Η επίσημη θρησκεία της χώρας μας είναι βεβαίως η Ορθοδοξία και ανεξάρτητα πόσο θρησκευόμενος είναι ο καθένας και αν ακόμα η καθημερινή ζωή μας και το καθημερινό γίγνεσθαι στηρίζονται σε απτά και πρακτικά πράγματα και ιδέες, αναμένοντας άμεσα και συγκεκριμένα αποτελέσματα, η θρησκεία πάντα δίνει τις δικές της νουθεσίες και κατευθύνσεις για τη ζωή, τη συμβίωση, τη γέννα και το θάνατο, με διαφορές από λαό σε λαό. Ίσως να είναι και αυτός ο λόγος που οι θρησκείες ξεχωρίζουν, όπως μας μαθαίνει η ιστορική οικονομία, η πολιτική και η κοινωνική ανθρωπολογία.
Το σημερινό μας αναλυτικό άρθρο έχει σχέση με τη πρόσφατη «Μεγάλη και Αγία Σύνοδο» της Ορθοδοξίας υπό την αιγίδα του οικουμενικού πατριάρχη Βαρθολομαίου, της οποίας και προήδρευσε, στο Κολυμπάρι της Κρήτης τον περασμένο Ιούλιο. Αυτό δεν σημαίνει πως ο κάθε ορθόδοξος ιεράρχης, φυσικά συμπεριλαμβανομένου και του οικουμενικού Πατριάρχη, ή οποιοσδήποτε άλλος ορθόδοξος Πατριάρχης, μπορεί να ισχυριστεί πως είναι αντιπρόσωπος του Χριστού στη Γη ή ότι έχει το Πρωτείο ή το αλάθητο, ιδιότητες δηλαδή που αποδίδονται στον Πάπα της Ρώμης. Οι κανονισμοί και οι λειτουργίες της Συνόδου αυτής σύμφωνα με τα πανορθόδοξα καθιερωμένα απαιτεί την ομοφωνία των αντιπροσωπιών πασών των αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ωστόσο τέσσερις από τις 14 που αρχικά συμμετείχαν στις προεργασίες του Ιανουαρίου στην Ελβετία, αρνήθηκαν να παραβρεθούν στο Κολυμπάρι. Το πατριαρχείο της Αντιοχείας, το πατριαρχείο της Μόσχας, το πατριαρχείο της Βουλγαρίας και η Εκκλησία της Γεωργίας. Η Σερβία, που πήρε μέρος στη Σύνοδο, αρνήθηκε να υπογράψει «τις αποφάσεις της», ενώ Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος στην ομιλία του διπλωματικά τη χαρακτήρισε παρεκτροπή, λέγοντας πως αυτό «δεν είναι αντίγραφο των παλαιών Συνόδων αλλά ένα νέο είδος συνόδου».
Μπορεί ο Πατριάρχης Αθηναγόρας να ισχυρίστηκε πως οι αποφάσεις του Συνεδρίου «θα καθίσταντο υποχρεωτικές δι’ όλους ακόμη και τους απόντες», αλλά τα λόγια αυτά δεν ισχύουν, γιατί η Ορθοδοξία δεν αποτελεί πρωτοτυπία παπικής ολιγαρχίας και του αλάθητου Πάπα.
Ένα απο τα κύρια θέματά της Συνόδου ήταν η ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας με το «αιρετικό μωσαϊκό των άλλων χριστιανικών Εκκλησιών του Δυτικού Κόσμου και της παγκοσμοποίησής της από «αγία, αποστολική, καθολική και οικουμενική», όπως συμβαίνει από το 325 μ.Χ. και είναι μέχρι σήμερα.
Αλλά ο κάθε διαχριστιανικός διάλογος δεν είναι άσχετος με τη διαχριστιανική πολιτική και διαπλοκή κάθε είδους συμφερόντων. Στην ανάλυση των γεγονότων για τη διευκόλυνση της αντίληψής τους από τους αναγνώστες μας κάθε γένους και ηλικίας, οφείλουμε να σταθούμε σε αυτά, βλέποντάς τα, πέρα από θέματα Πνευματολογίας και Τριαδολογίας, τουλάχιστον και ως Κοινωνικοπολιτικά Θέματα της σελίδας μας. Αυτό μας επιτρέπεται γιατί στην Ορθόδοξη Εκκλησία η παρουσία και ο ρόλος των λαϊκών είναι καθοριστικός και θέσεις σαν και αυτές που τακτικά ακούγονται πως «θα μιλάει η Εκκλησία και θα αποφασίζει η Ιερά Σύνοδος τι θα λέμε και τι θα πράττουμε, χωρίς και εμείς να ακουγόμαστε, έστω και αντιπροσωπευόμενοι από τους ιεράρχες επισκόπους, πρεσβύτερους έστω και από τους διακόνους της περιοχής μας», προσβάλλουν την Ορθοδοξία, που διαφέρει από την Παπική του αλάθητου Πάπα και του πολιτικοποιημένου οικονομιστικού κόσμου των Διαμαρτυρομένων Εκκλησιών.
Ας προσέξουμε, γιατί συχνά θεολογικές συνάξεις και διάλογοι στο παρελθόν είχαν και τις αποτυχίες τους, όταν γίνονταν με μυστικές διεργασίες, όπως μας πληροφορεί ο γνωστός πρωτοπρεσβύτερος Γ.Δ. Μεταλληνός για τις απόκρυφες μεθοδεύσεις μεταξύ του Πάπα Παύλου ΣΤ΄ και του Πατριάρχη Αθηναγόρα στη συνάντησή τους τον Ιανουάριο του 1964 στα Ιεροσόλυμα.
Τώρα, ποιος ήταν ο λόγος της σύγκλησης μιας νέας Συνόδου που μόνο Οικουμενική, αλλά ούτε και πανορθόδοξη ήταν; Πολλοί λένε «η ενίσχυση της θέλησης των Φαναριωτών να μας δέσουν με τη Δύση…», η ενίσχυση της αυταρχικής παγκοσμιοποίησης, που σαν τσουνάμι θέλει να σαρώσει στο στρατόπεδό της όλο τον κόσμο, ελέγχοντας τις παγκόσμιες εξελίξεις, απομονώνοντας τον Πούτιν και τη Ρωσία πρωταρχικά.
Τα άρθρα της εφημερίδας «Ορθόδοξος Τύπος», που παραμονές της Συνόδου στο Κολυμπάρι στο πρωτοσέλιδό της για την εμπλοκή της CIA και των ΗΠΑ στη σύνοδο, όπως και «η χρηματοδότηση των εξόδων της με 2.500.000 δολάρια που ήλθαν από την Αμερική» σύμφωνα με τον υπεύθυνο της διοργάνωσης π. Αλεξ. Καρλούτσο, ίσως τελικά να συνέτειναν στην άρνηση του Ρώσου πατριάρχη Κυρίλλου να συμμετέχει στη Σύνοδο της Κρήτης. Τελικά, μήπως μελλοντικά κερδισμένη βγαίνει η Εκκλησία της Ρωσίας ως ο μόνος ισχυρός κρίκος της Ορθοδοξίας και ο ορθόδοξος πρόεδρος της χώρας, που σύμφωνα με το περιοδικό «Forbes» έχει την μεγαλύτερη επιρροή σε ολόκληρο τον κόσμο;
