SoS εκπέμπουν οι καθηγητές του Δημοτικού Ωδείου του Δήμου Αμαρουσίου. Και μάλλον δεν είναι μόνοι. Καθηγητές εικαστικών αλλά και γυμναστές αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις. Αδιαφορία από τη διοίκηση για το έργο που παράγουν, αδιαφορία για τους ίδιους.
Υποβαθμίζοντας όμως τους καθηγητές, υποβαθμίζουμε και την καλλιτεχνική παιδεία, υποβαθμίζουμε την τέχνη και τον πολιτισμό. Και καμιά φορά φτάνει κανείς να αναρωτιέται μήπως αυτό είναι τελικά το ζητούμενο. Τι την θέλουμε τη μουσική; Σε τι χρειάζονται οι μουσικοί; Μπορούν να σερβίρουν έναν παγωμένο καφέ; Μπορούν να ψήσουν ένα σουβλάκι; Κι αν θέλουμε μουσική στα μαγαζιά που σερβίρουν καφέ και σουβλάκια, κάτι θα βρεθεί.
Έτσι λοιπόν, καθηγητές μουσικής έχουν εγκαταλείψει το Ωδείο Αμαρουσίου, ενώ ο κλάδος εν μέσω πανδημίας ακολουθεί τον κατήφορο. Κάπως έτσι μουσικοί καταλήγουν να τυλίγουν σουβλάκια, έστω κι αν αυτό λειτουργεί εις βάρος της μετά κόπων και χρόνων επιτευχθείσας δεξιοτεχνίας των δαχτύλων τους.
Τα περισσότερα προβλήματα προήλθαν από την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων (με τα μνημόνια) και την ένταξη και των καθηγητών μουσικής στο Ενιαίο Μισθολόγιο, σύμφωνα με το οποίο δεν θεωρούνται πια καθηγητές αλλά δημοτικοί υπάλληλοι, στην καλύτερη περίπτωση, εργάτες στη χειρότερη.
Αυτό σημαίνει ότι το ωρομίσθιο του καθηγητή στους Δήμους υπολογίζεται βάσει 40ωρης εβδομαδιαίας εργασίας, ωράριο που δεν υπάρχει πουθενά αλλού σε καθηγητές, είτε αναφερόμαστε σε σχολεία, δημόσια και ιδιωτικά, είτε αναφερόμαστε σε φροντιστήρια. Αυτό με τη σειρά του είχε ως αποτέλεσμα το ωρομίσθιο να πέσει στα τάρταρα, αρχίζοντας από 6,22€ μικτά (5,19€ καθαρά), ενώ για όσους διδάσκουν «μη αναγνωρισμένα» όργανα, όπως ηλεκτρική κιθάρα, ηλεκτρικό μπάσο, ντραμς και μοντέρνο τραγούδι, το ωρομίσθιό τους να αρχίζει από τα 5,19€ μικτά, που σημαίνει 4,33€ καθαρά!
Από την άλλη τους ωρομίσθιους καθηγητές τους ξεχνάνε για οποιοδήποτε άλλο επίδομα και φυσικά δεν πληρώνονται όταν το μάθημά τους πέφτει σε κάποια αργία ή αν αρρωστήσουν. Πληρώνονται μόνο για τις ώρες που εργάζονται.
Παρ’ ότι το νομικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε είναι αρκετά «σφιχτό» πολλοί Δήμοι, αναγνωρίζοντας την αδικία σε βάρος των καθηγητών αλλά και την οικονομική ασφυξία στην οποία έχουν βρεθεί προσπάθησαν και προσπαθούν να βοηθήσουν αξιοποιώντας τα μικρά «παραθυράκια» που αφήνει η νομοθεσία. Αυτό όμως, δυστυχώς, δεν συμβαίνει με την Κοινωφελή Επιχείρηση του Δήμου Αμαρουσίου. Αντιθέτως, η διοίκηση δείχνει ότι ψάχνει και το τελευταίο κόμμα της νομοθεσίας για να βρει τι ΔΕΝ δικαιούνται οι καθηγητές, να μην αναγνωρίσει προϋπηρεσία, να μην δώσει ούτε σεντ πάνω από το εξευτελιστικό ωρομίσθιο. Στις εκκλήσεις των εργαζομένων κωφεύει, ενώ δεν δέχεται να συναντήσει τους εκπροσώπους τους.
Σαν να μην φτάνει η οικονομική απαξίωση, η διοίκηση, εδώ και μερικά χρόνια, έχει θεσμοθετήσει την ακρόαση στα πλαίσια της συνέντευξης των καθηγητών, ως υποχρεωτική για την πρόσληψη. Αυτό σημαίνει ότι κάθε καλοκαίρι, συχνά και μέσα στην περίοδο που όλος ο κόσμος κάνει διακοπές, πρέπει να περνάνε οντισιόν για να τους επαναπροσλάβουν τη νέα σχολική χρονιά, ακόμα κι αν εργάζονται στον Δήμο πάνω από μια δεκαετία. Κι εδώ η διοίκηση είναι «νομικά καλυμμένη». Μόνο που δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιου είδους «εξετάσεις» κάνουν μόνο τρία ή τέσσερα Δημοτικά Ωδεία από τα πάνω από εκατό της επικράτειας. Γιατί όλα τα Ωδεία, ιδιωτικά και δημοτικά, επενδύουν στην όσο το δυνατόν πιο μόνιμη σχέση με το διδακτικό προσωπικό. Στη σχέση που δημιουργείται μεταξύ καθηγητή και μαθητή. Και κάπως έτσι εκτός από τους καθηγητές και μαθητές εγκαταλείπουν, τόσο το Ωδείο, όσο και τη μουσική. Στον Δήμο όμως Αμαρουσίου μάλλον επικρατεί η λογική «ασ’ τους να σφαχτούν μεταξύ τους, όλοι είναι αναλώσιμοι».
Μάλλον λοιπόν με αρκετή σιγουριά θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει ότι η ΚΕΔΑ, είναι ένας κακός εργοδότης. Και είναι κρίμα, γιατί με αυτή την τακτική, τελικά θα διαλύσει την τεράστια αλλά πανέμορφη προσπάθεια που καταβάλλουν καθηγητές, γονείς και μαθητές μέσα από τη γνωριμία με τον υπέροχο κόσμο της μουσικής.
Έρικα Αθανασίου
