Γράφει ο Μ. ΤΡΑΝΑΚΑΣ
Δεν άντεξε η Ράξια, κατά κόσμο Διονυσία Τσακμάκη, το χωρισμό, τη μοναξιά και τον πόνο από το θάνατο του συζύγου της, του θρυλικού Αστακού, Παναγιώτη Τσακμάκη και τον ακολούθησε φεύγοντας από το μάταιο τούτο κόσμο.
Επί σειρά ετών, η Διονυσία και ο Παναγιώτης στήριξαν έμπρακτα και προσέφεραν τα μέγιστα στον προσκοπισμό της Κηφισιάς. Πάντα πρώτη η Ράξια σε όλες τις προσκοπικές εξορμήσεις της Τοπικής Εφορείας Προσκόπων Κηφισιάς.
Η εξόδιος ακολουθία εψάλη στον Άγιο Τρύφωνα Κοιμητηρίου Κηφισιάς την Παρασκευή 11 Μαρτίου σε πολύ στενό οικογενειακό κύκλο.
Συνεργάστηκα μαζί της σε εράνους του Ερυθρού Σταυρού από το 1979 που τη γνώρισα μέχρι την ημέρα που μαζί αποχωρήσαμε από τον ενεργό προσκοπισμό της Κηφισιάς, χωρίς ωστόσο ποτέ να πάψουμε να στηρίζουμε την ιδέα του.
Δραστήριος άνθρωπος, υπέροχη σύζυγος και μητέρα, πάντοτε πρόθυμη να προσφέρει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το 1984 τις δύσκολες στιγμές που πέρασε ο προσκοπισμός της Κηφισιάς με την εκδίωξη του 1ου και του 2ου Συστήματος από τις κερκίδες του Ζηρινείου. Με αρχηγούς τότε το Μάκη Λατσό και τον Αλέκο Αρώνη συγκεντρώσαμε το υλικό στο σημερινό κτήμα, όπου στεγάζονται πλέον όλα τα Στυστήματα, που τότε ήταν άβατο. Σε χρόνο ρεκόρ είχε καθαριστεί και πραγματοποιήθηκε η πρώτη συγκέντρωση των παιδιών. Εκεί δεχτήκαμε την πρόταση – παράκληση του τότε διευθυντή του Ζάννειου Ορφανοτροφείου Εκάλης, ο οποίος, απευθυνόμενος στη Ράξια, τη ρώτησε: «Πώς θα γίνει να ‘ρθείτε στο Ζάννειο να οργανώσετε και εκεί μία ομάδα προσκόπων; Θα σας διαθέσω χώρους και ό,τι άλλο ζητήσετε».
Την επόμενη μέρα πήγαμε με τη Ράξια στο Ζάννειο, είδαμε τους χώρους, κατέβηκε στο Σώμα, πήρε εντολή, έφτιαξε ομάδα και την 25η Μαρτίου 1984 τα παιδιά παρέλασαν στην Κηφισιά μαζί με τα δύο συστήματα της Τοπικής Εφορείας Προσκόπων Κηφισιάς.
Για την προσφορά της στον Προσκοπισμό της Κηφισιάς, με την ίδρυση του 3ου Συστήματος Αεροπροσκόπων δόθηκε τιμής ένεκεν το όνομά της στη Λέσχη.
Ράξια, εμείς οι ζώντες μένουμε πιστοί στην προσκοπική υπόσχεση. Καλό ταξίδι!
