Βαθυστόχαστο ύφος και πάμε. «Ίσως, θα ήθελε λίγο παραπάνω αλάτι στο λάχανο…». Μην ανησυχείτε, καλά είμαι, δεν είναι δικά μου τα λόγια, απλά αντιγράφω αυτό που μόλις άκουσα στην τηλεόραση. Φαίνεται, έχουμε λύσει όλα μας τα προβλήματα και το μεγαλύτερο πρόβλημα των «παραιτηθείτε», είναι αν θα ζούμε στον κόσμο της τηλεοπτικής μας πραγματικότητας, υπό την εξουσία του Αλέξη ή αυτής του Κυριάκου. Που έρχεται και αυτό, λίγη υπομονή. Και να ήταν μόνο οι «παραιτηθείτε» και η παρεΐστικη συγκέντρωση που κάνανε στο Σύνταγμα, ολόκληρη η χώρα μοιάζει να ζει σε άρνηση. Έχουμε μάλλον κουραστεί από όλες αυτές τις καταστάσεις που ζούμε και το έχουμε ρίξει στην τηλεοπτική αποχαύνωση. Πριν προχωρήσω όμως παρακάτω, θα σας απαλλάξω από την αγωνία και θα σας πω, ότι τον Chef, που ξέχασε την αλατιέρα, τον «φάγανε λάχανο» και δεν θα συνεχίσει στο τηλεπαιχνίδι.
Εν τω μεταξύ, η κρίση και τα προβλήματα της καθημερινότητας μας, «πουλάνε». Έχουμε γίνει λέει το νέο «Βερολίνο» και ο τουρισμός μας πάει καλά. Στην Αθήνα έχουνε μαζευτεί διάφοροι καλλιτέχνες, πραγματικοί και μη και η πόλη μας αποτελεί την παιδική τους χαρά. Για μια εβδομάδα ακόμα άλλωστε, θα τρέχει η Documenta 14. Η πρώτη φορά που γίνεται εκτός Γερμανίας, η μόνη φορά που θα γίνει ποτέ στην Ελλάδα και η μεγαλύτερη έκθεση μοντέρνας τέχνης παγκοσμίως. Πάντως, οι σοροί σκουπιδιών που ξεφύτρωσαν στις αρχές του τρίτου δεκαημέρου του Ιουνίου σε ολόκληρη την Ελλάδα, δεν ήταν κάποια εγκατάσταση τέχνης. Εγκατάσταση ήταν το καμουφλάζ που είχανε βάλει πάνω από την πλατεία Ομονοίας, εγκατάσταση είναι το μαρμάρινο αντίσκηνο στο λόφο του Φιλοπάππου. Αν και εδώ που τα λέμε, η Ομόνοια, αν όχι καμουφλάζ, λίγο μακιγιάζ θα το χρειαζόταν.
Με τα σκουπίδια ασχολήθηκε ένας ακόμα καλλιτέχνης, του κινηματόγραφου και της μουσικής αυτή τη φορά. Ο Will Smith. Ο οποίος μάζεψε με την κόρη του 22 σακούλες με σκουπίδια, από μια παραλία στο Ιόνιο και η κόρη του το ανέβασε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Η ανάρτηση της θα μπορούσε να είναι μια διαφήμιση της Ελλάδας και τελικά, αποτέλεσε δυσφήμιση. «Μας έρχονται από την Ιταλία…». «Τα πετάνε οι σκαφάτοι…». «Φταίνε τα θαλάσσια ρεύματα και οι caretta caretta που δεν τρώνε όσα σκουπίδια θα έπρεπε…» Όπως και να έχει, όσων ζούμε στην Ελλάδα, καθήκον μας θα έπρεπε να είναι το να προστατέψουμε τη χώρα μας και το περιβάλλον της. Είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο που διαθέτουμε και είναι το μόνο που μας σώζει κάπως. Γιατί αν δεν υπήρχε αυτή η φύση και οι άνθρωποι που αγαπάμε βέβαια, οι περισσότεροι από εμάς, θα είχαμε φύγει εδώ και καιρό αφήνοντας μια επιγραφή στα σύνορα. «Ο τελευταίος, να κλείσει την πόρτα». Αυτό, θα είχε ενδιαφέρον. Να βλέπαμε ποιον θα ξεζουμίζανε τότε, για να συντηρήσουνε το παρασιτικό, άδικο, αναξιοκρατικό, δυσλειτουργικό, κομματικό απομεινάρι του παρελθόντος, που δεν κάνει καν να αναφέρουμε το όνομα του. Λες και ζούμε σε ένα γιγάντιο «Κωσταλέξι». Όλοι ξέρουν, αλλά κανείς δεν μιλάει…
Μην απογοητεύσουμε και κάνα δυνάμει ψηφοφόρο, λέγοντας τα πράγματα ως έχουν. Όσοι έχουνε έμφυτη περιέργεια και ρωτάνε, ξέρετε, λογικές, «χειροπιαστές» σχεδόν ερωτήσεις, από αυτές που τους αφορούν, που πρέπει να απαντηθούνε κάποια στιγμή, ερωτήσεις με νόημα, ερωτήσεις, που θα κάνανε αφελώς και κάποιοι ξένοι, όπως οι δανειστές μας για παράδειγμα, χάσανε… Γιατί οι ερωτήσεις σε αυτόν τον τόπο, συνήθως μένουνε αναπάντητες. Και εκείνοι που τις κάνουνε, βαφτίζονται με ευκολία… «αντιδραστικά στοιχεία».
Να δυο ερωτησούλες, που μου έρχονται μόλις τώρα στο μυαλό, χωρίς πολύ σκέψη, έτσι, αυθόρμητα. Φαντάζομαι τόσο καιρό, θα το έχετε καταλάβει και εσείς, κατά βάθος, είμαι και εγώ «αντιδραστικό στοιχείο». Πρώτον, «Γιατί τα ποσά που έχουμε ήδη πληρώσει σε άλλους φόρους, τον ΕΝΦΙΑ και τα Δημοτικά Τέλη π.χ., δεν αφαιρούνται από το φορολογητέο εισόδημα μας;» Είναι σωστό δηλαδή, να φορολογούμαστε για ποσά που τους έχουμε πληρώσει ήδη; Δεύτερο, «Αφού περιμένανε την απόφαση του ΣτΕ, που θα όριζε την τύχη των Συμβασιούχων στους ΟΤΑ, γιατί οι Δήμοι και η οργανωμένη Πολιτεία δεν προνόησαν για το πώς θα μαζεύονται τα σκουπίδια, σε περίπτωση που η εξέλιξη δεν ήταν ευνοϊκή για τους Συμβασιούχους;» Τόσο βέβαιοι ήταν ότι θα έβρισκαν κάποιο τέχνασμα για να ανανεώσουν τις συμβάσεις; Όπως και να έχει, αυτά τη στιγμή που γράφω αυτό εδώ το κείμενο, τα σκουπίδια δεν μαζεύονται, επειδή απεργούνε οι Συμβασιούχοι. Και δικαίως απεργούνε, μοιάζει να έχει γίνει «μόδα» τελευταία, το να βάζουμε ανθρώπους να μας κάνουνε μια δουλειά και μετά να τους αφήνουμε απλήρωτους. Αλλά και να μην απεργούσαν, η απόφαση λέει ότι αυτοί οι άνθρωποι μένουνε ξεκρέμαστοι. Χωρίς δουλειά. Οπότε, άμα δεν έχει προβλεφθεί κάποιος άλλος τρόπος, πώς θα μαζευτούνε τα σκουπίδια, άμα δεν έχουμε εργαζόμενους στην καθαριότητα;
Το ότι 36 χρόνια μετά την ένταξη μας στην ΕΟΚ, δεν μπορέσαμε να αξιοποιήσουμε ούτε στο ελάχιστο τα οφέλη από τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή οικογένεια και αντί να ευημερεί πραγματικά σήμερα η χώρα, (δεν μιλάω για την ευμάρεια της βιτρίνας), γεμίσαμε μέχρι να ξεχειλώσουν, τις τσέπες κάποιων λίγων που ζούνε παρασιτικά σε βάρος μας, όταν παράλληλα χρωστάμε της Μιχαλούς, είναι κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίζει. Όχι μόνο για την απόδοση των ευθυνών και για το αίσθημα δικαίου, που αμφότερα, μοιάζει πως δεν θα έρθουνε ποτέ, αλλά για το μέλλον μας και επειδή το επίπεδο ζωής των κατοίκων αυτής της χώρας, η δική μας καθημερινότητα δηλαδή (!) χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, την ώρα που καταρρέει ο κοινωνικός ιστός και οι αξίες της «φτωχής Ελλάδας» του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος, έχουνε χαθεί για χάρη ενός ανόητου ατομισμού και μιας καταστροφικής ιδιοτέλειας.
Οι μπαλοθιές που σκοτώνουν παιδιά στην αυλή του σχολείου τους, δεν δείχνουν μια πλούσια χώρα, δείχνουν μια χώρα άρρωστη, μια χώρα άναρχη, μια χώρα επικίνδυνη, μια χώρα άδικη, μια χώρα σε κρίση. Αλλά φαντάζομαι, όλα αυτά δεν θα ήτανε πραγματικά πρόβλημα, άμα είχε πέσει λίγο παραπάνω αλάτι στο λάχανο…
Καλά μπάνια, καλό υπόλοιπο καλοκαίρι. Καπέλο, νερό, αντηλιακό και σκιά μας προτείνω και πρώτα απ’ όλα σε μένα, για να μην μας ψήσει ο ήλιος παραπάνω, τα ήδη τσουρουφλισμένα από την τηλεόραση μυαλά μας.
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
