Ακούμε τελευταία στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, ή κατακλυζόμαστε από άρθρα στον έντυπο Τύπο, θέσεις και αντιθέσεις πάνω στο επίμαχο θέμα της αξίας της σημαίας μας ως ηθικού εθνικού συμβόλου μετά την απαξίωση με την οποία αποφάνθηκε, πανεπιστημιακός καθηγητής, πρώην υπουργός δικαιοσύνης της ελληνικής κυβέρνησης.
Οι λόγοι που το συζητώ αυτή την ώρα, δεν είναι πολιτικοί, δηλ. κυβερνητικοί ή αντικυβερνητικοί, αλλά πρωτίστως ηθικοί.
Από τα θρανία μάθαμε ότι δυο άξονες οδηγούν τη ζωή μας, ο ελληνισμός, η γλώσσα και τα εθνικά ιδανικά μας και η ορθοδοξία μας, δηλ. η θρησκεία μας της οποίας το κυριότερο δίδαγμα «είναι να μη κάνεις στον πλησίον σου, ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν και οι άλλοι».
Γιατί λοιπόν κάποιοι άνθρωποι, συμπολίτες μας, μόλις καθίσουν σε υψηλούς θώκους, εκστομίζουν ακραίες θέσεις μη συμβατικές με το κατεστημένο, ηθικό στην προκείμενη περίπτωση που προανέφερα; Λέμε πολύ συχνά η αλαζονεία της εξουσίας. Αλλά και η αλαζονεία περιορίζεται πιστεύω από τα καθιερωμένα εθνικά ιδανικά. Πώς λοιπόν φθάνουν αυτοί οι άνθρωποι σ’ αυτή την παράκρουση; Πώς επιχειρηματολογούν για τις πράξεις τους και τις σακάτικες ιδέες τους;
Τι είναι αυτό που τους ωθεί να θεωρούν ότι το εθνικό μας σύμβολο, η σημαία μας μπορεί να ποδοπατείται, να πυρπολείται και να εξευτελίζεται δημοσία και τόσο προκλητικά, χωρίς να επιδέχεται αυτή η πράξη κάποιον υποδειγματικό κολασμό;
Λέγεται ότι, ο βασιλιάς της Δανίας Χριστιανός ο 10ος όταν μετά την εισβολή των Γερμανών στη Δανία στον Παγκόσμιο Πόλεμο, έβαλαν τη Ναζιστική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό σ’ ένα δημόσιο κτήριο, είπε στον Γερμανό φρουρό να την κατεβάσει κι αυτός βέβαια αρνήθηκε. Και τότε ο βασιλιάς του είπε πως θα έστελνε κάποιον στρατιώτη να την κατεβάσει και ο φρουρός του απάντησε πως πάραυτα αυτός ο στρατιώτης θα επυροβολείτο. Τότε ο Δανός βασιλιάς του είπε πως αυτός ο στρατιώτης θα ήταν ο ίδιος, ο βασιλιάς της Δανίας, και αν τολμούσε ας τον σκότωνε. Κι έτσι μπροστά στον κίνδυνο να γίνει μεγάλος θόρυβος, οι Γερμανοί κατέβασαν τη σημαία. Αυτά έγιναν στο κράτος της Δανιμαρκίας. Γιατί λοιπόν στο δικό μας το μικρό κράτος, αλλά τόσο μεγάλο έθνος των Ελλήνων, με τόσες ιστορικές περγαμηνές, να συμβαίνουν τόσο τεράστια ιστορικά έκτροπα;
Θυμάμαι μιαν άλλη περίπτωση, σε μια εκδήλωση που είχε οργανωθεί γύρω στο 1960, προς τιμήν Αμερικανών φιλοξενουμένων και προς χάριν φιλοφρόνησης προς τους Αμερικανούς, τοποθετήθηκε η Αμερικανική Σημαία πάνω στο βήμα. Και τότε μ’ ευγένεια ο αρχηγός της Αμερικανικής αποστολής παρακάλεσε να βγει η σημαία από το βήμα, με το σκεπτικό ότι αυτό το εθνικό τους σύμβολο όπως και όλες οι σημαίες του κόσμου, είναι για να υψώνεται σε υψηλούς ιστούς, για να εμπνέει και να καθοδηγεί. Αυτά λοιπόν τα σύμβολα, όπως η σημαία μας είναι ιερά και δεν επιδέχονται καμία αστοχία φραστική ή πρακτική, η οποία θα μειώνει το ύψος στο οποίο τα έχει τοποθετήσει ο αθάνατος ελληνικός λαός.
Λίγη σύνεση, ιδιαίτερα σε τόσο χαλεπούς καιρούς, ποτέ δεν βλάπτει.
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν: «Ου προσποιείσθαι δει φιλοσοφείν αλλ’ όντως φιλοσοφείν. Ου γαρ προσδεόμεθα του δοκείν υγιαίνειν, αλλά του κατ’ αλήθειαν υγιαίνειν» (Επίκουρος)
Μην προσποιείσαι ότι φιλοσοφείς, αλλά να φιλοσοφείς στ΄ αλήθεια – ακριβώς όπως δεν εύχεσαι να είσαι φαινομενικά υγιής, αλλά πράγματι υγιής.
Έχουμε όμως και μια υποτροπή στο φαινόμενο Κώστα Ζουράρι που ενδεχομένως κι αυτή να οφείλεται στο γεγονός ότι το βήμα της Βουλής έχει μια οπωσδήποτε ευρύτερη ακτίνα και εμβέλεια. Δοκιμασμένος ο Ζουράρις φιλοσοφών ή αρεσκόμενος εις φραστικά λογοπαίγνια, που ήσαν ιδιαιτέρως αρεστά σε παλαιότερες εποχές και γύρω στον 16ο αιώνα με το φαινόμενο Euphuism (Γιουφουϊσμό ας το αποκαλέσουμε), κατά το οποίο οι μορφωμένοι νέοι της εποχής, συναγωνίζονταν σε ικανότητα να επαναλαμβάνουν φράσεις γνωστών συγγραφέων όπως ήταν τότε ο Shakespeare, και να δημιουργούν ευρηματικούς σκωπτικούς στίχους προς τέρψιν των παρισταμένων.
Ας ελπίζουμε ότι η Βουλή μας δεν θα εξελιχθεί σε πεδίο αντιπαραθέσεων και παραγωγής θέσεων και ευφυολογημάτων που υποβιβάζουν το πολιτικό και πολιτιστικό μας επίπεδο.
Ας ευχηθούμε ακόμη, αναφερόμενος στον κ. Ζουράρι, να είμαστε σε θέση εμείς οι εκτός Βουλής πολίτες, να κατανοούμε τους γρίφους που εκστομίζουν οι από του βήματος της Βουλής πολιτικοί. Για να μη σας θυμίσω αυτό που έλεγε η απλοϊκή και αγράμματη γιαγιά στο χωριό, για κάποιον «πολύ μορφωμένο άνθρωπο». «Και πώς γιαγιά γνωρίζεις ότι είναι μορφωμένος;» Και η γιαγιά απαντούσε: «Γιατί παιδάκι μου, δεν καταλαβαίνω τίποτα απ’ ό,τι λέγει».
Κι ας μη ξεχνάμε αυτό που έλεγε ο Αισχύλος: «Χρήσιμ’ ειδώς, ουχ’ ο πολλά ειδώς σοφός». Δηλαδή Σοφός δεν είναι αυτός που ξέρει πολλά ανώφελα, αλλ’ αυτός που γνωρίζει χρήσιμα πράγματα.
Γιώργος Οικονομίδης
* Μην επιθυμείς να φαίνεσαι άριστος, αλλά να είσαι (Αισχύλος)
