Τη Δευτέρα 1η Οκτωβρίου, ο φίλος Σωκράτης Σεφεριάδης μας άφησε για πάντα.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Μετά την κατοχή η οικογένεια μετακόμισε στη Μεγάλη Βρετανία. Σπούδασε αρχιτεκτονική στην Οξφόρδη. Παντρεύτηκε την Ιταλίδα Grazia La Rocca και απέκτησαν δύο παιδιά, την Λητώ και τον Αλέξανδρο.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1969 και από τότε διέμενε στην Κηφισιά, στο οικογενειακό σπίτι επί της οδού Σαρανταπόρου, ιδιοκτησίας αρχικά της οικογένειας Μπουρνιά (μητέρας της γιαγιάς του Αγγελικής Χατζημιχάλη), η οποία στις αρχές του περασμένου αιώνα φύτεψε τα πλατάνια της οδού Σαρανταπόρου. Το σπίτι (το οποίο δυστυχώς δεν υπάρχει πια) ήταν τότε εξοχική κατοικία της οικογένειας.
Ο Σωκράτης ήταν γιος της Έρσης Χατζημιχάλη, καταξιωμένης ζωγράφου και συγγραφέα, και του Αλέξανδρου Σεφεριάδη, πρώτου εξαδέλφου του μεγάλου Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη.
Ο πατέρας του Αλέξανδρος ήταν δικηγόρος γεννημένος στη Σμύρνη, ο οποίος στην κατοχή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον συντονισμό των Βρετανών με τις αντάρτικες ομάδες (ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ) στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου.
Η μητέρα του Έρση ήταν κόρη της μεγάλης λαογράφου Αγγελικής Χατζημιχάλη, η οποία είναι πολύ γνωστή για τις σπουδαίες μελέτες για τους Σαρακατσάνους. Η ίδια ίδρυσε στα Πατήσια το Ελληνικό Σπίτι για την επιμόρφωση νέων γυναικών και κοριτσιών στις παραδοσιακές τέχνες. Το παλιό οικογενειακό σπίτι στην Πλάκα δωρήθηκε στον Δήμο Αθηναίων για την ίδρυση του Κέντρου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης και του Μουσείου Αγγελικής Χατζημιχάλη.
Ο Σωκράτης εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και πολεοδόμος σε πολλά μέρη του κόσμου, στη Μ. Βρετανία, τη Γαλλία, στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική.
Άνθρωπος καλλιεργημένος, με ευρύτατες γνώσεις σε διάφορους επιστημονικούς τομείς πέρα από τη δική του στενά επαγγελματική κατάρτιση, οξυδερκής και με γνήσιο «εγγλέζικο» χιούμορ, αλλά ταυτόχρονα χαμηλών τόνων, χωρίς καμία απολύτως έπαρση για τη σπουδαία του καταγωγή ή τη σταδιοδρομία του. Το μεγάλο πάθος του, μαζί με την ιστορία, την τέχνη και τη φιλοσοφία, ήταν η φύση. Τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του, τουλάχιστον, φύτευε δρυς και άλλα δέντρα στην Πεντέλη και σε άλλα σημεία της Αττικής. Απόδειξη της ευαισθησίας του για την προστασία της φύσης αποτελεί η άρτια μετάφραση του βιβλίου του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Ζιονό «Ο Άνθρωπος που φύτευε δένδρα».
Θεώρησα χρέος μου να γίνουν γνωστά αυτά τα βιογραφικά στοιχεία του Σωκράτη Σεφεριάδη, χρέος προς έναν άνθρωπο που με τίμησε με τη φιλία του τα τελευταία είκοσι χρόνια. Συνιδρυτής, μαζί μου και με άλλους, του Συλλόγου για τα δικαιώματα των πεζών Κηφισιάς, παρακολουθούσε επίσης τακτικά, ως βαθύς γνώστης της μουσικής, τις εκδηλώσεις των Φίλων της Ορχήστρας Κηφισιάς.
Πρόσφατα, στις 26 Ιουνίου, συνάντησα τον Σωκράτη στη συναυλία της Ορχήστρας στο Σκιρώνειο Κέντρο της Νέας Κηφισιάς. Κανονίσαμε να βρεθούμε μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Τελικά τον χαιρέτησα τελευταία φορά στις 4 Οκτωβρίου στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
ΦΡΑΝΤΣΕΣΚΟ ΒΙΑΝΕΛΛΟ
