Μήπως καμία από τις δυο; Γιατί να πρέπει πάντα να διαλέγουμε πλευρά; Δεν είναι όλα τόσο ξεκάθαρα, άσπρο – μαύρο, yin – yang. Μήπως η πλευρά που θα έπρεπε να διαλέγουμε τελικά, να είναι αυτή, του κοινού μας, συνολικού συμφέροντος; Για κάποιον περίεργο λόγο, υπάρχουνε κάποιοι που νομίζουνε ότι στην Κηφισιά, βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο…
Οι δημοτικές εκλογές απέχουνε ακόμα πάρα πολύ και η παρούσα Διοίκηση στο Δήμο μας, έχει μόλις διανύσει τη μισή της θητεία. Έχει ακόμα πολλά να μας δείξει ή κατά άλλους, έχουμε να δούμε πολλά ακόμα… Σίγουρα πάντως, είναι πολύ νωρίς για να σκέφτεται κάποιος τις μελλοντικές αλλαγές που θα προκύψουν στη Διοίκηση του Δήμου, ύστερα από τις επόμενες δημοτικές εκλογές. Για αυτό, στους φίλους μου στη «Δύναμη Ελπίδας», προτείνω έργο, «σπάσιμο αβγών» και σίγουρα όχι, «νερό στο κρασί τους»…
Για κάποιον περίεργο λόγο, υπάρχουνε κάποιοι που νομίζουνε ότι άμα αλλάξουνε κάποια κακώς κείμενα στην πόλη μας, τα «βάζουνε» με τη Χ ή την Ψ επαγγελματική ομάδα ή αν προτιμάτε, με ένα σύνολο ψηφοφόρων, που θεωρούν ότι έχει ίδια συμφέροντα. Τον εμπορικό κόσμο ή τους εργαζόμενους του Δήμου π.χ.
Οι εργαζόμενοι του Δήμου, αληθεύει, πως είναι μια επαγγελματική ομάδα που έχει μεγάλη δύναμη στα χέρια της. Θυμίζουν λίγο τα ισχυρά συνδικάτα που συγκρούστηκαν με την Μάργκαρετ Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο ή που έφεραν την αρχή του τέλους του κομουνιστικού καθεστώτος στην Πολωνία. Αναρωτιέται κανείς καμιά φορά, αν η «εξουσία» τους, υπερισχύει εκείνης των αιρετών. Άλλωστε, «Οι αιρετοί έρχονται και παρέρχονται, το προσωπικό του Δήμου, είναι εδώ για πάντα», όπως μου είπαν ότι αρέσκονται να λένε κάποιοι. Εργαζόμενοι φαντάζομαι, όχι αιρετοί… Άμα αποφασίσουνε για τον όποιο λόγο, δίκαιο ή όχι και τόσο, να σταυρώσουνε τα χέρια τους, δεν κινείται τίποτα στην πόλη μας! Και όταν δεν κινείται τίποτα, το αποτέλεσμα είναι ορατό και στους Δημότες, τους πραγματικά πολλούς ψηφοφόρους, του όποιου τοπικού συνδυασμού. Αυτούς δηλαδή, που φέρνουν και το εκλογικό αποτέλεσμα.
Για αυτό είναι σημαντικό, η όποια Δημοτική Αρχή, να τα έχει καλά με το προσωπικό του Δήμου που διοικεί. Όχι για τους ψήφους του προσωπικού – που πόσοι να είναι πια, δεν είναι καν όλοι τους δημότες – αλλά για να υπάρχει μια πόλη «κόσμημα», που τιμάει όσους μεγαλώσαμε εδώ και όσους επέλεξαν τον τόπο μας για να περάσουνε τη ζωή τους. Όταν καλείσαι να διοικήσεις, ο ρόλος σου είναι αυτός ακριβώς. Πρέπει να είσαι σωστός και δίκαιος με όλους. Να βλέπεις τα πράγματα ακριβώς όπως έχουν και να μην σφυρίζεις αδιάφορα, στις όποιες «πιτσικουλιές» κάποιων λίγων, που αμαυρώνουν τη σκληρή δουλειά των πολλών. Ο Δήμος μας, ο κάθε δήμος δηλαδή, έχει συνέχεια και η μεγαλύτερη φιλοδοξία των αιρετών, θα έπρεπε να είναι το να μην περάσουνε σύντομα στη λήθη, μιας που το έργο που θα αφήσουνε πίσω τους, δεν θα είναι άξιο λόγου και αναφοράς, από όλους τους επόμενους που θα ακολουθήσουν.
Και πάντα ακολουθούνε κάποιοι, είναι η μοίρα του ανθρώπου. Ακολουθούνε και φέρουν και το δικαίωμα στην κριτική! Όλοι το φέρουμε δηλαδή. Άντε να εξηγήσεις όμως σε κάποιον της γενιάς των millennials, γιατί ήταν τόσο «σπουδαίος» ο πολιτικός της δεκαετίας του 80 π.χ., που καταχρέωσε τη χώρα… Για αυτό σπεύδουνε να δώσουνε τα ονόματά τους εδώ και εκεί, μπας και καμφθεί το φυσικό δικαίωμα του ανθρώπου, του μελλοντικού πολίτη, στην αμφισβήτηση.
Είναι μια προσπάθεια, για να ξαναγραφτεί η ιστορία, γιατί η πραγματικότητα, διαψεύδει συνήθως βοερά!
Πάντως, επειδή λέγονται πολλά και δεν ξέρουμε πια τι να πιστέψουμε, στο υποθετικό παράδειγμα, όπου εγώ προσωπικά θα είχα να πάρω θέση, μεταξύ ενός εργαζόμενου που αν και πληρώνεται, δεν πατάει ποτέ στη δουλειά του και ενός αιρετού, που ζητάει να υπάρξουνε κυρώσεις για αυτή του τη στάση, νομίζω πως θα συμφωνήσετε και εσείς, ότι θα έπρεπε να πάρω θέση υπέρ του αιρετού. Υπάρχει πολύ κόσμος, που θα ήθελε πραγματικά να δουλέψει και να προσφέρει τον χρόνο, τον κόπο, τις ιδέες και τις γνώσεις του, για την αμοιβή του. Γιατί να χάνονται χρήματα σε αργομισθίες και για ποιο λόγο να υποστηρίξει κανείς, τον όποιον αργόμισθο; Πρώτος απ’ όλους, ο ίδιος ο αιρετός θα ζημιωνόταν, υποστηρίζοντάς τον. Για αυτό και δεν πιστεύω, ότι γίνονται τέτοια πράγματα. Και άμα δεν συμβαίνουν, δεν καταλαβαίνω γιατί να λέγονται αυτά τα πράγματα. Άμα όμως συνέβαιναν, όλα στο φως! Νισάφι πια, έχουμε και δικαιώματα οι φορολογούμενοι πολίτες αυτής της χώρας, όχι μόνο φταίξιμο και υποχρεώσεις, όπως πάνε να μας πείσουνε τα τελευταία χρόνια.
Υποθετικό είναι το παράδειγμα, για αυτό σας παρακαλώ, να μην πάει το μυαλό σας πως συμβαίνουνε σημεία και τέρατα στον Δήμο μας. Το ξεκαθαρίζω αυτό.
Στο κέντρο της Κηφισιάς, έχει αναρτηθεί μια φωτεινή επιγραφή. Είναι από τις λεγόμενες «κάθετες», που έτσι και αλλιώς δεν τις επιτρέπει ο νόμος. Η επιγραφή αυτή, στέκει μες τη μέση του πεζοδρομίου, δεν εφάπτεται καν του κτιρίου που φιλοξενεί την επιχείρηση που την ανάρτησε και πληγώνει την εικόνα του κέντρου της πόλης μας, όπως πληγώνει και τα ματάκια μας. Προφανώς, δεν έχουνε καταλάβει κάποιοι, ότι το «παράδειγμα» του ενός, θα κοιτάξουνε να το ακολουθήσουνε και κάποιοι άλλοι. Όχι όλοι, λίγοι. Οπότε, η κάθετη αυτή επιγραφή, λειτουργεί σαν «δούρειος ίππος», που θα οδηγήσει σταδιακά, στην απαξίωση του εμπορικού κέντρου της Κηφισιάς. Οι κανόνες, πρέπει να ισχύουν για ΟΛΟΥΣ, για να υπάρχει το βέλτιστο αποτέλεσμα, που θα το χαίρονται ΟΛΟΙ. Και οι περισσότεροι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στην Κηφισιά, το γνωρίζουνε αυτό. Γιατί είναι συμμέτοχοι στην ίδια αγορά και όχι ανταγωνιστές. Για να το εξηγήσω λίγο πιο απλά… Για να μην τα βάλουν με αυτή τη μια επιχείρηση που χαλάει το αποτέλεσμα για όλους, τα έβαλαν με το σύνολο του εμπορικού κόσμου της Κηφισιάς… Και με τους Δημότες… Και με τους επισκέπτες… Και με το μέλλον του τόπου μας… Και όλο αυτό, για να μην πειραχτεί αυτό που κακώς αντιλαμβάνονται, ως συμφέρον, ενός και μόνο καταστηματάρχη! Που ακόμα και για ψηφοθηρικούς λόγους να είναι που κάνουνε τα στραβά μάτια, ενδέχεται ο ίδιος και το προσωπικό του, να μην είναι καν ψηφοφόροι στο Δήμο μας!
Τι να πει κανείς, πέραν από το ότι ήτανε μάλλον η φθορά της προηγούμενης δωδεκαετούς Διοίκησης, που οδήγησε και στην αλλαγή της. Και αυτή ακόμα, αν και τόσο πρόσφατη, έχουμε αρχίσει ήδη να την ξεχνάμε. Η λήθη αγαπητοί μου, η λήθη… Κρέμεται πάνω από τα κεφάλια όλων μας και αν θέλουμε να παρατείνουμε την έλευσή της, πρέπει τελικά να διαλέξουμε πλευρά. Δεν θα πάρουμε όμως, ούτε «Κική», ούτε «Κοκό», αλλά θα προτιμήσουμε «Κι-Κό», αρκεί να αντιμετωπίζει τα πράγματα κατά περίπτωση, βάζοντας πάντοτε μπροστά το κοινό συμφέρον, απομονώνοντας και εξοστρακίζοντας ιδιοτελείς συμπεριφορές και ανθρώπους και εφαρμόζοντας… την κοινή λογική! Γιατί η πόλη μας, ο δημόσιος χώρος της και οι θεσμοί της, μπορεί να έχουνε πολλούς ανθρώπους, που εντελώς αυθαίρετα και παράλογα, διεκδικούν την «ιδιοκτησία» της, αλλά στην ουσία, ιδιοκτήτες της, είμαστε μόνο εμείς. Οι Δημότες. Εσείς και εγώ και όλοι οι άλλοι. Όλοι εμείς μαζί και κανένας από εμάς, ξέχωρα και μόνος του.
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
