Γράφει η Έρικα Αθανασίου
– Μήπως πήρες από κάποιον άγνωστο καραμέλες; ρώτησε ανήσυχη η μητέρα τον εξάχρονο γιο της, η οποία τον είχε δασκαλέψει ότι δεν έπρεπε να παίρνει τίποτα από αγνώστους.
Ο μικρός κατέβασε το κεφάλι του. Δεν μπορούσε να πει ψέματα ότι δεν πήρε, δεν ένιωθε όμως ότι είχε κάνει κάτι λάθος.
-Ρώτησα αν έχουν μέσα ναρκωτικά και μόνο όταν μου είπαν “όχι” πήρα, απάντησε.
Την ιστορία αυτή που μου διηγήθηκε μητέρα γελώντας, διότι όντως ο μικρός είχε πάρει απλά μια καραμέλα, θυμήθηκα με την ιστορία με τους εκβιασμούς από ανθρώπους του Τύπου.
-Κύριε (οι κυρίες δεν αποκλείονται), μήπως είσαστε εκβιαστής; Όχι; Τότε μπορώ να διαβάσω την εφημερίδα σας, να δω την εκπομπή σας, να ψηφίσω σύμφωνα με αυτά που με συμβουλεύετε.
Μα ο εκβιαστής δε φαίνεται πάντα ως τέτοιος, όπως και η καραμέλα δε θα είναι τυλιγμένη σε χρυσόχαρτο με νεκροκεφαλές απέξω. Οι εκβιαστές και οι έμποροι ναρκωτικών πιάνονται συνήθως όταν έχουν κάνει κάτι λάθος. Όταν αθετήσουν κάποιον κανόνα του παιχνιδιού.
Όπως όμως δε σταματάμε να τρώμε καραμέλες, επειδή κάποιοι τις χρησιμοποιούν για να βάλουν μέσα ψυχοτρόπες ουσίες, έτσι δε σταματάμε να διαβάζουμε εφημερίδες επειδή κάποιοι χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης για να εισβάλλουν στο κεφάλι μας, διαμορφώνοντας τις ιδέες μας, σχετικά με το ποιος είναι κακός, ποιος καλός και ποιον μπορούμε να εμπιστευόμαστε.
Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να κρίνουμε ποιος ενημερώνει και ποιος χρησιμοποιεί τη δύναμη του μέσου προκειμένου να διαστρεβλώσει, να αποκρύψει ή να αποκαλύψει γεγονότα, χρησιμοποιώντας μισές αλήθειες ή και καθόλου αλήθειες για να αποσπάσει αθέμιτα οφέλη. Και αυτόν να τον καταδικάσουμε στο σκοτάδι, ώστε να μην έχει καμία σημασία τι λέει ή τι δε λέει, διότι κανείς δε θα του δίνει σημασία, αφαιρώντας του έτσι τη δύναμη να εκβιάζει.
Πιστεύαμε ότι εκβιασμούς πολλών χιλιάδων ευρώ, σαν αυτούς που φέρονται να αποκαλύφθηκαν πρόσφατα, είχε αρχίσει να τους εξαφανίζει η τεχνολογία. Όταν πια ο καθένας έχει τη δυνατότητα να δημοσιεύει στο διαδίκτυο ο,τιδήποτε του κατεβεί στο μυαλό και πολλές φορές να έχει “ακόλουθους” ή “like” πολύ περισσότερα από τις πωλήσεις μιας εφημερίδας, που δε βρίσκεται και πολύ στα πάνω της, για ποιο λόγο κάποιος να πληρώσει για να γραφτεί ή να μη γραφτεί κάτι εκεί; Μπορεί να το ανατρέψει πολύ εύκολα μέσα από το διαδίκτυο.
Βέβαια υπάρχει η παροιμία “Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά” αν και συχνά έχει φανεί ότι υπάρχει. Το αποδεικνύει αριστοτεχνικά στο βιβλίο του “Το Κοιμητήριο της Πράγας” ο πρόσφατα αποθανών Ουμπέρτο Έκο.
Είναι τόσο εύκολο να πιστέψεις για κάποιον πολιτικό το χειρότερο! Και αν το πει κάποιος είναι τόσο εύκολο να αναπαραχθεί! Αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλες άκρες. Οι άκρες που εξασφαλίζονται με χρήματα σε Μέσα Ενημέρωσης.
Κατηγορούνται δημοσιογράφοι και εκδότης ότι εισέπρατταν έως και 500.000 ευρώ σε μηνιαία βάση, για τις δημοσιεύσεις τους. Αν είναι αλήθεια, πόσα πολλά και σοβαρά ήταν άραγε τα αμαρτήματα που έπρεπε να μπουν κάτω από το χαλί; Διότι τη σημερινή εποχή, ακόμα και το μεγαλύτερο σκάνδαλο δεν αντέχει περισσότερες από λίγες μέρες; Πόσο σοβαρά ήταν άραγε τα σκάνδαλα που κρύβονταν; Ή πόσο φοβιτσιάρηδες αυτοί που τα έκαναν αλλά δεν ήθελαν να ακουστεί τίποτα για αυτά; Ή πόσο αδιάφορο τους ήταν να πληρώνουν για καλό και για κακό, αφού τα χρήματα δεν έβγαιναν από την τσέπη τους αλλά από κρατικά ταμεία;
Το θέμα είναι ότι πολλές φορές ο εκβιαστής μπορεί να μην έχει τίποτα για εσένα. Το πρόβλημα είναι όμως τι φοβάσαι εσύ ότι έχει.
Ο Τύπος δεν είναι στο σύνολό του κακός. Ένα μεγάλο όμως μέρος του έχει σοβαρές παθογένειες. Παθογένειες που συντηρούν οι εκλεγμένοι, οποιουδήποτε επιπέδου.
Τα social media βέβαια έχουν ήδη δώσει το δικαίωμα σε λόχους ηλιθίων, σύμφωνα πάλι με τον Ουμπέρτο Έκο, να λένε ό,τι θέλουν για όποιον θέλουν.
«Έδωσαν δικαίωμα λόγου σε λόχους ηλιθίων οι οποίοι προηγουμένως δεν μιλούσαν παρά σε μπαρ, μετά από ένα ποτήρι κρασί. Τότε δεν έκαναν κακό στους υπόλοιπους. Εκεί κάποιος τους έκοβε την κουβέντα ενώ τώρα έχουν το ίδιο δικαίωμα να μιλούν όσο και ένα βραβείο Νόμπελ».
Από τέτοιου τύπου δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο δεν έχει γλιτώσει και η Κηφισιά. Απλά ο καθένας που διαβάζει είτε μέσα από τον υπολογιστή του, είτε από κάποιον έντυπο θα πρέπει να κρίνει ποιος το γράφει. Η βασική ερώτηση για κάτι που ακούς ή διαβάζεις είναι “Ποιος το λέει;” Και μετά «Γιατί το λέει;»
Αυτό δε θα πρέπει να το ξεχνάνε ούτε οι αναγνώστες, ούτε όσοι φοβούνται μην πέσουν στο στόμα, στο κομπιούτερ ή στο χαρτί κάποιου.
Ο παραδοσιακός Τύπος, παρά την επέλαση του ίντερνετ, εξακολουθεί να έχει τη δική του δύναμη. Ότι είναι τυπωμένο φαίνεται διαφορετικό. Έχει άλλη αξία στο χρόνο, άλλη δυναμική. Ο Τοπικός Τύπος είναι η φωνή της γειτονιάς μας. Εξακολουθεί όμως να ισχύει το “Ποιος και γιατί το λέει”.
Οι αναγνώστες ωριμάζουν. Έχουν δει και έχουν ακούσει πολλά. Μπορούν να κρίνουν μεταξύ της υπερβολής, της μισής αλήθειας, ολόκληρης της αλήθειας και του ψέματος. Αν δεν αφήσουμε να μας εξουσιάζουν άνθρωποι που μπορούν να εκβιάζονται, τότε οι εκβιαστές θα εξαλειφθούν από μόνοι τους.
Ο Τύπος σήμερα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Είναι από τα πρώτα θύματα της οικονομικής συγκυρίας. Ίσως επειδή η πλουραλιστική ενημέρωση δεν είναι στα σημερινά ζητούμενα. Κάποιοι μάλλον προτιμάνε λίγα και ελεγχόμενα. Τότε δε θα μιλάμε βέβαια για εκβιασμό αλλά για έλεγχο. Ίσως το τελικό ζητούμενο να είναι εφημερίδες που φέρουν πιστοποιητικό συμμόρφωσης. Ανάλογο με αυτό που απαιτείται να έχουν πια οι παιδικές χαρές για να επιτρέπεται να παίζουν με ασφάλεια τα παιδιά μας. Πιστοποιητικό συμμόρφωσης για ασφαλές παιχνίδι, ασφαλή ανάγνωση, ασφαλή μόρφωση, ασφαλή κίνηση. Η ασφάλεια έχει αντίτιμο και λέγεται έλεγχος.
Για τη διαφθορά στο χώρο του Τύπου, αλλά και τους εκβιασμούς ορισμένων εκδοτών, ώστε να πάρουν κρατικές διαφημίσεις, ρωτήσαμε τον πρόεδρο της Ένωσης Δημοσιογράφων Εκδοτών Περιοδικού Τύπου, κ. Μιχάλη Σαββάκη.
Όπως μας ανέφερε ο πρόεδρος της Ένωσης, η οποία μετράει 75 χρόνια ζωής, δεν έχει υποπέσει καμία καταγγελία για μέλος της Ένωσης στην αντίληψή του, αλλά ούτε έχει αναφερθεί κάτι για εμπλοκή του περιφερειακού και του ειδικού Τύπου σε τέτοιο σκάνδαλο.
Η Ένωση τυγχάνει ευρείας αποδοχής, η οποία είναι φανερή σε κάθε εκδήλωσή της με το πλήθος των εκπροσώπων Τύπου από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, αλλά και φορέων του Δημοσίου.
