Γράφει η Αικατερίνη-Τατιάνα Τσιάμα
14/11/2020
Πριν από εννέα μήνες, όλοι οι Έλληνες με αίσθημα ευθύνης, δεχτήκαμε να μπει η ζωή μας στον πάγο για να αντιμετωπίσουμε τον αόρατο κίνδυνο μιας πρωτοεμφανιζόμενης επιδημίας.
Κλειστήκαμε στα σπίτια μας για να προστατεύσουμε τους αγαπημένους μας και τις ευπαθείς ομάδες, πλύναμε τα χέρια μας μέχρι φθοράς, καθαρίσαμε τα σπίτια μας μέχρι ευρέσεως σημείων που αγνοούσαμε, μαγειρέψαμε καινούριες συνταγές, γυμναστήκαμε μέσω οθόνης, μοιραστήκαμε ευφάνταστα ευφυολογήματα που αφορούσαν τη νέα καθημερινότητα και γελάσαμε με αυτά, δώσαμε κουράγιο ο ένας στον άλλο από το τηλέφωνο και ευχηθήκαμε σύντομα να αφήσουμε τις οθόνες και να αγκαλιαστούμε ξανά.
Κάπως έτσι κύλησαν δυο μήνες, μέχρι που πήραμε το πράσινο φώς να αρχίσουμε πάλι να ελπίζουμε στην επιστροφή σε μια.. κάποια κανονικότητα.
Δειλά- δειλά και φοβισμένα ξεμυτίσαμε να ξαναβρούμε τις οικογένειές μας, να ξαναβρούμε τους φίλους μας, να ξανανοίξουμε τα μαγαζιά μας, να ετοιμάσουμε τις πανσιόν μας, να ξαναλειτουργήσουμε τις βιοτεχνίες μας, να στρώσουμε την παραγωγή μας, να προσεγγίσουμε τους πελάτες μας, να ξανακερδίσουμε τη ζωή μας.
Κάποιοι από εμάς πιο εύκολα, κάποιοι από εμάς πιο δύσκολα, κάποιοι από εμάς καθόλου, καθώς η περίοδος εγκλεισμού άφησε πολλούς από εμάς άνεργους, χρεωμένους, μόνους, χωρισμένους, απελπισμένους… Απολύσεις, συμβάσεις που δεν ανανεώθηκαν ποτέ, λουκέτα, σχέσεις σε κρίση, βία αλλά και μια μικρή ελπίδα ότι ίσως κάτι καλό θα έρθει στο μέλλον…
Μέχρι πρότινος … Όπου πάλι υποχρεωθήκαμε να βάλουμε τη ζωή μας σε αναμονή, γιατί δεν υπήρξαμε αρκετά υπεύθυνοι και καλοί πολίτες και η παράλογη ανάγκη μας να ζήσουμε έδωσε νέα όπλα στον αόρατο εχθρό να μας νικήσει.
Και πάλι αρχίσαμε το καθάρισμα και το πλύσιμο μέχρι τελικής πτώσης, τα αστειάκια μέσω διαδικτύου δίνουν και παίρνουν, τα κουίζ και τα μαθηματικά προβληματάκια επιχειρούν να κρατήσουν σε λειτουργία τον εγκέφαλο, φωτογραφίες με μάσκα, χωρίς μάσκα, με χαμόγελο, χωρίς χαμόγελο, με κατοικίδια, με κούπες καφέ, καινούριες συνταγές (μιαμ – μιαμ) και μετά ξανά γυμναστική στην καρέκλα ή φύλλο πορείας για μια σύντομη βόλτα κατά μόνας ή με σκύλο και το φίμωτρο σε λάθος πρόσωπο, φωτογραφίες του ήλιου που ανατέλλει και που δύει τραβηγμένες από το μπαλκόνι και καλημέρα.. καληνύχτα… καλημέρα … καληνύχτα, που για πολλούς από εμάς σημαίνει μέρες χωρίς κανένα έσοδο και χωρίς καμία προοπτική εσόδου μετά το πέρας και του δεύτερου εγκλεισμού, πολλώ δε μάλλον και μετά του ήδη προαναγγελθέντος τρίτου και τέταρτου εγκλεισμού… και το βαρέλι δεν έχει πάτο…
Αυτή τη φορά όμως τα αστειάκια δεν φαντάζουν τόσο ευρηματικά και οι selfies με τα κατοικίδια κατάντησαν αδιάφορες, τα φιλοσοφικά ποιηματάκια που εξυμνούν την υπομονή προσπερνιούνται αδιάβαστα, οι φωτογραφίες από εξορμήσεις του χθες που ανακυκλώνονται στη θέση εκείνων του σήμερα που δεν τραβήχτηκαν ποτέ, προκαλούν θλίψη και οι συνταγές… έλεος πια… όσο είμαστε «ασφαλείς» και τρώμε… όλα καλά;;
Φτάνει πια, χόρτασα! Kαι μπούχτισα. Από όλα τα παραπάνω …από τον συνεχή βομβαρδισμό των μηνυμάτων τύπου: Μένουμε σπίτι… από τον απεχθή κατ΄εμέ χαιρετισμό του αγκώνα που παραπέμπει στον εμπαιγμό των παιδικών μας χρόνων: «να σε πιστέψω, μου λες την αλήθεια;;»… «πρίτςς!» … από τα άδεια πρόσωπα… Μπούχτισα….
Οι μέρες αυτές της μη κανονικότητας που ζούμε, μου φέρνουν στο μυαλό δύο εκπληκτικές κατά τη γνώμη μου ταινίες.
Η πρώτη είναι αυτή του Εμίρ Κουστουρίτσα, «Underground»:
Με το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μια ομάδα ανθρώπων συνεχίζει να βρίσκεται εγκλωβισμένη στα υπόγεια καταφύγια. Έρμαια της παραπληροφόρησης και της εκμετάλλευσης εμπόρων όπλων, μοναδικού τους συνδέσμου με τον έξω κόσμο, ζουν, αγαπούν, γεννιούνται και πεθαίνουν κατασκευάζοντας αδιάκοπα όπλα για λογαριασμό τους, υπό την απειλή ενός αόρατου πολέμου που τάχα συνεχίζεται πάνω από τα κεφάλια τους.
Η αποκάλυψη της αλήθειας, ότι ο κίνδυνος έχει εκλείψει προ πολλού, έρχεται δεκαετίες μετά, όταν ένας νέος, γέννημα θρέμμα του καταφυγίου, αποφασίζει πια να ρισκάρει τη ζωή του, κόντρα στις συμβουλές των δικών του και των δήθεν προστατών τους και να ανοίξει την καταπακτή προκειμένου, έστω και για ένα λεπτό να ανασάνει το φρέσκο αέρα της πατρίδας του, για να ανακαλύψει, όπως και οι υπόλοιποι που τελικά ακολούθησαν, έναν κόσμο ελεύθερο κι εξελιγμένο που βρίσκεται ήδη … πενήντα χρόνια μετά!!
Η δεύτερη είναι το : «Τruman show», με πρωταγωνιστή τον Jim Carrey.
Ο ήρωας της ιστορίας ζει, χωρίς να το γνωρίζει σε μια εικονική πραγματικότητα, σε ένα σκηνοθετικό πείραμα, ένα τηλεοπτικό show, που παρακολουθεί όλος ο πλανήτης από τη στιγμή της γέννησής του. Περιτριγυρισμένος από ηθοποιούς που καθοδηγούνται από έναν αόρατο σε αυτόν σκηνοθέτη και επηρεάζουν ποικιλοτρόπως την εξέλιξή του, ζει τη ζωή του σε έναν περιορισμένο κόσμο και το μόνο που τον κρατά δέσμιο στα στενά όριά του είναι ένας, κατασκευασμένος από τον αόρατο σκηνοθέτη και τους πληρωμένους ηθοποιούς, φόβος, ότι θα κινδυνέψει αν προσπαθήσει να απομακρυνθεί από αυτόν.
Οδηγημένος από τη βαθιά εσωτερική γνώση ότι κάτι του κρύβουν και από τον διακαή πόθο να ξεφύγει από τη σφαίρα επίπλαστης ασφαλείας που βιώνει, ενημερώνει συνεχώς τους συμπολίτες του για την πρόθεσή του αυτή, με την χαρακτηριστική σε όλη την ταινία φράση: «σε περίπτωση που δεν σας ξαναδώ… καλημέρα, καλησπέρα και καληνύχτα!».
Ώσπου ένα πρωί καταφέρνει να νικήσει το φόβο, που του φράζει τον δρόμο προς την ελευθερία και ξεπερνώντας τα εμπόδια ανακαλύπτει τη μικροσκοπική πόρτα που χωρίζει το τεράστιο σκηνικό από τον αληθινό κόσμο. Αντιλαμβανόμενος την υποκρισία και πριν κλείσει την πόρτα πίσω του, κάνει υπόκλιση στο κοινό και επαναλαμβάνει την αγαπημένη του φράση: «σε περίπτωση που δεν σας ξαναδώ… καλημέρα, καλησπέρα και καληνύχτα!».
Καληνύχτα λοιπόν σε όλους σας, αγαπημένοι μου! Να κοιμάστε γλυκά.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ σε όσους βρήκαν την πόρτα!
