Σε ένα από τα παγκάκια της οδού Κασσαβέτη συναντήσαμε τον Φρατζέσκο Βιανέλλο, πρόεδρο μεταξύ άλλων του Συλλόγου Φίλων Ποικίλης Μουσικής Κηφισιάς, γνωστό περιπατητή της πόλης. Μια λοιπόν και στους πεζούς της πόλης είναι πιο απαραίτητα τα παγκάκια ήταν και ο πρώτος μας φιλοξενούμενος στη στήλη «Κάτσε λίγο να τα πούμε».
Για ποιο λόγο κάθισες στο παγκάκι σήμερα;
Δε κάθισα για να ξεκουραστώ. Ομολογώ ότι κάτι τράβηξε την προσοχή μου εκεί απέναντι και αφού έχω λίγο χρόνο ελεύθερο παρακολουθώ την κατάσταση. Εξάλλου
στο παρελθόν δεν έκανα χρήση σε παγκάκι εδώ στην Κηφισιά. Τονίζω εδώ στην Κηφισιά, γιατί στις άλλες δυο πόλεις που έζησα πριν να έρθω εδώ καθόμουνα συχνά σ’ αυτά. Μαρμάρινα, ξύλινα, σιδερένια. Αλλά ήταν άλλες καταστάσεις. Εδώ, τι να κοίταζα; Περνούσα βιαστικά από το κέντρο. Για να σου πω την αλήθεια δεν με τραβούσε και πολύ. Η αιτία που άλλαξα τις συνήθειές μου την οφείλω σε μια φίλη μου, τη Ρόζα, η οποία μας άφησε πριν ένα χρόνο ακριβώς. Εκείνη ερχόταν κάθε μέρα, το απόγευμα, και καθόταν πάντα σε ένα από τα καφενεία που υπάρχουν εδώ. Άρχισα να κατεβαίνω κι εγώ, βασικά για εκείνη. Καθόμουνα δίπλα της και τα λέγαμε. Πολλά έμαθα από εκείνη για τη ζωή της πόλης μας. Αλλά καθόμουνα μαζί της όταν ήταν μόνη της. Εάν είχε κάποια παρέα δίπλα της, απλώς την χαιρετούσα ή καθόμουνα 5-10 λεπτά και πήγαινα «στα παγκάκια», όπως έλεγε εκείνη. Πράγματι, τότε άρχισα να κάνω χρήση τους. Επέλεγα πάντα παγκάκι μέσα στον κόσμο, όχι απομονωμένο. Περνούσαν γνωστοί και φίλοι και τα λέγαμε. Παρακολουθούσα τη συμπεριφορά των περαστικών και σχολίαζα μέσα μου. Πάντα επέλεγα παγκάκι άδειο για να αποφύγω ενδεχόμενες παρεξηγήσεις.
Περπατάς αρκετά στην πόλη, θεωρείς ότι τα παγκάκια της επαρκούν;
Εάν μιλάμε για το κέντρο σίγουρα ναι. Υπάρχουν για όλα τα γούστα. Και μαρμάρινα και ξύλινα και σιδερένια. Με ράχη, έτσι την λένε; Ή χωρίς. Εγώ τα προτιμώ με.
Τελευταία έρχονται μουσικοί και παίζουν στα πεζοδρόμια. Όταν ακούω βιολί ή κιθάρα, κάθομαι σε ένα παγκάκι και χαζεύω. Η καλύτερη θέση είναι τα παγκάκια της Παναγίτσας. Άλλη καλή θέση είναι κοντά στον Βασιλόπουλο. Εξαρτάται από πού βρίσκεται εκείνος που παίζει και από τη δική μου διάθεση. Ευτυχώς για μένα οι στάσεις λεωφορείου που συχνάζω διαθέτουν παγκάκι. Άλλες δεν τα έχουν. Μάλλον δεν χωράνε. ‘Η ο πεζός ή το παγκάκι. Και οι δύο μαζί όχι. Τα μέρη της Κηφισιάς που γνωρίζω καλά έχουν αρκετά παγκάκια και συντηρούνται επαρκώς. Δεν έχω παράπονο για αυτό. Αλλού είναι η διαφωνία μου, εάν αυτή είναι η σωστή λέξη.
Τι σκέφτεσαι κοιτάζοντας απέναντι;
Η απάντησή μου έχει σχέση με το πρώτο ερώτημα που μου έκανες αλλά και με τη διαφωνία που σου ανέφερα. Για το λόγο που κάθομαι εδώ σήμερα. Κοιτάζω τα κολωνάκια που ξαφνικά έφυγαν Αύγουστο μήνα εδώ στην Κασαβέτη και ακόμη δεν γύρισαν στη θέση τους, όπως εδώ πίσω μας. Εάν λείπουν για κάποιο έργο, έπρεπε να βάλουν μια ταμπέλα «Συγνώμη, λόγω έργων». Αλλά, αφού δεν βάλανε τίποτα, μπορεί να ετοιμάζεται μια μόνιμη κατάσταση. Όπως συμβαίνει πιο πάνω, στην οδό Κολοκοτρώνη. Σε μερικά σημεία δικαιολογημένα λείπουν τα κολωνάκια λόγω των κατοικιών που διαθέτουν πάρκινγκ. Αλλά σε άλλα σημεία, αδικαιολόγητα έφυγαν χωρίς επιστροφή και εκεί τώρα παρκάρουν, με όλες τις συνέπειες. Εκεί που λείπουν δικαιολογημένα θα έβαζα και μια αλυσίδα. Για να αποφύγουμε μια εικόνα εγκατάλειψης, παρακμής. Το συνηθισμένο λεγόμενο «περίπου». Αλλά, εδώ; Φοβάμαι ότι ξεκινάμε από εδώ και πάμε πιο πέρα και βλέπουμε. Το περασμένο Σάββατο το πρωί είχαν παρκάρει ένα 4Χ4 και ένα άλλο μεγάλο μαύρο αυτοκίνητο. Αναρωτιέσαι, αφού έχουν τόσα λεφτά να τα αγοράζουν και να τα συντηρούν, δεν έχουν 5 ευρώ να τα βάλουν στο Δημοτικό Πάρκινγκ; Η παλιά εικόνα της Ελλάδας – Φούσκας. Ποιον πρέπει να ενθαρρύνουμε; Εκείνον που χρησιμοποιεί το Δημοτικό Πάρκινγκ ή τον «έξυπνο»; Πότε και πώς θα μάθουν οι νέοι που συχνάζουν στην περιοχή ότι ο πεζός είναι ο βασιλιάς και όχι ο πληβείος; Και πότε θα σεβαστούμε την αισθητική του χώρου; Αυτές τις ημέρες, για μια εβδομάδα, στο Παρίσι κυκλοφορείς δωρεάν με τα μέσα μαζικής μεταφοράς . Μια καμπάνια για να αφήσει ο κόσμος τα αυτοκίνητα στο σπίτι του. Εδώ, με τέτοιου είδους επιλογές, εάν είναι έτσι, πάμε εντελώς ανάποδα. Ελπίζω να είναι απλώς μια ανησυχία μου. Εξάλλου το μήνυμα του σημερινού Δημάρχου στην αρχή του φετινού προγράμματος «Μενάνδρεια», το οποίο και επικροτώ, δεν συμβαδίζει με αυτό που βλέπω μπροστά μου.
Με την ευκαιρία εύχομαι καλή επιτυχία στα Μενάνδρεια που σε πολλά σημεία ταιριάζει και με τις ιδέες μου περί Πολιτισμού, βασικά στην επιλογή χώρου. Πολιτισμός, όμως, είναι και καθημερινότητα. Και εκείνος το ξέρει πολύ καλά και το σέβεται. Τώρα, μπροστά από αυτή την εικόνα, απλώς, εκπλήσσομαι.
Γενικά οι κάτοικοι σέβονται το χώρο τους. Τα κολωνάκια χρειάζονται για τους επισκέπτες. Έρχονται και φεύγουν. Να κάνουν και οι έμποροι, οι περισσότεροι των οποίων απλώς εκμεταλλεύονται την πόλη μας, μια καμπάνια στους πελάτες τους.
Ίσως μια μέρα θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Θέλει όμως χρόνο. Και αφού, τελευταία, μόνο φαγάδικα διαφόρων ειδών ανοίγουν, λίγα βήματα για το Δημοτικό Πάρκινγκ βοηθάνε τη χώνεψη. Βλέπεις; Φροντίζουμε και για την υγεία τους.
