Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΡΑΝΑΚΑ
Με αφορμή την ανακοίνωση του Δήμου Κηφισιάς για την κατάθεση υποψηφιότητας όσων επιθυμούν να συμμετέχουν στις εκλογές των Συνοικιακών Συμβουλίων, την αναβίωση των οποίων προβλέπει το σχέδιο «Καλλικράτης», επιτρέψτε μου να κάνω μία πολύ μικρή αναδρομή στο σημαντικό αυτό θεσμό άμεσης δημοκρατίας και συμμετοχής των δημοτών στη διακυβέρνηση της τοπικής κοινωνίας.
Όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι γνώστες περί των τεκταινομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, τη δεκαετία του ’80 και στο πλαίσιο της περίφημης τότε αποκέντρωσης, γνώρισαν άνθηση τα συνοικιακά συμβούλια, που είχαν θεμελιωθεί στην προαιρετικότητα και στην πολιτική βούληση των δημοτικών αρχών. Εκλέγονταν μέσω διαφόρων εκλογικών συστημάτων, κυρίως όμως με την απλή αναλογική. Διαδικασία πρωτοφανή για τα μέχρι τότε ισχύοντα στην τοπική αυτοδιοίκηση. Σταδιακά όμως, ο θεσμός ατόνησε και περιήλθε σε παρακμή, έως την ουσιαστική του πλέον απαξίωση.
Παρόμοια συνοικιακά συμβούλια είχαν δημιουργηθεί και στο Δήμο Κηφισιάς -10 τον αριθμό- επί δημαρχίας του αείμνηστου ιατρού Μιχάλη Κανακάκη, τα οποία συνεδρίαζαν μία φορά το μήνα κατόπιν έγγραφης πρόσκλησης του προέδρου και του γενικού γραμματέα τους. Θα αναφέρω εδώ, χαρακτηριστικά, ότι και ο γράφων υπήρξε μέλος του 9ου Συνοικιακού Συμβουλίου της Ν. Κηφισιάς, με πρόεδρο τον αείμνηστο δικηγόρο Δημήτρη Ράμμο και μέλη τη Μαρία Δαμάσχη, Βασίλη Μαγκλάρα, τον Γιώργο Ασημακόπουλο, τον Δ. Δημητρακόπουλο, τον Άρη Πετρούτσο, τον Σίμωνα Κασιάκο κ.ά. Δεν θα ξεχάσω την αμέριστη συμπαράσταση του Μιχάλη Κανακάκη, ο οποίος μας προμήθευσε με γραφεία, ντουλάπια και βιβλιοθήκες για την σωστή οργάνωσή μας.
Ωστόσο, τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Αδράνεια, γκρίνια, κομματισμός. Κάποια στιγμή επισκεφθήκαμε το δήμαρχο, προκειμένου να παραπονεθούμε για την καθυστέρηση της επίλυσης ζητημάτων που είχαν τεθεί με τις εισηγήσεις μας. Ο μακαρίτης ο Κανακάκης μας εκμυστηρεύτηκε: «Ακούστε παιδιά, δεν σας κρύβω ότι είστε το καλύτερο συνοικιακό συμβούλιο και το πιο αποδοτικό. Βλέπω το φάκελό σας και αναρωτιέμαι γιατί να μην είναι και τα άλλα το ίδιο». Σταμάτησε, πήρε μια ανάσα και συνέχισε: «Δεν με αφήνουν. Με πιέζουν να μη λαμβάνω υπόψη τις εισηγήσεις». Έτσι, ο θεσμός σιγά σιγά ατόνησε, μέχρι που αδράνησε εντελώς.
Ελπίζω, ότι με την επαναφορά του, ο απαραίτητος αυτός θεσμός, να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στη λειτουργία του Δήμου. Θα ευχηθώ καλή επιτυχία, ωστόσο θα διατηρήσω τις επιφυλάξεις μου.
