Της ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΝΟΜΙΚΟΥ – ΠΑΡΔΑΛΗ
Ξαφνικά, ανήμερα της γιορτής μου, της Αγίας Άννης, η οποία μου χάρισε το δεύτερο όνομά μου, βρέθηκα να πέφτω φαρδιά πλατιά μέσα στο σπίτι μου, λες κι ήθελα να μετρήσω τα τετραγωνικά του δωματίου με το γηραιό μου σώμα.
Ήμουν χαρούμενη μετά από ένα υπέροχο οικογενειακό τραπέζι με τον σύντροφό μου, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου και τον αγαπητό μας Κηφισιώτη φίλο, τον καπετάν Μανούσο Βασιλάκη, αλλά βρέθηκα να με φορτώνουν σε μία κουβέρτα, σαν σακί με πατάτες, βγάζοντάς με από το σπίτι με κόπο για να με πάνε στο ΚΑΤ. Πάλι καλά, μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερή, γιατί εφημέρευε. Τουλάχιστον αισθανόμουν μίαν ασφάλεια, γιατί ήξερα ότι το ΚΑΤ αποτελεί εγγύηση σοβαρών ιατρικών υπηρεσιών.
Το Γενικό Νοσοκομείο Αττικής ΚΑΤ ή απλά ΚΑΤ, όπως το γνωρίζουμε όλοι οι Κηφισιώτες, είναι μέσα στην καρδιά μας «το δικό μας νοσοκομείο» και το βλέπουμε μ’ αγάπη, αν και δεν μας ευχαριστεί να το επισκεπτόμαστε, γιατί τέτοια περίπτωση σημαίνει ότι ο Θεός κάποια δοκιμασία έχει προνοήσει να στείλει σε μας ή σε δικούς μας.
Το ΚΑΤ, παρά τις δυσκολίες της οικονομικής κρίσης, παρά την υποστελέχωση και τους μειωμένους πόρους, παρά τις φθορές που έχει επιφέρει ο χρόνος και η ελλιπής συντήρηση, κάνει τη δουλειά του αθόρυβα και πολύ καλά κι ας μην γνωρίζει τις δόξες του παρελθόντος. Οι θεράποντες γιατροί, οι προϊστάμενες αδελφές, οι νοσοκόμες και όλο το νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό προσπαθούν ξεπερνώντας εαυτούς για να κάνουν τα αδύνατα δυνατά. Και το καταφέρνουν. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, πάντα με υπομονή παρά τις δυσκολίες, που με πραγματική αυταπάρνηση προσπερνούν. Η προσήλωσή τους στο καθήκον είναι συγκινητική. Η απαράδεκτη ανεπάρκεια των αμοιβών τους, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στο υπεράνθρωπο έργο τους, είναι περισσότερο από προφανής. Κι όμως, ουδείς μας ζήτησε χρήματα. Πώς να εκφράσω ανάλογες ευχαριστίες, στ’ αλήθεια δεν γνωρίζω.
Δεν μπορώ να ξεχάσω ένα νέο παλικάρι, τον ορθοπεδικό γιατρό Δημήτρη Βασιλείου, που με υποδέχθηκε με ενδιαφέρον και προσοχή στα επείγοντα και, παρά τον πανικό που επικρατούσε με τα πάμπολλα περιστατικά, προσπαθούσε να με βοηθήσει. Επίσης τον ορθοπεδικό γιατρό Νίκο Κυριακόπουλο. Δεν μπορώ να ξεχάσω την έμπρακτη αγάπη του φίλου μου γιατρού Τηλέμαχου Δασκάλου, ούτε το ενδιαφέρον των φίλων μου, που τηλεφωνούσαν για να μάθουν τα νέα μου. Δεν μπορώ να ξεχάσω το ενδιαφέρον του Δημάρχου μας Γιώργου Θωμάκου που τηλεφωνούσε τακτικά με ενδιαφέρον και νοιάστηκε αν βρήκαμε αίμα για τη χειρουργική επέμβαση και τον ευχαριστώ κι ας μην χρειάσθηκε αίμα από τον Δήμο. Θα θυμάμαι πάντα το καλό παιδί, το Κηφισιωτάκι, τον Αντώνη Καράλη, που έτρεξε να δώσει αίμα για μένα, όπως έδωσε κι ο φίλος μου Θέμης Μπίρτας. Ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας, τον φυσικοθεραπευτή, γείτονα, φίλο και συμπολίτη μας, τον Θύμιο Σχοινά, ο οποίος αγωνίζεται μαζί μου καθημερινά και υπομονετικά με βοηθά με την απίστευτη επιστημονική κατάρτιση και εμπειρία του, για να ξανασταθώ και σε όρθια στάση να ξαναδώ την Κηφισιά, που αγαπώ.
Ουδέποτε θα λησμονήσω τον γιατρό που με χειρούργησε, τον Διευθυντή κ. Αντώνη Αθανασόπουλο και την αγκαλιά του. Λόγω της ηλικίας μου, δεν επέλεξαν την ολική νάρκωση και μου έκαναν επισκληρίδιο ένεση για τοπική αναισθησία. Μέσα στο χειρουργείο γνώρισα πολύ δύσκολες στιγμές, γιατί πονούσα αφόρητα και δεν μπορούσαν να μου κάνουν την ένεση. Φοβήθηκα. Ο χειρουργός με πήρε αγκαλιά και μου είπε «μη φοβάσαι, άσε με να σε πάρω αγκαλιά, αυτή είναι αγκαλιά αγάπης, θα σε βοηθήσω». Αυτή την αγκαλιά δεν θα την ξεχάσω ποτέ και είναι πολλές φορές, που το βράδυ σκέφτομαι την αγκαλιά ιατρικής αγάπης του κυρίου Αθανασόπουλου, ο οποίος με χειρούργησε σε μέρα γενικής απεργίας. Μα πρώτ’ απ’ όλα, ευχαριστώ το ΚΑΤ, το νοσοκομείο μας. Κάποτε το γνωρίζαμε ως Νοσοκομείο Ατυχημάτων και Αποκαταστάσεως Τραυματιών και Αναπήρων «Απόστολος Παύλος». Την ονομασία του, την οφείλει στο 449 Κέντρο Αποκατάστασης Τραυματιών (449 Κ.Α.Τ.). Πρόκειται για το θεραπευτήριο, που λειτουργούσε μεταπολεμικά για την αποκατάσταση των τραυματιών πολέμου και το οποίο ιδρύθηκε από το Γ.Ε.Σ. στις 5/10/1949.
Η ιδέα ίδρυσης του Κέντρου αποδίδεται στην τότε βασίλισσα Φρειδερίκη ή σύμφωνα με άλλη μαρτυρία στον αρχίατρο Ν. Βρυώνη. Εμείς στην Κηφισιά γνωρίζαμε ότι το έφτιαξε η Φρειδερίκη. Το Κέντρο ήταν κυρίως θεραπευτήριο και είχε σκοπό να αποθεραπεύει τους τραυματίες πολέμου από τις παθήσεις τους και να τους κάνει ικανούς να επιστρέψουν στην εργασία τους. Διοικητής του ήταν ο αρχίατρος Ν. Βρυώνης. Εγκαταστάθηκε στη βίλα Καζούλη καθώς και σε 8 λυόμενα ΤΟΛ. Ανέπτυξε ειδικά περίπτερα όπως γυμναστήριο, κέντρο ψυχαγωγίας, βιοτεχνικό εργαστήριο και γεωργικό σχολείο.
Στα επόμενα χρόνια και καθώς ο αριθμός των τραυματιών στρατιωτών μειωνόταν, άρχισαν να γίνονται δεκτοί και πολίτες ως εξωτερικοί ασθενείς και το ίδρυμα ετέθη στη διάθεση του ΙΚΑ. Το 1951 συστήθηκε το Ίδρυμα Αποκαταστάσεως Αναπήρων «Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ» ως ΝΠΙΔ και για ένα διάστημα συστεγάσθηκε με το 449 ΚΑΤ. Δεχόταν μόνο εξωτερικούς ασθενείς, που είχαν ανάγκη φυσιοθεραπείας.
Το 1951, στον περίβολο του κτήματος της βίλας Καζούλη κτίστηκε ο ναός του Αποστόλου Παύλου, με προσφορά της κας Ν. Μπαλάσκα και λέγεται ότι και αυτό, όπως και όλο το νοσοκομείο, αφιερώθηκαν στον Απόστολο Παύλο, λόγω του τότε βασιλιά Παύλου. Οι Κηφισιώτες, που κατοικούσαν στην ευρύτερη περιοχή, φρόντιζαν το εκκλησάκι και μάλιστα πήγαιναν εκεί την Μεγαλοβδομάδα. Ουδέποτε ξέχναγαν να πάνε την Μεγάλη Πέμπτη, γιατί έφτιαχναν και τον Επιτάφιο μαζί με κάποιες νοσοκόμες από το προσωπικό του ΚΑΤ ή έκαναν Ανάσταση εκεί, δεδομένου ότι εργάζονταν στο ΚΑΤ και πολλοί Κηφισιώτες. Θυμάμαι την προσφορά της Καλομοίρας Παρδάλη, την θυμάμαι να είναι πάντα παρούσα στο καθήκον του επιταφίου του ΚΑΤ.
Τον Αύγουστο του 1953, με τους καταστροφικούς σεισμούς σε Ζάκυνθο και Κεφαλονιά, αποφασίσθηκε να δεχτεί και να περιθάλψει τους πρώτους εσωτερικούς ασθενείς, 80 θύματα των σεισμών. Το 1955 έχοντας ήδη πάρει κι άλλη έκταση από την βίλα Καζούλη, άρχισε η οικοδόμηση του νέου νοσοκομείου η οποία ολοκληρώθηκε το 1962. Το 1958 με τροποποίηση του καταστατικού του, το Ίδρυμα μετονομάσθηκε σε Νοσοκομείο Ατυχημάτων & Αποκαταστάσεως Τραυματιών & Αναπήρων «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ». Ενδεικτική για την κοινωνική προσφορά του ΚΑΤ είναι η ίδρυση το 1971 της Σχολής Νοσοκόμων μονοετούς φοίτησης, η οποία το 1980 μετατράπηκε σε σχολή διετούς φοίτησης.
Το φυσιολογικότερο πράγμα του κόσμου είναι να θεωρεί η πόλη μας το ΚΑΤ, ως ένα νοσοκομείο, που αποτελεί ευλογημένο τμήμα της ιστορίας της Κηφισιάς. Η αγκαλιά του γιατρού μέσα στο χειρουργείο αποτελεί μία ακόμη απόδειξη, γιατί ιατρική χωρίς αγκαλιά δεν μπορεί να σταθεί.
