Τις προάλλες, έψαχνα λίγο στο Google για να γράψω αυτό το κείμενο.Είναι κάτι που κάνω συχνά, για να δω τι νέο υπάρχει στον τρόπο που λειτουργούν οι πόλεις σε όλο τον κόσμο. Με ενδιαφέρει το θέμα. Η πόλη βλέπετε, είναι ένας πολυσύνθετος οργανισμός. Αποτελείται από τόσα πολλά στοιχεία, που δεν θα υπάρξει ποτέ, ούτε μια στιγμή, όπου τα πάντα θα παραμείνουν σταθερά και απαράλαχτα. Αν και μπορεί να μας μοιάζει ότι δεν αλλάζουν και πολλά καθώς περνάει ο χρόνος, ο άνεμος που θα ρίξει το φύλλο…ο ντελιβεράς που θα παραδώσει την πίτσα…τα χρέη που θα αναγκάσουν την πώληση του οικοπέδου… ο εργολάβος που θα χτίσει την πολυκατοικία…οι ένοικοι που θα κατοικήσουν στο κτίριο…τα παιδιά τους που θα ενηλικιωθούν…το αυτοκίνητο που θα τους πάρουν για την αποφοίτηση τους… Όλα, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, ό,τι κάνουμε, ό,τι ζούμε, ό,τι κάνουν οι άλλοι, ό,τι ζουν οι άλλοι και ο άνεμος που θα ρίξει το φύλλο, αλλάζουνε συνέχεια, την εικόνα, το περιβάλλον και τη μορφή της πόλης μας!
Έψαξα μερικές λέξεις «κλειδιά».
Για να πετύχω καλύτερα αποτελέσματα,τις αναζητήσεις τις κάνω συνήθως στα αγγλικά. Ας μην κοροϊδευόμαστε, αν υπήρξε ποτέ μια linguafranca σε αυτόν τον πλανήτη, αυτή είναι τα αγγλικά. Τι καινοτομίες να υπάρχουν άραγε,στον τρόπο που λειτουργούν οι πόλεις μας; Έβαλα λοιπόν στο πεδίο αναζήτηση, “urban innovations”. Αστικές καινοτομίες. Με ενδιαφέρον είδα, ότι πάνω πάνω στις αναζητήσεις, έβγαλε την αναζήτηση αυτή, ως την επωνυμία μιας Ελληνικής εταιρίας με έδρα την Καρδίτσα, που ειδικεύεται στον λεγόμενο, αστικό εξοπλισμό. Ήταν μάλιστα και η εταιρία, που προμήθευσε τον Δήμο Αθηναίων με τις ζαρντινιέρες της, για τις ανάγκες του «μεγάλου περιπάτου». Δεν ξέρω αν τον περπατήσατε, τότε που μας επιτράπηκε να ξεμυτίσουμε από τα σπίτια μας, αλλά σίγουρα θα τον έχετε ακουστά.
Είχε γίνει μεγάλος ντόρος μάλιστα, για τη χρησιμότητα του, την οποία δεν αμφισβητώ, μιας που θεωρώ ότι είναι καιρός πια, για να γίνει μια δικαιότερη κατανομή του Δημόσιου Χώρου στις πόλεις μας. Για χρόνια, οι πεζοί στην Ελλάδα, είναι όχι απλά αδικημένοι στην «μοιρασιά», αλλά μοιάζει σαν να είναι σχεδόν, υπό διωγμό.
Αρκετά όμως! Γκρίζα διαφήμιση, τέλος! Η εταιρία, μεταξύ άλλων, πουλάει κούνιες, αθλητικό εξοπλισμό, κολονάκια, σκουπιδοτενεκέδες, ζαρντινιέρες (αρκετά τσιμπημένες, θα έλεγα, κρίνοντας από το πόσο τις πλήρωσε ο Δήμος Αθηναίων) και όποιος ενδιαφέρεται να μάθει παραπάνω, ας ψάξει να τους βρει. Εγώ για καινοτομίες έψαχνα και έτυχε να πέσω πάνω στη σελίδα τους.
400 λέξεις και δεν έχω αναφερθεί ακόμα στην ουσία…Το θέμα τελικά είναι, ότι αν και υπάρχουν ιδέες, καινοτομίες, λύσεις, εξοπλισμός, μελετητές, προμηθευτές και άνθρωποι με όραμα, (όχι απαραίτητα στη Διοίκηση του Δήμου, αλλά γιατί όχι, μπορεί και εκεί…), οι περισσότεροι που βγαίνουμε να μιλήσουμε ανοιχτά για την πόλη μας, τα προβλήματα της και το πώς θα την θέλαμε να είναι, δεν μοιάζει να είμαστε ικανοποιημένοι, από αυτό που είναι τελικά η Κηφισιά, σήμερα!
Λέτε απλά να γκρινιάζουμε; Να «αντιπολιτευόμαστε» και, «όποιον πάρει ο χάρος»; Να είμαστε όλοι μίζεροι, κακιασμένοι και ξινοί, σαν τους γέρους στο θεωρείο, στο τέλος κάθε επεισοδίου του Muppet Show;
Το ενδεχόμενο όμως, να μην είμαστε οι Statler και Waldorf, (τα ονόματα των δυο αυτών Muppet), το έχουνε σκεφτεί οι επικριτές των επικριτών; Να μην πρόκειται για γκρίνια, αλλά για κριτική; Να μην είναι αντιπολίτευση, αλλά δημιουργικές προτάσεις, προερχόμενες από την αγωνία μας για τον κοινό μας χώρο;
Αστικές καινοτομίες, “urban innovations”, (για όσους νιώθουν τελικά, πιο άνετα με τα αγγλικά), υπάρχουν ! Πολλές! Όλος ο πλανήτης, ένα τεράστιο εργαστήρι καινοτομίας είναι! Πρέπει απλά να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά, για να δούμε τι κάνουν οι άλλοι. Και τις ωραίες και προπαντός, χρήσιμες ιδέες, να δούμε πώς θα μπορούσαμε να τις εντάξουμε στη ζωή στην πόλη μας και στην καθημερινότητα των Δημοτών, των Εργαζομένων και των Επισκεπτών της.
Προσωπικά, οι στύλοι με τα Δελφικά Παραγγέλματα που μπήκαν πρόσφατα πάνω από το Πάρκινγκ Άλσος, δεν με πειράζουν, μου αρέσουν κιόλας! Γνωρίζατε ότι τα περισσότερα παραγγέλματα, είναι των Επτά Σοφών; Ξέρετε… Σόλων ο Αθηναίος… Θαλής ο Μιλήσιος… Σταύρος ο Ζαπάντης… Από την άλλη, τα «έξυπνα παγκάκια», δεν τα θεωρώ και τόσο έξυπνη επένδυση. Θα μου πείτε, γούστα είναι αυτά. Όντως, γούστα είναι αυτά και ορισμένες φορές, το γούστο εκείνου που παίρνει τις αποφάσεις, οδηγεί σε αστοχίες. Αλλά επειδή το κόστος συνήθως βγαίνει από τη δική μας, την κοινή μας τσέπη, θέλει σοβαρή σκέψη, προτού δαπανήσουμε πόρους, κόπο και χώρο, σε κάτι που θα μείνει στον Δημόσιο Χώρο, σαν στοιχειό, για να μας θυμίζει, πως κάποτε, κάποιος έκανε μια προσπάθεια, για να γίνει κάτι ωραίο…
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
