταν όμως βρέθηκαν μπροστά σε ένα μισοερειπωμένο αρχοντικό, σε μια βόλτα τους στην Ερμούπολη, ένιωσαν σαν ο έρωτας να τους χτύπησε ξανά την πόρτα. «Το κοιτούσαν, το χάζευαν, το παρατηρούσαν, μια απροσδιόριστη δύναμη δεν τους άφηνε να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από πάνω του». Όπως ακριβώς όταν οι ερωτευμένοι συναντάνε το αντικείμενο του πόθου τους.
Έτσι με τα οικονομικά τους να μην βρίσκονται στα καλύτερά τους, σε μια Ελλάδα σε οικονομική κρίση και παρά το γεγονός των μπερδεμένων κληρονομικών που οδήγησαν το σπίτι στο να ερειπωθεί, αποφασίζουν να το αποκτήσουν.
Να σταματήσουν την κατάντια του, να ξαναζωντανέψουν με φωνές τα σαλόνια του, να ανακαλύψουν σιγά σιγά τα μυστικά του.
Σε χρονολογικές περιόδους χωρίζονται τα κεφάλαια του βιβλίου. Τη Νεφέλη και τον Στέφανο τους γνωρίζουμε στο 2016 – 2019.
Από εκεί και πέρα σε κάθε κεφάλαιο διατρέχουμε μια ιστορική περίοδο της χώρας που συνδέεται με το νησί και με το σπίτι. Κάθε διαφορετική περίοδο και διαφορετικοί άνθρωποι ονειρεύονταν στα κρεβάτια του, δέχονταν επισκέψεις στα σαλόνια του, δημιουργούν ή διαλύουν οικογένειες. Μερικά από τα έπιπλα παραμένουν στο σπίτι ενώ οι ιδιοκτήτες του αλλάζουν, δημιουργώντας τις δικές τους σχέσεις μαζί τους.
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ρομαντικό ή νοσταλγικό μυθιστόρημα, πρώτα από όλα όμως είναι ένα βιβλίο που σε τραβάει να διαβάσεις το παρακάτω. Κάθε ιστορία διαθέτει τη δική της δυναμική, συμπάσχεις με τους ήρωες. Γνωρίζοντας ότι θα αφήσουν το σπίτι θα ήθελες ως αναγνώστης να δεις να το αφήνουν για καλό και όχι επειδή αναγκάζονται να φύγουν.
Και άλλοι θα φύγουν αναγκασμένοι από τις περιστάσεις, άλλοι θα γιατρέψουν πληγές ανάμεσα στους τοίχους του και θα ανοίξουν και πάλι τα φτερά τους και άλλοι θα αφήσουν εκεί την τελευταία τους πνοή.
Διαβάζοντας το βιβλίο θέλεις να περιπλανηθείς στα σοκάκια της Ερμούπολης, να δει το λιμάνι του νησιού, να νιώσεις την ατμόσφαιρά του. Και θέλεις να ψάξεις αυτό το σπίτι. Ένα σπίτι που ίσως να βρίσκεται σε μια ανηφοριά και να προκάλεσε τη συγγραφέα να γράψει για αυτό ή βρίσκεται αποκλειστικά στη φαντασία της. Όμως πολλές από τις ιστορίες αν δεν έχουν συμβεί έτσι ακριβώς σε κάποια πρόσωπα, σίγουρα είναι ιστορίες που παρά την ιδιαιτερότητά τους θα μπορούσαν να συμβούν.
Κι εδώ θα ήθελα να προσθέσω ότι ίσως όλοι αυτοί που παινεύονται για την αύξηση του τουρισμού στη χώρα μας, θα έπρεπε να σταματήσουν να απαξιώνουν τη λογοτεχνία της χώρας αυτής, με διάφορες πρακτικές. Διότι η λογοτεχνία μπορεί να φέρει επισκέπτες σε διάφορα μέρη. Έξω το έχουν καταλάβει και προσκαλούν συγγραφείς να ζήσουν και να δημιουργήσουν στον τόπο τους. Διότι αυτό που θα γράψουν μπορεί να φέρει πολλούς επισκέπτες ακόμα.
Και το βιβλίο της Βάκης Θεοδοσίου μπορεί να το κάνει. Νομίζω ότι θα έπρεπε να το υιοθετήσει το νησί της Σύρου, να ενισχύσει τη μετάφρασή του, να μπορέσουν να το διαβάσουν και άνθρωποι που δεν διαβάζουν ελληνικά και με τον τρόπο του να φέρει κόσμο στο νησί να θαυμάσει την αρχιτεκτονική και τα αρχοντικά της Ερμούπολης.”
Τους συγγραφείς παρουσίασε ο εκδότης του «Υδροπλάνου» Γιάννης Μολυνδρής.
