… που θα έφερναν ενδεχομένως μεγάλα αποτελέσματα,
προς όφελος των δημοτών, των επιχειρήσεων και των επισκεπτών της πόλης μας!
(Εάν εφαρμόζονταν…)
Το καλό με τα δημόσια «fora» (το forum, τα fora…) είναι, ότι υπάρχει η δυνατότητα να γίνουνε συλλέκτες, μιας μεγάλης ποσότητας ιδεών. Κάποιες καλές, κάποιες όχι και τόσο, κάποιες εμπεριστατωμένες, άλλες να χρειάζονται περισσότερη επεξεργασία, κάποιες ιδέες με βάση και ορισμένες, πραγματικά ανεφάρμοστες. Κάποιες, που ενδέχεται να έχουνε δοκιμαστεί επιτυχώς κάπου αλλού και άλλες, εντελώς καινοτόμες. Χρειάστηκε η συμμετοχή 1.000 επιστημόνων, από έξι χώρες και μια περίοδο 13 χρόνων, για να γίνει η χαρτογράφηση του 99% του ανθρώπινου γονιδιώματος. Νομίζω λοιπόν, πως με θέματα που είναι λιγότερο σύνθετα από το ανθρώπινο DNA, πιο «πρακτικά» και έχουνε να κάνουνε με την καθημερινότητα στην πόλη μας, δεν χρειάζεται να είμαστε γενετιστές, για να «γεννούμε» προτάσεις. Απλά, να έχουμε ιδέες, εικόνες και βιώματα, να κατανοούμε την έννοια του ευρύτερου καλού και να γίνεται διάλογος.
Γιατί όταν είμαστε πολλοί, ο ένας, μπορεί και συμπληρώνει τα κενά, στις γνώσεις του άλλου. Και όταν συζητούνται οι προτάσεις, τότε είναι σίγουρα πιο κοντά στην υλοποίηση τους, από όταν αυτές, μένουν στην αφάνεια. Ένας, δυο, τρεις, δέκα, κάποια στιγμή, δημιουργείται η κρίσιμη μάζα, που υποχρεώνει τους ιθύνοντες, να πάρουνε θέση στα θέματα που θίγονται. Όσο δε μεγαλύτερη είναι η προβολή αυτών των θεμάτων, τόσο επιταχύνεται η λύση ή η τοποθέτηση των υπευθύνων πάνω σε αυτά. Μην ξεχνάμε άλλωστε, πως η καλύτερη κρυψώνα για εκείνους που δεν θέλουνε να «ζυμώσουν», είναι πίσω από το κόσκινο. Δεν το λέω εγώ, η λαϊκή σοφία το λέει…
Για τις προτάσεις που ακολουθούνε, δεν γνωρίζω, εάν έχουνε συζητηθεί στο παρελθόν. Μήπως έχουνε υπάρξει εισηγήσεις; Μήπως έχουνε σπάσει ήδη κάποιοι άνθρωποι το κεφάλι τους, για να δούνε τι μπορεί να γίνει; Μήπως έχουνε υπάρξει ρυθμίσεις, διεκδικήσεις, δικαστήρια και τελεσιδικίες; Δεν ξέρω επίσης μήπως, σας γράφω βλακείες και με μια πιο καθαρή ματιά, κάποιος άλλος, θα μπορούσε να προσθέσει κάτι ή να βελτιώσει κάτι ή να γνωρίζει κάποια πράγματα, που να ακυρώνουν εντελώς, την όποια πρόταση. Για αυτό χρειάζεται ο διάλογος, για αυτό χρειάζεται η συμμετοχή μας. Για να γίνονται πράγματα για εμάς, όπου ακούγεται η γνώμη μας και εκτιμάται αυτή μας η συμμετοχή.
Μερικά παραδείγματα θεμάτων (Καταλάβατε τώρα τι πάω να κάνω ο πονηρός, πετάω «αδειανά», μπας και τσιμπήσει κάτι και μας έρθουνε «γεμάτα»):
Το παράδοξο της Μπομπονιέρας
Άμα δείτε το κέντρο της Κηφισιάς από ψηλά, υπάρχει ένα πολύ ωραίο και φαρδύ πεζοδρόμιο κατά μήκος της Λεβίδου και από τις δυο πλευρές, από την Κασσαβέτη μέχρι το Μουσείο Γουλανδρή. Το μόνο σημείο που είναι στριμωγμένο και δεν μπορούνε να περάσουνε με ευκολία οι πεζοί, είναι εκεί όπου βρίσκεται η μάντρα της Μπομπονιέρας. Για να δυσκολευτούνε μάλιστα περισσότερο οι περαστικοί, τους έχουνε στριμώξει ανάμεσα στην μάντρα και σε μια αρκετά μεγάλη «συλλογή», από κάδους απορριμμάτων. Κάποιοι σε χρήση και κάποιοι άλλοι όχι.
Δεν ξέρω εάν ζητήθηκε ποτέ από την Μπομπονιέρα, να μετακινηθεί πιο μέσα η πρασιά της, εκεί που έχει πρόσοψη στη Λεβίδου, για να βρίσκεται σε συστοιχία με την πρασιά της εκκλησίας της Παναγίτσας. Αλλά εάν γινότανε ποτέ κάτι τέτοιο, η μετακίνηση στην Λεβίδου για τους πεζούς, θα ήτανε σαφώς πιο εύκολη και θα αυξανόταν και η εμπορική κίνηση στην οδό Παπαδιαμάντη. Σαν αντιστάθμισμα για το σινεμά, θα μπορούσε να δοθεί η δυνατότητα να μετακινηθεί η είσοδος του σινεμά στη Λεβίδου, από την Παπαδιαμάντη όπου βρίσκεται σήμερα και να αξιοποιήσει τον όμορφο κήπο που κοιτάει προς τη Λεβίδου, για να γίνει ένα καφέ/αναψυκτήριο.
Το γιαπί δίπλα στον Στεργίου
Είναι τεράστιο(!), στέκεται εκεί εδώ και πολλά χρόνια, δεν φέρνει, μάλλον, κανένα έσοδο στους ιδιοκτήτες του, ενδεχομένως να τους επιβαρύνει φορολογικά και θα μπορούσε να αποτελέσει τη λύση για το κυκλοφοριακό χάος που βλέπουμε στο σημείο. Ας μετατραπεί σε χώρο στάθμευσης, έστω και προσωρινό, μέχρι να ολοκληρωθεί η κατασκευή του. Με μικρές παρεμβάσεις και με ένα μικρό αντίτιμο, ο κόσμος, δεν θα το σκεφτότανε δυο φορές εάν αξίζει καλύτερα να παρκάρει εκεί νόμιμα ή παρανόμως στο πεζοδρόμιο της Κηφισίας. Για να βοηθηθεί μια τέτοια επιχειρηματική κίνηση, θα έπρεπε ο Δήμος να δεσμευθεί για ένα ανεμπόδιστο και λειτουργικό πεζοδρόμιο επί της Κηφισίας, σε εκείνο το σημείο και από τις δυο πλευρές του δρόμου. Μια λύση για αυτό, θα ήτανε τα κολωνάκια. Μια άλλη, η συνεπής παρουσία της Τροχαίας. Θα μπορούσε επίσης ο Δήμος, να γίνει αρωγός ή σύμβουλος αν θέλετε, στο πώς να ξεπεραστούνε τα όποια νομικά εμπόδια θα είχε αυτή η αλλαγή χρήσης. Από γιαπί δηλαδή, σε κάτι χρήσιμο…
Η «σπαζοκεφαλιά» με τις επιγραφές των καταστημάτων
Για κάποιον περίεργο λόγο, έχει επικρατήσει η εντύπωση, ότι όσο μεγαλύτερη η επιγραφή μιας επιχείρησης και όσες περισσότερες επιγραφές αυτή διαθέτει, τόσο περισσότερους πελάτες θα προσελκύσει και ανάλογος θα είναι και ο τζίρος της. Πανάκεια στην κρίση, ή μαθήματα Μάρκετινγκ και Οικονομικών από το «σουπερμάρκετ»; Δείξτε μου μια μελέτη που να το αποδεικνύει αυτό και θα σας δείξω δέκα, που τεκμηριώνουνε το πώς ζημιώνεται μια επιχείρηση και η πόλη που την φιλοξενεί, από την πολύ κακή επικοινωνιακή στρατηγική της. Μέρος της οποίας είναι και αυτή, η υπερβολική και κακόγουστη, διαφημιστική προβολή. Πρόσφατα μάλιστα, εάν δεν κάνω λάθος, αποφασίστηκε σαν «αντίδοτο στην κρίση», να αφήσουνε τα καταστήματα να μεγαλώσουνε την επιφάνεια των επιγραφών τους.
Η πρόταση μου είναι η ακόλουθη:
Να αφαιρεθούν όλες οι κάθετες επιγραφές, όπως απαιτεί η νομοθεσία, πλην από εκείνες των βενζινάδικων και φαρμακείων, που έχουνε βολευτεί με ένα πολύ ωραίο «παραθυράκι» του νόμου, λόγω του «κοινωνικού» τους χαρακτήρα.
Να μπει περιορισμός στον αριθμό των επιγραφών, ανάλογα με τα τετραγωνικά μέτρα της επιχείρησης και να επιτρέπεται η αναγραφή της επωνυμίας της επιχείρησης, το πολύ σε δυο από τις επιγραφές.
Να οριστούν μικρές διαστάσεις για τις επιγραφές και όποιος θέλει επιγραφή μεγάλων διαστάσεων, να φιλοτεχνεί την επιγραφή του, που θα είναι ζωγραφισμένη στο χέρι. Γιατί οι ψηφιακές εκτυπώσεις, κακά τα ψέματα, δεν ομορφαίνουν ούτε την επιχείρηση, αλλά ούτε και την πόλη μας. Κοιτάξτε με τι θαυμασμό, προσέχουμε τις αφίσες στο «Αθήναιον». Γιατί όχι λοιπόν, ο μανάβης, ο χασάπης και ο μπακάλης; Σημαίες, μόνιμα μπάνερ, μόνιμα μπαλόνια, βιτρίνες ντυμένες με αφίσες ή αυτοκόλλητα και άλλα τέτοια γραφικά, καλό είναι να γνωρίζουμε, ότι δεν θα μας φέρουνε τους πελάτες/ επισκέπτες που ελπίζουμε.
Ορίστε, τρία καλά, (όπως θέλω να πιστεύω), παραδείγματα, που μπορούνε να γίνουνε η αρχή του διαλόγου, για ένα καλύτερο μέλλον για την Κηφισιά. Μένει να βρεθεί η πλατφόρμα, πάνω στην οποία θα συζητηθούνε. Και ύστερα, θα ακολουθήσουνε και αλλωνών οι ιδέες και αλλωνών οι προτάσεις. Γιατί ιδέες υπάρχουνε, αρκεί να βρούμε έναν τρόπο, για να τις μοιραζόμαστε και να τις συζητάμε.
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
