Η αλήθεια είναι, ότι έναν μικρό τσακωμό, τον είχαμε εδώ στο σπίτι και ο λόγος ήταν η αντίδραση της συζύγου μου. «Που πας να μπλέξεις». Ίσως ο λόγος τελικά να ήταν και η αντίδραση μου στην αντίδραση της. Αλλά επειδή εγώ είμαι εγώ και εκείνη είναι εκείνη και εγώ δεν είμαι εκείνη και εκείνη δεν είμαι εγώ, θα γράψω αυτό το κείμενο, από τη μόνη οπτική που μπορώ να έχω. Τη δική μου! «Που πας να μπλέξεις», όπως λέμε, «ζακέτα να βάλεις». Είναι δυνατόν, ο πιο κοντινός μου άνθρωπος, να μην καταλαβαίνει ότι δεν πάω να μπλέξω; Τι να πω, μπορεί να έχει και δίκιο πάντως και να μην αντιλαμβάνομαι τους κινδύνους. Από σεβασμό όμως στον άνθρωπο που μοιράζεται τη ζωή της μαζί μου και επειδή συνήθως έχει δίκιο, δεν θα γράψω για το «καυτό» θέμα που σκόπευα αρχικά να γράψω, (σας έβαλα στην πρίζα τώρα, έτσι…) και ας είχα κάνει όλη την προεργασία. Θα γράψω για…
…Όλα τα πράγματα που μου τη «σπάνε»,(όπως θα έλεγε και ο Στάθης Ψάλτης σε ταινία των 80s), σε μια,όχι και τόσο πλήρη λίστα. Μην περιμένετε πάντως κάτι, για την οικογενειακή μας ζωή. Σίγουρα θα έχετε πολλά και από μόνοι σας για να ασχοληθείτε. Τα εν οίκω, μη εν δήμω άλλωστε και με τη σύζυγο, δεν είμαστε μόνο ανδρόγυνο, ζευγάρι, οικογένεια, είμαστε και καλοί φίλοι. Δε μπέστεστ!
Ξεκινάω λοιπόν με τη λίστα.
Μου τη σπάνε τα διάφορα αυτοκόλλητα, που πάνε και κολλάνε κάποιοι κακομοίρηδες, για λογαριασμό κάποιων επαγγελματιών, στις γειτονιές μας. Ξέρετε, αποφράξεις, κλειδαράδες κλπ. Αλλά και αυτά των χούλιγκαν του γλυκού νερού, που ένα άτομο, πάει και κολλάει στο ίδιο σημείο, δέκα αυτοκόλλητα, από δέκα υποτιθέμενους συνδέσμους, υποτιθέμενων φιλάθλων της όποιας ‘χ ΄, ψ’ ομάδας. Που στην πραγματικότητα η ομάδα, σέρνεται.
Ομοίως μου τη σπάνε οι επιγραφές στα δέντρα, τις κολόνες και τους φράχτες. «Κοπή – κλάδεμα δέντρων», «σκεπές – στέγες», «παιδικά έπιπλα». Η Κηφισιά δεν είναι το διαφημιστικό τους «Ελντοράντο» και θέλει μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων, που θα καταφύγει σε μια τέτοια ασεβής για τη δυνάμει πελατεία τους, μορφή μάρκετινγκ. Θα βάζατε στο σπίτι σας κάποιον, που εξ αρχής δεν σέβεται τη γειτονιά που ζείτε; Ή μήπως θα τον ψηφίζατε…
Μου τη σπάνε τα μούλικα με τα σπρέι, που πάνε και μουντζουρώνουν ό,τι βρουν, ασχέτου αν είναι κάτι όμορφο, αποτέλεσμα τέχνης, αρχαιότητα, δημιούργημα της φύσης, ο κόπος κάποιου μάστορα ή οι πόροι που διέθεσε κάποιος άγνωστος τους και τους στερήθηκε από κάτι άλλο. Γιατί δεν ξεκινάνε τους βανδαλισμούς με την πρόσοψη του σπιτιού τους; Να ξέρουμε ποιοι είναι, να τους κόψουν και οι γονείς τους το χαρτζιλίκι, για κάνα χρόνο.
Μου τη σπάνε όμως και αυτοί που λένε, «αφήστε τα παιδιά να εκφραστούν», «τέχνη κάνουν», «κάπως πρέπει να ξεσπάσουν». Και εγώ έχω ανάγκη να ξεσπάσω αυτή τη στιγμή, αλλά δεν πάω να γράψω στην Πύλη του Αδριανού… Τα «παιδιά», συνήθως, δεν είναι καν παιδιά. Αν είναι τα ίδια μούλικα τόσα χρόνια, είναι μάλλον ενήλικες πια. “Μεγαλομούλικα”. Άσχετα αν ακόμα παίρνουν χαρτζιλίκι. Τέχνη πάντως δεν είναι αυτό που κάνουν. Την υπογραφή τους βάζουν (tag) ή γράφουν κάνα ποδοσφαιρικό σύνθημα. Όπως οι άλλοι με τα αυτοκόλλητα. Σπουδαία μορφή έκφρασης! Μπράβο! Κατευθείαν για το Πομπιντού είναι…
Μου τη σπάνε και όσοι δεν ξέρουν πώς να πετάξουν τα «σκουπίδια» τους. Που άμα πεθάνει η συγχωρεμένη η γάτα τους, θα την αφήσουν δίπλα στον κάδο. Που βγάζουν έπιπλα, (ώρες ώρες απορώ με την αισθητική μας εδώ στα Β.Π.), ογκώδη, κηπαία, ό,τι δεν χρειάζονται και τα παρατάνε κάπου κοντά στον κάδο. Λες και ο κάδος, είναι απλά η ταμπέλα που σηματοδοτεί το σημείο απ’ όπου «κάποιος», άγνωστο ποιος, δεν τους νοιάζει άλλωστε, θα έρθει να τα μαζέψει. Προφανώς στη φαντασία τους, η συγχωρεμένη η γάτα, θα διακτινιστεί σε μια άλλη διάσταση…
Μου τη σπάνε όσοι παρκάρουν όπου δεν επιτρέπεται. Στην κίτρινη γραμμή. Στα πεζοδρόμια. Στις ράμπες αναπήρων, στις θέσεις αναπήρων. Ειδικά εκείνοι, που αντί να ζητήσουνε συγνώμη και να τελειώνει εκεί το όποιο ζήτημα, απειλούν, τσαμπουκαλεύονται και κάνουν αγωγές. Που αν κερδηθούν, νομιμοποιούνε στην ουσία, πολύ επικίνδυνες και φοβάμαι, μη αναστρέψιμες καταστάσεις.
Και αυτοί που τρέχουν με τα οχήματα τους μέσα στις γειτονιές μας… Αυτοί και αν μου τη σπάνε. Που νομίζουν ότι δικαιούνται να μας βάζουν σε κίνδυνο. Εγκληματίες, που εκμεταλλεύονται το γεγονός, ότι οι εκλεγμένοι πολιτικοί μας, δεν νοιάζονται για την οδική ασφάλεια και ο αστυνόμος και ο τροχονόμος στον δρόμο, είναι μαζί με τον καστανά και τον λούστρο, από τα επαγγέλματα που σπανίζουν.
Μου τη σπάνε εκείνοι, που δίνουν δίκιο σε όσους παρανομούν ή φέρονται αντικοινωνικά. Αυτοί που έχουν μια δικαιολογία, για κάθε συμπεριφορά που στρέφεται ενάντια στον συνάνθρωπο τους.
Μου τη σπάει η απαξίωση της λογικής και του αυτονόητου, ότι κάποιες αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε στην Κηφισιά, όχι απλά αμφισβητούνται σήμερα, αλλά θεωρούνται ξεπερασμένες και αναχρονιστικές. Δεν είναι κακό να σεβόμαστε τον δίπλα μας. Δεν βρισκόμαστε σε συνεχή πόλεμο. Δεν υπάρχει πάλη των τάξεων και δεν είναι η ζωή, ένας διαρκής, (ανόητος) αγώνας, για την κοινωνική μας ανέλιξη. Μην δέχεστε να σας επιβάλλονται για να, «μην χαλάσετε τις καρδιές σας». Αυτός που σας επιβάλλεται, δεν θα χαλάσει καμία καρδιά. Η μόνη καρδιά που θα χαλαστεί, είναι η δική σας.
Δεν είναι κακό να θέλετε να κοιμηθείτε στη μια μετά τα μεσάνυχτα, μια Δευτέρα βράδυ. Έχετε δουλειά την επόμενη μέρα! Τον πληθυντικό, αν τον επιθυμείτε, τον δικαιούστε. Και ας στεναχωρηθεί ο μέτα-έφηβος που σας εξυπηρέτησε για πρώτη φορά σε κάποιο κατάστημα. Πιστέψτε με, θα το ξεπεράσει. Προσωπικά, απευθύνομαι στον πληθυντικό, στους πάντες. Να δείτε πώς με κοιτούν οι ντελιβεράδες. Αξία, ανεκτίμητη! Μην νιώθετε αναγκασμένοι να πάρετε πλαστική σακούλα. Άμα δεν την θέλετε, δεν την θέλετε. Τελείωσε! Απλά, κάποιοι αφελώς νομίζουν, ότι κάνουν κάτι καλό για εσάς. Λες και είναι η πλαστική σακούλα που προσδίδει υπεραξία και ποιότητα στο προϊόν ή την εμπειρία του καταναλωτή.
Να σας πω την αμαρτία μου, μου τη σπάει που μου τελειώνει το περιθώριο λέξεων για αυτό εδώ το κείμενο. Αν γίνει πολύ μεγάλο, θα σας κουράσει, αλλά ακόμα νιώθω, ότι δεν έχω αναφερθεί σε τίποτα σημαντικό και αυτό, είναι κάτι που μου τη σπάει, πάρα πολύ!
Και με τα λόγια του Στάθη Ψάλτη από τα 80s… «Σπάω» τώρα.
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
