Αρχικά ήθελα να γράψω ένα κείμενο για τη Νέα Ερυθραία, αλλά να σας πω την αλήθεια, για κάποιον λόγο δεν μου έβγαινε. Θέλει να έχουνε γίνει οφθαλμοφανή και τρανταχτά πράγματα, για να έχω μπόλικο υλικό ο τεμπέλης, που θα με διευκολύνει να γεμίσω τη στήλη.
Από τότε που η Νέα Ερυθραία δεν είναι το «διασκεδαστήριο» που είχε γίνει τα τελευταία χρόνια με την πληθώρα των μπαρ, τα πράγματα μοιάζει να αλλάζουνε με ρυθμό χελώνας. Σιγά σιγά, ώστε να μας μένει η εντύπωση ότι δεν αλλάζουνε, πλην όμως, με τέτοιο τρόπο, που στο τέλος θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα πούμε, «Ωπ, πώς άλλαξαν έτσι τα πράγματα… Θυμάμαι παιδάκι μου κάποτε…».
Τίποτα λοιπόν δεν μοιάζει να έχει αλλάξει σημαντικά και «τον Αύγουστο…», παρόλο που πλέον, μας τελείωσε δυστυχώς και ο Ουμπέρτο Έκο, (που είχε πει αυτή τη διάσημη ρήση), «…δεν έχουμε ειδήσεις». Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζουμε. Γιατί όπως και με τις αλλαγές στη Νέα Ερυθραία, που γίνονται σιγά σιγά και χωρίς ιδιαίτερη ενημέρωση, στην επικαιρότητα υπάρχουνε ειδήσεις, που κάποιες φορές όντως είναι τέτοιες (ειδήσεις) και άλλοτε, πάλι τέτοιες είναι, αν και δεν τους φαινότανε πραγματικά πως πρόκειται για ειδήσεις.
Ας πιάσω λοιπόν την επικαιρότητα, του νωχελικού καλοκαιριού που μόλις πέρασε, να δούμε εάν τελικά, μας βγαίνει καμιά είδηση. Αλλά κυρίως, αν βγαίνουν συμπεράσματα. Χίος, Β. Εύβοια, Ν. Εύβοια, (την Εύβοια δυστυχώς, την έχουνε κατακάψει), Κέρκυρα, Οθωνοί, και πάλι Χίος, οδός Λεβίδου στο κέντρο της Κηφισιάς… 42 χρόνια τώρα που θυμάμαι, 27, 35, 99, βάλτε την ηλικία σας, δεν έχουμε καταφέρει τίποτα στην πρόληψη ή την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Μα είναι δυνατόν, να έχουμε φωτιά στο κέντρο της Κηφισιάς! Και αυτό, αν το καλοσκεφτείτε, είναι είδηση!
«Μην φοβάσαι», «είμαι εθελοντής δασοπυροσβέστης», απάντησε ένας εθελοντής δασοπυροσβέστης σε ένα φίλο, που του έκανε παρατήρηση (ο φίλος μου), γιατί πέταξε το τσιγάρο (!) από το παράθυρο του αυτοκινήτου του στο όρος «Καντίλι» της Β. Εύβοιας. «Είμαι εθελοντής δασοπυροσβέστης και ξέρω τι κάνω…» (sic). Ίσως να μην είναι αρκετά αυστηρή η νομοθεσία. Ίσως δεν διαπομπεύονται όσο θα έπρεπε οι ένοχοι. Ίσως βασιζόμαστε στο φιλότιμο ανθρώπων, που δεν έχουνε καμία τσίπα. Ίσως δεν ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε το θέμα (και αυτό δεν είναι ντροπή). Ίσως αρνούμαστε να ζητήσουμε βοήθεια, τεχνογνωσία ή να μάθουμε από τις εμπειρίες των άλλων. Ίσως είμαστε πολύ εγωιστές για να παραδεχτούμε την ανικανότητά μας (και αυτό ΕΙΝΑΙ ντροπή), αλλά έχουμε φτάσει να καιγόμαστε μέχρι και στο κέντρο της Κηφισιάς. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, στις αρχές του καλοκαιριού, καιγόμασταν στο κέντρο της Νέα Ερυθραίας, δίπλα στον «Στεργίου» και ούτε τότε κουνήθηκε κάποιο βλέφαρο. Ίσα ίσα που πέρασε στο ντούκου, όπως κάθε τι, που ξεμπροστιάζει την ανικανότητα ή την αδιαφορία μας. Πόσοι είναι οι δήμοι στην Ελλάδα; 325. Αναρωτιέμαι, καταθέτουνε αυτοί οι δήμοι σχέδια πολιτικής προστασίας; Ξέρει ο κάθε ένας, τι πρέπει να κάνει σε μια έκτακτη κατάσταση; Γνωρίζουν οι πολίτες ποιος είναι ο ρόλος τους; Υπάρχει πρόληψη και ποια είναι η μορφή της;
«Τροφή» για σκέψεις. Κάτι για τη γεύση δηλαδή, γιατί για την όσφρηση, έχουμε κάθε καλοκαίρι δυστυχώς, την απαίσια μυρωδιά του καμένου. Αυτό τον Αύγουστο χρειάστηκε να πάμε στη ΔΟΥ Κηφισιάς δύο φορές. Δεν πρόκειται για είδηση. Ούτε είναι είδηση βέβαια ότι κάποιοι υπάλληλοι εφοριών, δεν θα πάρουν ποτέ βραβείο για την ευγένειά τους. Κάποιοι, σε κάποιους, μιλάνε επιτακτικά («Έλα εδώ»), ο ενικός πάει σύννεφο και άμα τους ρωτήσετε ευγενικά εάν η συζήτηση θα συνεχιστεί στον ενικό ή τον πληθυντικό, με τον οποίον άλλωστε απευθύνατε και το αρχικό ερώτημά σας, κινδυνεύετε να πέσετε θύμα μιας ιδιαίτερα βαρετής ανάλυσης, κάποιου, που ενδεχομένως να έχει λιγότερη μόρφωση από εσάς, αλλά πολύ μεγαλύτερο «μέσον». Οπότε, αφήστε το καλύτερα. Δείξτε την ανωτερότητά σας και κάντε υπομονή.
Μου έκαναν εντύπωση δύο όμως πράγματα: α) Το πώς ξεσηκώθηκε με αγανάκτηση το «στραβάδι» της υπηρεσίας, (λίγες μόλις εβδομάδες στην «εξυπηρέτηση» του πολίτη ο «νιούφης» – το έμαθα καθώς περιμέναμε στη λάθος σειρά), μόλις διαπιστώσαμε μαζί, ότι περιμέναμε στη λάθος σειρά… Και β) Το πώς γίνονται «φιλαράκια» κάποιοι πολίτες με τους εργαζόμενους στο δημόσιο, για να κάνουνε τη δουλειά τους. Σε γκισέ μπροστά μου, δυο μαντάμ, η μια μέσα και η άλλη έξω από αυτό, καθυστερούσαν τους υπόλοιπους άδικα (εμένα δηλαδή), γιατί κανονίζανε καφεδάκια στον Αργοσαρωνικό και ιδιωτικές κτηματομεσιτικές συναλλαγές. («Πουλάει ένας δίπλα μας, έλα και θα του το πάρουμε φτηνότερα»). Εσείς, αυτοί οι λίγοι, σταματήστε επιτέλους να ταΐζετε το τέρας! Και δείτε κάποιον ειδικό, γιατί μάλλον, πάσχετε από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης! Στη ΔΟΥ δεν πάμε για να κάνουμε φίλους. Δεν ξέρω αν επιτρέπεται κιόλας…
Θα μου πείτε, «και πού είναι η είδηση;». Έ, δεν είναι είδηση, ότι είμαστε καταδικασμένοι για το υπόλοιπο της ζωής μας, να ζούμε σε μια χώρα με κομματικό κράτος, όπου δεσπόζει η αγένεια, η «γνωριμία» και η παρεοκρατία; (Πράγμα που δυστυχώς, δεν περιορίζεται στην εν λόγω ΔΟΥ). Πρωτοσέλιδο έπρεπε να το έχουμε! Φαντάζομαι τον τίτλο. «Νεκρές και σε κατάσταση αποσύνθεσης, βρέθηκαν η Δικαιοσύνη η Ευγένεια και η Αξιοκρατία στην Ελλάδα! Φόβοι για την τύχη του Αλληλοσεβασμού…».
Με όλη αυτή τη θλιβερή ιστορία που έγινε μια μέρα μετά το Δεκαπενταύγουστο στην Αίγινα, (μιας που σας έλεγα για τον Αργοσαρωνικό), μοιάζει να παγώσαμε αρχικά, μετά θυμώσαμε και τώρα περιμένουμε να δούμε πώς θα εξελιχθούνε τα πράγματα και εάν θα αποδοθεί δικαιοσύνη.
Όπως και να έχει, 77χρονοι με καρδιακά προβλήματα, που με κάποιον μαγικό τρόπο δεν άφησαν δαχτυλικά αποτυπώματα στο τιμόνι του σκάφους, οι οποίοι δεν έκαναν καμία προσπάθεια να βοηθήσουνε αυτούς που κινδύνευαν και παρουσιάζονται αμετανόητοι και πάνε να ρίξουνε την ευθύνη και στα θύματά τους, δεν τους βλέπουμε με καλό μάτι. Τουλάχιστον, όχι οι περισσότεροι από εμάς. Γιατί θα ήταν πιθανότερο να βρισκόμασταν στη λάντζα, παρά στο ταχύπλοο.
Μην με παρεξηγείτε, δεν είναι ταξικό το θέμα, «ταχύπλοα και λάντζες», γιατί καθάρματα, υπάρχουνε σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και τα πορτοφόλια τους, έρχονται σε πολλές διαστάσεις. Αυτά είναι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, γιατί αυτοί είναι που μας βάζουνε σε κίνδυνο και κλέβουνε κάτι από την ποιότητα στην καθημερινότητά μας. Και λέω «καθάρματα», ποιητική αδεία. Πείτε τους όπως θέλετε. Εξυπνάκηδες, νταήδες, ελληναράδες, γελοίους. Προσπερνάνε επικίνδυνα, παρκάρουν όπου θέλουν, πάνε ανάποδα στο μονόδρομο, «σφάζουν» stop και φανάρια και ζητάνε και τα ρέστα. Δεν γνωρίζουνε τον Κ.Ο.Κ. αλλά θεωρούνε ότι έχουνε δίκιο, όποια βλακεία και να κατεβάσει το βλακώδες τους κεφάλι. Πετάνε αναμμένα τσιγάρα, πετάνε σκουπίδια και μπάζα, καίνε τα δάση, γεμίζουνε τις γειτονιές μας με ξεπερασμένα, άκαιρα συνθήματα και ασυνάρτητες μουντζούρες, ξεραίνουν δέντρα, παρκάρουν σε παρτέρια, χτίζουν όπως και όπου θέλουν, διαφημίζονται όπου και όπως θέλουν, δεν καθαρίζουν πίσω από το σκυλάκι τους, συναλλάσσονται σκιωδώς, «επιχειρούν» με παρασιτικό τρόπο, αναπαράγονται και μεγαλώνουνε τους κλώνους τους, που αναπόφευκτα, θα κάνουνε τα ίδια.
Και άμα δεν τους σταματήσουμε τώρα, είτε βρίσκονται καρφωμένοι στην καρέκλα τους στη ΔΟΥ, πίσω από το τιμόνι του ταχυπλόου ή πίσω από μια πυρκαγιά που έκαψε το δάσος, το οξυγόνο και τους συνανθρώπους μας, άμα δεν βάλουμε ένα τέρμα στις αδικίες, την ιδιοτέλεια και τον «ετσιθελισμό» τώρα, πιο μετά, ούτε τις δυνάμεις θα έχουμε για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα και θα έχουμε ζήσει ένα μεγάλο μέρος της μοναδικής, απ’ όσο ξέρουμε, ζωής μας, μέσα σε μια κοινωνία, όπου κυριαρχούνε κάποιοι άνθρωποι, που δεν πιστεύουνε σε αυτήν (την κοινωνία).
Αυτό και αν είναι είδηση! Λαβράκι έβγαλα! Φαντάζομαι τον τίτλο. «ΤΡΕΛΑ και ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ στην ΕΛΛΑΔΑ! Ένας ολόκληρος λαός, σαμποτάρει τις ζωές και την καθημερινότητά του».
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
