Όταν μαζεύονται πολλά, γιατί έγιναν και πολλά, είναι πρόβλημα. Τι να πρωτοδιαλέξεις, τι να πρωτογράψεις, πώς να τα συνδέσεις χωρίς να χάσει το κείμενο τη συνοχή του; «Θα με καταλάβουν»; «Θα χασμουρηθούν και θα αφήσουν την εφημερίδα στην άκρη»; Τι να γράψω, ώστε να βγάλω αυτά που με βαραίνουν από πάνω μου και να ικανοποιήσω και το τερατώδες fan club μου… Πλάκα κάνω, έτσι. Ελπίζω ότι απέχω ακόμα αρκετά, από το να καβαλήσω κατ’ αυτόν τον τρόπο το καλάμι.
Είναι όμως αυτή η άτιμη η φύση των ανθρώπων, είναι και οι εποχές που ζούμε τέτοιες, που σε πολλούς, βγαίνει ο χειρότερός τους εαυτός. Εκτός και εάν αυτό που βλέπουμε, δεν είναι ο χειρότερος εαυτός τους, αλλά η καλή τους η βερσιόν. Σε αυτήν την περίπτωση, «Παναγία βοήθα, με την Αγία Ζώνη (ΙΙ) σου».
«Δεν είμαι χοντρόπετσος από τα Β. Προάστια», μας είπε ο πλοιοκτήτης του «Αγία Ζώνη». «Και τα παιδιά μου κάνουν…» ή «έκαναν» καλύτερα, «…μπάνιο στη Σαλαμίνα». Φαντάζομαι, αποφάσισε να τα βάλει με εμάς τους «χοντρόπετσους», για να δώσει μια ταξική διάσταση στο πρόβλημα που ο ίδιος δημιούργησε, σε μια προσπάθεια να κερδίσει την συμπάθεια των «λαϊκών», «καθημερινών» ανθρώπων. Λες και εμείς, δεν είμαστε καθημερινοί άνθρωποι. Αν θα του βγει δεν ξέρω, popularity contest το λένε στα Αγγλικά και δεν νομίζω ότι είναι πλέον, ο πιο δημοφιλής συμπατριώτης μας. «Χοντρόπετσος», όπως λέει, δεν είναι, η καταστροφή βέβαια που έφερε δεν μοιάζει να τον απασχολεί. Το πρώτο πράγμα που είπε με αγωνία στα κανάλια, ήταν για το δικό του περιουσιακό στοιχείο που έχασε. Και μετά, με κάποια καθυστέρηση, θυμήθηκε και το προσωπικό του που θα χάσει τη δουλειά του. Μιας που το «αξιόπλοο» τάνκερ του, το ένα από τα τρία «αξιόπλοα» τάνκερ που έχει, έγινε υποβρύχιο…
Για την ποιότητα ζωής και την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων, εμάς των Αθηναίων, για την οικολογική καταστροφή που υπέστη ο τόπος μας, το σπίτι μας, για τη θαλάσσια ζωή που χάθηκε, την αλιεία, την τροφική αλυσίδα, για τη χαρά που στερούνται πια δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, λαϊκοί, καθημερινοί άνθρωποι, που δεν έχουνε τη δυνατότητα (ή την υποχρέωση εδώ που τα λέμε), να πάνε κάπου αλλού για μπάνιο, για τις επιχειρήσεις που θα ψάχνουν πελάτη με το κιάλι, για την υποβάθμιση του τουριστικού προϊόντος και την μείωση στους επισκέπτες της Αττικής, ούτε κουβέντα. Σαν μικρό παιδάκι… Παιδάκι, όπως ο Αντιπρόεδρος της εταιρίας του (προφανώς ο γιος του), που κρίνοντας από τις φωτογραφίες στο διαδίκτυο, έχει δεν έχει βγει από την εφηβεία. Μια θέση ευθύνης, σε μια εταιρία, που με το αντικείμενό της, μπορεί να καταστρέψει την ακτογραμμή της μισής Αττικής. Όπως και έκανε.
Πολύ χαλαρά αντιμετωπίζουν κάποιοι τις ευθύνες τους, απαξιώνοντας με μεγάλη ευκολία το μέγεθος του συμβάντος.
Άμα βέβαια πιάσουμε το πώς διαχειρίστηκαν την κατάσταση η «Οργανωμένη» Πολιτεία, η Κυβέρνηση, η Περιφέρεια, οι φορείς, οι ανεύθυνο – υπεύθυνοι που πληρώνονται για να προβλέπουν, να αποτρέπουν και να αντιδρούν σε τέτοια συμβάντα, θα δούμε ότι μάλλον, έχουν εξίσου μεγάλες ευθύνες στο πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. «Δε βαριέσαι, σε λίγο καιρό θα το έχουνε ξεχάσει και αυτό και θα τρέχουνε στα ψαράδικα της γειτονιάς τους…».
Ας το δούμε θετικά λοιπόν. Αν περισσέψει καμιά σαρδελίτσα στην ταβέρνα, θα την παίρνουμε στο σπίτι σαν προσάναμμα για το τζάκι.
Αυτή η πόλη είναι μια χαβούζα. Βρισκόμαστε στριμωγμένοι πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, ανάμεσα σε καμένα δάση και μια μολυσμένη θάλασσα. Η κρίση εδώ στην Αττική έχει δείξει τα δόντια της περισσότερο από οπουδήποτε αλλού και μαζί με την πετρελαιοκηλίδα, μας ήρθε και ο «δίκαιος» ΕΝΦΙΑ. Ο υψηλότερος φόρος ακίνητης περιουσίας, σε σύγκριση με τα άλλα μέρη της Ελλάδος. Μιας που στα εκατομμύρια των χτισμένων και άχτιστων τετραγωνικών αυτού του δύσμοιρου και ταλαιπωρημένου νομού, είναι που βασίζεται το Κράτος, για να γεμίσει τα ταμεία του.
Και τι παίρνουμε πίσω για τα λεφτά μας; Τίποτα! Το δικαίωμα στο να σιωπούμε. «You have the right to remain silent», που λένε και στις αμερικάνικες αστυνομικές σειρές. Σε απλά ελληνικά, «σκάσε και πλήρωνε». Το χωρίς αντίδραση άδειασμα του πορτοφολιού μας, το συνοδεύει μάλιστα ο τίτλος, της πιο αγχώδους πόλης στην Ε.Ε. Πάντως, ακόμα και να μην το ξέραμε αυτό, ότι ζούμε στην πιο αγχώδη πόλη της Ε.Ε. δηλαδή, κακά τα ψέματα, κάτι λίγο το είχαμε υποψιαστεί.
Κάποιους, δεν τους πειράζει όλο αυτό. Δεν μπορούνε να δούνε πέραν από τον τοίχο του σπιτιού τους και την ασχήμια γύρω τους, δεν τη βλέπουν, την συνήθισαν. Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με το περιβάλλον. Τόσα ξέρουν… Θα κάτσουν μάλιστα να υπερασπιστούν με σθένος το αφήγημά τους, τις ιδεοληψίες τους, ψάχνοντας τους πιο ευφάνταστους τρόπους για να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα. «Ο άνθρωπος» λέει, «κυνηγάει από την εποχή των σπηλαίων…» Να χαρώ πολύ! Και για πολλά χρόνια αφότου βγήκε από τα σπήλαια, έτρωγε τις ψείρες του. Πράγμα που ευτυχώς, σήμερα δεν το κάνει. Αλλά κάποιες φορές, το τι θα πεις, είναι και θέμα σωστού timing. Δεν βγαίνεις να προωθήσεις τις αμφιλεγόμενες ιδέες σου, λίγες μόνο ημέρες ύστερα από μια καταστροφή τέτοιου μεγέθους, όπως ήταν η πυρκαγιά στην Β.Α. Αττική.
Μου μοιάζει μονόδρομος, να καταλάβουμε σύντομα, ορισμένα βασικά πράγματα.
Α) Δεν είμαστε μόνοι μας. Και δεν εννοώ στο σύμπαν, ήδη βγαίνοντας από το σπίτι μας, θα συναντήσουμε άλλους ανθρώπους. Β) Είμαστε πολλοί. Δεν είμαστε όσοι ήτανε στην Αθήνα πριν το 1922 για παράδειγμα, πόσο πια, άμα συγκρίνουμε το σήμερα, με την αρχαιότητα ή την εποχή των σπηλαίων Γ) Και οι άλλοι, όπως και εμείς άλλωστε, έχουν δικαιώματα. Δ) Οι κανόνες της κοινωνίας και οι νόμοι, δεν δημιουργήθηκαν για να μας σπάνε τα νεύρα, αλλά για να μας βοηθήσουν να συνυπάρχουμε αρμονικά. Ε) Πέραν από τους νόμους του ανθρώπου, υπάρχουν και οι νόμοι της φύσης, που απαιτούν εξίσου μεγάλο σεβασμό. ΣΤ) Μόνο εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τη σημερινή κατάσταση. Μην περιμένουμε από τους άλλους να πάρουν πρωτοβουλίες, γιατί δεν πρόκειται. Ζ) Όσοι είμαστε δυσαρεστημένοι από το πώς έχουν τα πράγματα, είμαστε περισσότεροι από ό,τι φανταζόμαστε και από ό,τι θέλουνε να νομίζουμε ότι είμαστε, εκείνοι που έχουνε βολευτεί με την παρούσα μορφή των πραγμάτων. Η) Το περιθώριο για τέτοια καταστροφικά λάθη, όπως είναι η πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό και οι επαναλαμβανόμενες δασικές πυρκαγιές, γίνεται όλο και μικρότερο.
Με άλλα λόγια, δεν έχουμε τη δυνατότητα, να θυσιάσουμε άλλο από αυτά που προσφέρουν ποιότητα στις ζωές μας, χωρίς να βιώσουμε με βρόντο κάποια στιγμή και οι ίδιοι τις συνέπειες.
