Οι μύγες όρμησαν μέσα στο αυτοκίνητο με το που περάσαμε τα σύνορα. Αρχικά φοβόμασταν ότι δεν θα μπορούσαμε να τα περάσουμε. Φύσαγε, και κάθε φορά που έπιανε αέρας, έκλειναν τον δρόμο προς Σχοινιά. Μέχρι τον πατέρα του αναγκάστηκε να φέρει από το σπίτι με λογαριασμό ΔΕΗ, νεαρός που ήθελε να τον αφήσουν να επιστρέψει σπίτι του.
Για το κλείσιμο των «συνόρων» δικαιολογία ο κίνδυνος πυρκαγιάς ή «όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι». Μόνο που όλοι ξέρουν ότι είναι περιττό να φυσάς το γιαούρτι. Και αν κάποιος πλησίαζε την περιοχή με σκοπό τον εμπρησμό, δεν θα δυσκολευόταν να βρει την τρύπα που θα του επέτρεπε την πρόσβαση.
Μέσα από τα «σύνορα» πολλές κατοικίες, μόνιμες ή εξοχικές, καθώς και ταβερνάκια. Όχι πια πολλά, κάποια έκλεισαν με έναν νόμο για τον Αιγιαλό. Κι όσο κι αν χαρήκαμε που στην όμορφη παραλία με το πευκοδάσος του Σχοινιά, σταμάτησε να γίνεται ο χαμός με τις νοικιαζόμενες ομπρέλες και η παραλία έδειξε πάλι σαν αυτή που είναι, από τις ομορφότερες παραλίες της Ελλάδας άρα και του κόσμου, σαν να μας έλειψαν λίγο τα ταβερνάκια. Γιατί οι ομπρέλες μπορεί να εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια, η ταβέρνα «Γλάρος» όμως υπήρχε από την εποχή που γύριζε ασπρόμαυρες ταινίες η Βουγιουκλάκη.
Η θάλασσα πεντακάθαρη, η αμμουδιά μαγευτική, το δάσος άγριο και λίγο πιο πέρα οι μύγες. Μύγες και κουνούπια. Σε σμήνη. Να φοβάσαι ότι αν καθίσεις ακίνητος θα σε πάρουν στη φωλιά τους.
«Ξεκίνησε από πέρυσι αλλά φέτος η κατάσταση έχει ξεφύγει» μας είπε κάτοικος της περιοχής. «Σαν να θέλουν να μας διώξουν. Σαν να θέλουν να κλείσουν όλες τις επιχειρήσεις της περιοχής. Μακάρι να βγω ψεύτης αλλά κάποιος ετοιμάζεται να έρθει εδώ να επενδύσει και δεν θέλει να αντιμετωπίσει αντιρρήσεις από μικρότερους.»
Κάποιος άλλος πρόσθεσε ότι μια από τις ημέρες του καλοκαιριού κάποιοι σπουδαίοι κατέφτασαν με ελικόπτερο και αποκλείστηκε η περιοχή μην τύχει και ενοχληθούν οι επισκέπτες του ελικοπτέρου ή μην τύχει και δει κάποιος τι ακριβώς κοίταζαν και μετρούσαν.
Μακάρι να βγουν ψεύτες. Μακάρι να μην δούμε στη θέση των μικρών επιχειρήσεων μια μεγάλη «ανάπτυξη». Μακάρι να μην έχουν αφήσει Δήμος και κράτος στο έλεος των εντόμων κατοίκους, επισκέπτες και επιχειρηματίες, μόνο και μόνο για να ανοίξουν τον δρόμο σε κάποιον μεγάλο σωτήρα.
Ήδη η νέα νομοθεσία που ετοιμάζεται για τον Αιγιαλό επιτρέπει τη χρήση τόσο αιγιαλού όσο και παραλίας σε μεγάλα επιχειρηματικά πάρκα. Δίνεται το δικαίωμα στους επιχειρηματίες να αποκλείουν από την παραλία τον κόσμο για λόγους ασφαλείας για τις βιομηχανικές ή ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις που θα είναι εκεί εγκατεστημένες.
Ο κόσμος έχει αρχίσει και «εκπαιδεύεται στην ασφάλεια» με το να του απαγορεύουν την είσοδο όταν φυσάει. Σε λίγο θα απαγορεύεται όταν θα έχει πολύ ζέστη ή όταν ο καιρός θα είναι καλός, διότι θα υπάρχει κίνδυνος από την πολυκοσμία. Σιγά σιγά ο κόσμος θα απορρίψει τον Σχοινιά ως κοντινή απόδραση από την Αττική. Σε περίπτωση που επιμένει, οι μύγες θα βρίσκονται εκεί, φρουροί, ώστε να του υπενθυμίζουν ότι έκανε κακή επιλογή.
Μέχρι να έρθει η ανάπτυξη. Και τότε ίσως δεν θα υπάρχει αρκετό δάσος για να φοβούνται ότι μπορεί να καεί σε περίπτωση αέρα και τότε θα βρεθεί τρόπος να αντιμετωπιστούν μύγες και κουνούπια.
Μόνο που οι μύγες και τα κουνούπια είναι δύσκολο να εκπαιδευτούν. Και όπως κάποτε τα άλογα του Διομήδη, που λέει και το τραγούδι, μπορεί να γυρίσουν και να φάνε όσους τόσο καιρό τις τάιζαν.
Μακάρι τα έντομα να βρίσκονται σε τόσο μεγάλους πληθυσμούς στην περιοχή επειδή δεν έγινε έγκαιρος ή σωστός ψεκασμός και αντιμετώπιση από αστοχία και όχι από πρόθεση. Μακάρι του χρόνου και για πολλά χρόνια ακόμα ο κόσμος να συνεχίζει να έχει πρόσβαση στην πανέμορφη παραλία του Σχοινιά και να μπορεί να απολαμβάνει την έξοδό του σε κάποιο από τα ταβερνάκια της περιοχής, χωρίς να πρέπει να μοιράζεται το φαγητό του με έντομα.
Μακάρι να μην δούμε κάποτε κάγκελα να εμποδίζουν την πρόσβαση στη θάλασσα, επειδή την περιοχή εκμεταλλεύεται κάποιος επιχειρηματίας, ο οποίος θα απαιτεί αντίτιμο εισόδου. Μακάρι να εξακολουθούμε να έχουμε τον Σχοινιά ως μια κοντινή όμορφη επιλογή για καλοκαιρινή απόδραση.
