Yπάρχουν τουριστικοί προορισμοί και υπάρχουν και μικροί επίγειοι Παράδεισοι. Η Ελλάδα είναι γεμάτη μαγικά μέρη για διακοπές με γαλανά νερά, φιλόξενες παραλίες, καλό φαγητό, ατμοσφαιρικά μπαράκια, καταλύματα με όλες τις ανέσεις.
Όλες οι ανέσεις όμως δεν σηματοδοτούν τον παράδεισο. Κανείς δεν φαντάζεται τον παράδεισο ως ένα μέρος με μεγάλη πισίνα που σερβίρονται κοκτέιλ με ομπρελάκια, αμέτρητες ξαπλώστρες αραδιασμένες στην παραλία και δυνατή μουσική.
Όχι ότι τα παραπάνω δεν αποτελούν συνθήκες για να περάσει κανείς ωραία τις διακοπές του. Απλώς δεν είναι οι συνθήκες που θα περίμενε κανείς να βρει στον Παράδεισο. Εκεί τα πράγματα θεωρείς ότι πρέπει να έχουν μια αύρα αγνότητας, να είναι πιο εναρμονισμένα με τη φύση.
Κι ενώ όλη η Ευρώπη τείνει να μετατραπεί σε μεγαλοεπιχειρήσεις ιδιωτικών συμφερόντων, ελπίζουμε να υπάρχουν πάντα στην Ελλάδα ορισμένα μέρη, που να αντιστέκονται στην «ανάπτυξη», όπως το χωριό του Αστερίξ εξακολουθεί για δεκαετίες να αντιστέκεται στην επέλαση των Ρωμαίων. Να εξακολουθεί να υπάρχει κάποιο νησί χωρίς ομπρέλες στην απαλή άμμο του, όπου δεν χρειάζεται να πληρώσεις το παραμικρό για να κάνεις μπάνιο στα πιο γαλανά και κρυστάλλινα, τόσο στην όψη όσο και στη θερμοκρασία, νερά του.
Ένα κυκλαδίτικο νησί, με άσπρα σπίτια, με μπλε λεπτομέρειες, με τις εκκλησίες του, το πνευματικό του κέντρο, το ιατρείο και τα σχολεία του. Ένα νησί όπου το κάθε ενοικιαζόμενο δωμάτιο βλέπει από κάποια πλευρά τη θάλασσα ή βρίσκεται ανάμεσα σε κήπους και μποστάνια. Εκεί όπου όταν έρχεται η ώρα να αφήσεις το δωμάτιο, οι ιδιοκτήτες το αφήνουν στη διάθεσή σου μέχρι να έρθει το πλοίο που θα τους φέρει τους επόμενους ενοικιαστές. Χωρίς να δουν την ώρα, χωρίς να νοιαστούν αν το κράτησες μετά τις 12.00 το μεσημέρι, τηρώντας τον κανονισμό. Και όταν με το καλό φεύγεις, πάντα ενδιαφέρονται να σε βολέψουν μέχρι να έρθει το πλοίο σου.
Τα μαγαζιά για φαγητό δεν είναι πάρα πολλά, οι επιλογές και εναλλακτικές όμως πολλές, αφού προσφέρεται μια ποικιλία εδεσμάτων για όλα τα γούστα. Και το εντυπωσιακό ότι σε όλες τις ταβέρνες σου προτείνουν και τις υπόλοιπες. Δεν βλέπουν ο ένας τον άλλον σαν ανταγωνιστές αλλά σαν συνεργάτες. Συνεργάτες που κάνουν την παραμονή των φιλοξενούμενων πιο ευχάριστη για να ξαναπάνε στο νησί τους. Σπεσιαλιτέ το πατατάτο, συνήθως κοκκινιστό πατάτες με ντόπιο κατσικάκι, από αυτά που σκαρφαλώνουν στα βράχια σε όλο το νησί. Και τα καΐκια προμηθεύουν καθημερινά με φρέσκα ψάρια τις ταβέρνες, ενώ υπάρχει ιδιαίτερη φαντασία στον τρόπο που μαγειρεύονται τα θαλασσινά. Χταπόδι με ρεβύθια και μαριναρισμένος με πορτοκάλι σκάρος.
Στο νησί όμως απαγορεύεται να πεινάσετε πριν από τις 6.00 το απόγευμα. Ακόμα και το σουβλατζίδικο του νησιού είναι κλειστό. Ο κόσμος βρίσκεται στις παραλίες και μαζί με αυτούς και το προσωπικό από τις ταβέρνες, που οι περισσότερες είναι οικογενειακές επιχειρήσεις. «Τι κάνετε εδώ;». Μας είπε η ιδιοκτήτρια – σερβιτόρα όταν βρεθήκαμε στην ταβέρνα της που διαφήμιζε ότι ήταν από το μεσημέρι ανοιχτή. «Δεν θα έπρεπε να είσαστε στην παραλία; Βέβαια δεν είναι λογικό που το λέω, αλλά ξέρω ‘γω; Θέλετε να φάτε μεσημεριάτικα;». Χαμογελώντας μας τα είπε και χαμογελώντας μας σέρβιρε τους πεντανόστιμους μεζέδες με ονόματα όπως «παιδικές αναμνήσεις». που περιλάμβανε καρπούζι, ψωμί και φέτα.
Οι παραλίες η μια πιο όμορφη από την άλλη και όλες συνδέονται με μονοπάτια με το λιμάνι, όπου βρίσκεται ο οικισμός του νησιού. Το ιδιωτικό όχημα είναι ενοχλητικό στο νησί αυτό. Ο κουρασμένος από το μονοπάτι ταξιδιώτης μπορεί πάντα να πάρει το λεωφορείο για να γυρίσει στο λιμάνι ή το καϊκάκι. «Ξεκινάει το Μετρό», φώναζαν στην παραλία, υπονοώντας το βαρκάκι που κάνει τον γύρο του νησιού και αφήνει τον κόσμο σε παραλίες όπου η πρόσβαση δεν είναι πάντα εύκολη. Παραλίες όπου η σκιά προσφέρεται από τα βράχια, τους κέδρους ή αυτοσχέδιες τέντες και ομπρέλες των λουόμενων, όχι νοικιασμένες.
Ακριβώς στην είσοδο του λιμανιού, πέτρινα σκαλιά σαν αρχαίο θέατρο. Μόνο που στο κάτω μέρος δεν υπάρχει σκηνή. Το θέαμα το προσφέρουν τα καράβια που έρχονται. Ο κόσμος που περνάει. Ένα σημείο συνάντησης, όπου μπορεί κανείς να καθίσει και να απολαύσει απλώς τη θέα ή μια μπίρα, ένα παγωτό που θα έχει φροντίσει να πάρει.
Κάποιοι κουβαλάν απλώς την κιθάρα τους. Και η μουσική πλημμυρίζει τον τόπο. Πολλοί παίζουν κιθάρα, τραγουδάνε για τον εαυτό τους, σε κάποιον κήπο, σε μια αυλή και τριγύρω γίνεται ησυχία για να τους ακούσουν. Μόνο τα τζιτζίκια και τα πουλιά θεωρούν ότι μπορούν να συνεχίζουν από πάνω το τραγούδι τους.
Ο χειμώνας δένει όσους παραμένουν στο νησί. Ένα νησί που διατηρεί και το χειμώνα ένα μπαράκι και δυο τρεις ταβέρνες. Όπου όποιος πάει ανήκει στην ίδια παρέα με όσους ήδη βρίσκονται εκεί, ανεξάρτητα από ηλικία, επάγγελμα ή οτιδήποτε άλλο.
Όσοι έχουν ενοικιαζόμενα δωμάτια υποδέχονται κάθε δύο μέρες το πλοίο που φτάνει. Δεν είναι για να φωνάξουν «rooms to rent», εξάλλου τώρα πια όλοι έχουν νοικιάσει τα δωμάτιά τους ήδη από το ίντερνετ. Είναι για να συνοδεύσουν τους ταξιδιώτες μέχρι τα δωμάτια αυτά, να κουβαλήσουν τις βαλίτσες τους, να μην τους αφήσουν να ψάχνουν μόνοι τους πού είναι το κατάλυμα που νοίκιασαν. «Μήπως κρατάτε ανάποδα την πινακίδα»; Ρωτήσαμε τον οικοδεσπότη μας που μάς περίμενε μεν στο λιμάνι. Το πινακιδάκι όμως που κρατούσε δεν έγραφε τίποτα. Το κοίταξε και ξέσπασε σε γέλια. «Γι’ αυτό δεν ήρθε κανένας να με βρει;». Μέχρι την επόμενη μέρα είχε γίνει το ανέκδοτο στο νησί. Το είχε διαδώσει ο ίδιος. «Κάτι η ζέστη, κάτι η ομορφιά του καλοκαιριού, δεν θέλει και πολύ να χάσεις το μυαλό σου». Αν είναι να το αφήσεις μάλιστα εκεί, έχεις κάνει την καλύτερη δουλειά.
Ο επισκέπτης αποβάλλει την ιδιότητα του τουρίστα και γίνεται μέρος του νησιού. Μετά από λίγες ημέρες έχει αποχτήσει τους δικούς του γνωστούς που χαιρετάει στον δρόμο. Ο τρόπος των ντόπιων επηρεάζει και τους τουρίστες που αναπτύσσουν σχέσεις με τους γείτονες από τα διπλανά δωμάτια, από τα διπλανά τραπέζια.
Οι γλώσσες που ακούγονται πολλές. «Μα πού το ανακάλυψαν όλες οι φυλές το νησί μας!». Ακούσαμε να συζητάει μια παρέα νεαρών παιδιών. Είναι όμορφο που το ανακάλυψαν από τόσες πλευρές του πλανήτη. Απλά θα πρέπει να το κρατήσουν κρυφό από τους «Ρωμαίους» που μπορεί να θέλουν να υποδηλώσουν και το τελευταίο γαλατικό χωριό σε σχέδια που να περιλαμβάνουν τουριστική ανάπτυξη και ξενοδοχειακές μονάδες που πιάνουν ολόκληρη την παραλία.
Καλό είναι να μην ακουστεί δυνατά το όνομα «Δονούσα». Καλό είναι να μείνει κρυφό μεταξύ ανθρώπων που έχουν κοινή άποψη για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει ο Παράδεισος.
ΕΡΙΚΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
