Γράφει η Αικατερίνη-Τατιάνα Τσιάμα
31/1/2021
Στάση σημαίνει επανάσταση. Η Στάση του Νίκα ξεκίνησε ανάμεσα στους Πράσινους και τους Βένετους (Γαλάζιους) βάζοντας φωτιά στον ιππόδρομο που σύντομα εξαπλώθηκε σε όλη την Πόλη…
Αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί από όλες τις σελίδες της ιστορίας που αναγκάστηκα να αποστηθίσω στην διάρκεια των σχολικών μου χρόνων, θυμάμαι μόνο αυτές τις λίγες γραμμές, από την ιστορία της πέμπτης δημοτικού.
Ίσως γιατί τότε στην ηλικία που βρισκόμουν, οι Πράσινοι και οι Βένετοι με τη μορφή πολιτικών κομμάτων έκαναν πάλι την εμφάνισή τους στο προσκήνιο και έκτοτε δεν έφυγαν ποτέ από τη ζωή μας.
Μετά από μια δύσκολη πολιτικά περίοδο, αξιοποιώντας με μαεστρία την ανάγκη του λαού για Δημοκρατία και καλύτερο μέλλον, κατάφεραν με παραμύθια να κερδίζουν αλληλοδιαδόχως την εξουσία και μετατρέποντας τον Πρωθυπουργικό θώκο σε κληρονομούμενο αγαθό, να ζουν ως Βασιλείς αυτοί καλά… κι εμείς χειρότερα.
Δίνοντας αναφορά σε κοινά αφεντικά, εναλλάσσονται τα χρόνια της μεταπολίτευσης τα χρώματα στην εξουσία και οι κληρονόμοι μεταξύ τους, με έναν τελικό κοινό αποτέλεσμα: την εξαθλίωση του Έλληνα και το ξεπούλημα της χώρας.
Για πάνω από τέσσερις δεκαετίες επιτεύχθηκε σιγά-σιγά και μεθοδικά η αλλοίωση της γλώσσας και της ιστορίας μας και η εκπόρνευση της ηθικής της Ελληνικής κοινωνίας. Σαράντα χρόνια φαγοπότι στην πλάτη ενός λαού, που χρεώθηκε εκτός από τη φτωχοποίησή του και το βάρος της ενοχής της κατάπτυστης ρύσης «μαζί τα φάγαμε», ενός λαού που πριν διακόσια χρόνια, όπως είπε και ο αγωνιστής του ΄21 στρατηγός Μακρυγιάννης, «λευτερώθηκε από τους Τούρκους και σκλαβώθηκε είς ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης», όπως και όλοι οι μέχρι τώρα διάδοχοί τους, θα τολμήσω να συμπληρώσω.
Εικοσιπέντε χρόνια κλείνουν από την νύχτα των Ιμίων κατά την οποία με την οσφυοκαμπτική στάση της τότε εξουσίας και αρχής, παραχωρήθηκε Γή και Ύδωρ και εδραιώθηκε ανάμεσά μας η ηττοπάθεια και η ντροπή. Έκτοτε σιγά-σιγά συνεχίστηκε, με πρόσχημα την ανάπτυξη και την ασφάλεια, το ξεπούλημα των φυσικών μας πόρων, το ξεπούλημα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και των αρχαιοτήτων μας, το ξεπούλημα των λιμανιών και των αεροδρομίων μας, το ξεπούλημα της εδαφικής μας ακεραιότητας.
Όλα αυτά έχουν γίνει με την ανοχή μας γιατί, «Η ανοχή και η απάθεια είναι τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που… πεθαίνει.»(Αριστοτέλης)
Και πεθαίνει η κοινωνία μας γιατί φοβούμενοι τον θάνατο αρνούμαστε τη ζωή, γιατί πάψαμε να σκεφτόμαστε ως Έλληνες και λειτουργούμε ως οπαδοί κομμάτων με την αλαζονική ψευδαίσθηση ότι η ψήφος μας έχει τη δύναμη να γράψει ιστορία.
«Οι Έλληνες δεν ψηφίζουν, απλά επιλέγουν μεταξύ αυτών που υποδεικνύει το σύστημα. Αυτό το σύστημα πρέπει να ανατραπεί. Οι Έλληνες δεν ψηφίζουν με την αληθινή έννοια της ψήφου. Οι Έλληνες απλά καλούνται να νομιμοποιήσουν, δηλαδή να επιλέξουν μεταξύ εκείνων των επιλογών που προτείνουν οι μηχανισμοί του συστήματος. Αυτό το σύστημα παράγει σκουπίδια, δεν παράγει φιλοδοξία, άρα δεν παράγει προσωπικότητες,τις αποκλείει.»
(Γιώργος Κοντογιώργης, Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης)
Ελλείψει προσωπικοτήτων και ανδρών με πολιτικό ανάστημα γράφεται στις μέρες μας ο επίλογος της εξαθλίωσης του λαού μας, όταν με απάνθρωπα μέτρα που θυμίζουν εξόντωση κουνουπιού με κανόνι, συντελείται η κατάλυση του Συντάγματος, η διάλυση της οικονομικής ζωής του τόπου, η καταστρατήγηση κάθε ατομικής ελευθερίας και ανθρωπίνου δικαιώματος, η πλήρης φτωχοποίηση της κοινωνίας μας, με πρόσχημα να προαχθεί η δημόσια υγεία, που από χρόνια άλλωστε το ίδιο μεθοδικά, έχει αφεθεί στην τύχη της.
Δυστυχώς όλα αυτά δεν γίνονται αντιληπτά από τους πολλούς, γιατί «όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα το αληθινό, πώς να υποψιαστούμε ότι όλα είναι ψεύτικα;»( Δ. Λιαντίνης)
Σκιά ενός λαού που κατάφερε να αποτινάξει τον Τούρκικο ζυγό, αν και έκτοτε ποτέ στην ουσία δεν υπήρξαμε άνευ κάποιας κατοχής, θα γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια της απελευθέρωσής μας, υποκρινόμενοι ότι είμαστε κράτος αυτόνομο και ευνομούμενο.
Από το Βυζάντιο μας έμειναν μόνο οι Πράσινοι, οι Βένετοι, τα αποκαΐδια και μια νωχελική αδράνεια.
Αγαπητοί μου,
Δεν πάμε πλέον κατά διαόλου.
Φτάσαμε…
