Θα είχε ενδιαφέρον να μπορούσε κανείς να μπει στο μυαλό αυτών που βγάζουν τα δρομολόγια για τις αστικές συγκοινωνίες της Αττικής. Να καταλάβει για ποιο λόγο μέσα σε ένα δεκάλεπτο κανονίζεται να περάσουν δύο λεωφορεία και μετά πρέπει να περάσουν 45 λεπτά για το τρίτο. Θα μάθαινε για ποιον λόγο στον ΗΣΑΠ αναγράφεται ότι το επόμενο τρένο είναι σε 17 λεπτά και το μεθεπόμενο σε 19 λεπτά, μόλις δύο λεπτά διαφορά από το προηγούμενο. Θα παρακολουθούσε τη νοητική διεργασία που οδηγεί στις 10 το πρωί το ΜΕΤΡΟ να έχει πέρασμα από το Μοναστηράκι κάθε 15 λεπτά και στις 12.00 η διαφορά από τον ένα συρμό στον άλλον να είναι λιγότερη από λεπτό.
Και στο μεταξύ η ώρα περνάει και καταναλώνονται τα 90 λεπτά για τα οποία διαρκεί το εισιτήριό σου. Μην τύχει και προλάβεις να χρησιμοποιήσεις και δεύτερη συγκοινωνία με το ίδιο αντίτιμο.
Θα διαπίστωνε γιατί σε ορισμένους συρμούς ο κλιματισμός είναι άγνωστη λέξη και σε άλλους η θερμοκρασία πλησιάζει τιμές Βορείου Πόλου.
Και τα πράγματα χειροτερεύουν όσο το καλοκαίρι προχωράει. Θέλουμε άραγε να σπρώξουμε τους τουρίστες που περνάνε από Αθήνα να φύγουν γρήγορα για τα νησιά; Θέλουμε να τους δείξουμε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που όντως έχει προβλήματα; Ή απλώς θέλουμε να αναφωνήσουμε ότι εμείς στην Αθήνα, σαν τον Κωστή Μαραβέγια:
«Δεν έχουμε μυαλό
δεν είμαστε καλά
φωνάζει το χωριό
τρελό από χαρά».
Και μέσα σε όλα να έχεις και την απαίτηση να σου απαντήσουν στην από το Φεβρουάριο καταγγελία σου για τον αυτόματο πωλητή εισιτηρίων που σου έφαγε το αντίτιμο 11 εισιτηρίων. «Σας πήραμε τηλέφωνο να έρθετε;» ρώτησε ο ευγενικός υπάλληλος κοιτώντας μια λίστα με καμιά 20ριά ονόματα από τους τυχερούς που είχαν πάρει τηλέφωνο. «Όχι, δεν με πήρατε» αναγκάζεσαι να παραδεχτείς. «Να περιμένετε να σας πάρουμε, αυτά αργούν να διεκπεραιωθούν». Πόσο άραγε αργούν; Δε φτάνουν άραγε 5 μήνες για να διαπιστωθεί εάν υπάρχει πρόβλημα; Για να απαντηθεί έστω ότι καλώς «κάναμε και σας φάγαμε 14 ευρώ, ο λόγος σας εναντίον του μηχανήματος, δεν σας οφείλουμε τίποτα».
