Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΛΑΣ
Στη γωνία των οδών Παπαφλέσσα και Ρωμυλίας στο Καστρί, μια θλιβερή ξύλινη μισοκατεστραμμένη σκοπιά, στέκει έρημη και ξεχασμένη στο πεζοδρόμιο, αναπολώντας μεγάλες στιγμές της νεώτερης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας μας, των οποίων στιγμών υπήρξε επί δεκαετίες αυτόπτης μάρτυς.
Πίσω από τη «Σκοπιά», η οικία της οικογένειας Παπανδρέου, η απέριττη «Βίλα Γαλήνη» σαν ξεχασμένη δόξα, παρουσιάζει κι αυτή- στα δικά μου μάτια- εικόνα μελαγχολίας και ίσως και απογοητεύσεως. Δεν είδα ούτε μια επιγραφή που να θυμίζει το σπουδαίο της παρελθόν και ούτε καν δυο λόγια έστω που να θυμίζουν στον περαστικό, τον «Γέρο της Δημοκρατίας» όπως τον αποκάλεσαν εκατομμύρια Έλληνες.
Πέρα όμως από αυτά, να μην υπάρχει μια Γαλανόλευκη να κυματίζει και να μας κάνει να αναπολούμε τη μεγάλη προσφορά του στην Πατρίδα;
Τα παλιά τα χρόνια διαβαίναμε εκείνο το σταυροδρόμι με αισθήματα εκτίμησης και αναγνώρισης για το εθνικό έργο του σεβαστού ένοικου της ταπεινής και λιτής «Βίλας Γαλήνη» όπου τόσα χρόνια εκεί έζησε ένας Έλληνας που τόσο αγάπησε τον τόπο του. Σήμερα, το σταυροδρόμι Παπαφλέσσα και Ρωμυλίας, δυστυχώς τίποτα πια δεν εκφράζει στον φευγαλέο περαστικό, κάτι που να θυμίζει τα αξέχαστα χρόνια μιας άλλης διαφορετικής εποχής που σε μας τους πιο μεγάλους, έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μας. Κρίμα…
Και διερωτώμαι λοιπόν: Είμαι εγώ ο άσχετος ή ο ιδιόρρυθμος που βλέπω έτσι τα πράγματα ή μήπως υπάρχουν και άλλοι ή πολλοί άλλοι, που συμφωνούν με τις απόψεις μου; Εάν τελικά έχω συμπαραστάτες στις σκέψεις μου αυτές, πώς γίνεται και κανέναν μα κανέναν και καμία, δεν άκουσα ποτέ να ασχοληθεί με το θέμα; Ούτε γείτονες, ούτε περαστικοί, ούτε «κανένας» από ότι υποθέτω, δεν έδωσε σημασία σ’ αυτό το θέμα που ίσως το προσπέρασε σαν… «λεπτομέρεια». Εάν κάνω λάθος, σας ζητώ συγγνώμη.
Γράφοντας, μου έρχεται τώρα κατά νου και μια ακόμη παράλειψη και ντροπή που αφορά την οικία – μνημείο του μεγάλου μας Μακεδονομάχου Παύλου Μελά που στέκει ετοιμόρροπο στην οδό Τατοΐου, παρ’ όλες τις προσπάθειες- εδώ και χρόνια- του Σωματείου «Καπετάν Μίκης Ζέζας» να το διασώσει εδώ και δυστυχώς χωρίς, μέχρι στιγμής, αποτελεσματική ανταπόκριση, και πάλι, από… κανέναν!
Ξαναγυρίζοντας λοιπόν στη «Θλιβερή Σκοπιά» για την οποία άλλωστε γράφω αυτές τις γραμμές, σκέπτομαι για το πόσοι άραγε θα επιθυμούσαν και θα είχαν τη δυνατότητα να συμβάλουν στην ιδέα, του να δοθεί κάποια περισσότερη προσοχή και να επιτελεσθεί το χρέος που έχουμε εν προκειμένω, σ’ έναν άνθρωπο που τόσο αγάπησε και μόχθησε για τον τόπο του.
Εάν αυτό κατορθωθεί, η προσπάθεια θα δικαιωθεί και η ψυχή του «Γέρου της Δημοκρατίας» θα μοιρασθεί τη χαρά μας.
