Μου πήραν τις πινακίδες του αυτοκινήτου. Δεν είναι καν δικό μου, είναι της συζύγου μου (χίλια συγνώμη – ξέρεις εσύ) και το είχα παρκάρει παράνομα. Πριν με στήσετε όμως στον τοίχο, αφήστε με να σας εξηγήσω. Ναι μεν είχα παρκάρει παράνομα, αλλά το έκανα εν αγνοία μου. Άθελά μου. Γιατί να θέλω να μπω σε μια «λοταρία», όπου μόνο να χάσεις μπορείς;
Σαράντα ευρώ, μιας που πλήρωσα το πρόστιμο την ίδια μέρα και στέρηση των αριθμών κυκλοφορίας, για είκοσι μέρες. Που ύστερα από την ηλεκτρονική μου ένσταση, (τουλάχιστον εκεί, η Τροχαία μοιάζει να προσπαθεί να μπει στον 21ο αιώνα), η ποινή μετατράπηκε σε δυο εβδομάδες.
Έφτασα που λέτε στον «τόπο του εγκλήματος», κάτω στην Αθήνα, μια Δευτέρα πρωί, για να πάω σε κάποια δουλειά που είχα. Ο δρόμος αρκετά κεντρικός, κίτρινη λωρίδα δεν είχε, άλλα παρκαρισμένα αυτοκίνητα υπήρχαν, δεν εμπόδιζα κανέναν, ούτε πεζό, ούτε όχημα και βρήκα μια θέση ανάμεσα σε δυο άλλα αυτοκίνητα, όπου δεν πίστευα στην τύχη μου! Μιάμιση ώρα μετά, με το που είδα το πρώτο ροζ χαρτάκι σε ένα αυτοκίνητο και τις πινακίδες του να λείπουν, άρχισε να κλιμακώνεται και η ανησυχία μου. Όσο πλησίαζα το σημείο όπου είχα σταθμεύσει και οι κλήσεις στα παρμπρίζ με τις πινακίδες να λείπουν συνέχιζαν, γινόμουν όλο και πιο ανήσυχος. «Φτοοοοοου»!!! Και όχι φτου επειδή με πιάσανε, αλλά φτου, επειδή δεν είχα καμία πρόθεση να πάρω το ρίσκο να φάω πρόστιμο και να χάσω τις πινακίδες του αυτοκινήτου για 20 μέρες. Πήγα λίγο πιο πάνω, στην αρχή του οικοδομικού τετραγώνου και είδα ότι όντως, υπήρχε απαγορευτικό στάθμευσης και η στάση επιτρέπεται κάποιες μονάχα ώρες της ημέρας. Φαντάζομαι πως, αφού επιτρέπεται η στάση κάποιες ώρες της ημέρας, η βαρύτητα του εγκλήματός μου δεν ήταν και τόσο μεγάλη.
Αν και… είκοσι μέρες (που γίναν δυο βδομάδες), χωρίς αυτοκίνητο, πιστέψτε με, δεν είναι το ευκολότερο πράγμα. Είναι βέβαιο πως θα συνηθίσει κανείς και ελπίζω, μαζί με το μάθημα που πήρα, όταν μας επιστραφούν οι πινακίδες, κάποιες μικρές χαρές που ξανά-ανακαλύψαμε τώρα που πηγαίνουμε παντού με τα πόδια, να μην τις ξεχάσουμε πάλι. Περπατώντας, βλέπω και παρατηρώ και παρόλη την γκρίνια μου, ζούμε σε μια όμορφη πόλη που τα όποια προβλήματα, μπορούνε να διορθωθούνε σχετικά εύκολα. Γι’ αυτό και η γκρίνια άλλωστε. Γιατί έχοντας μεγαλώσει στην Κηφισιά, ξέρω ότι ακόμα, δεν έχει χαθεί κάθε ελπίδα για να ξαναγίνει ο τόπος μας, κάπως σαν την Κηφισιά που γνώρισα στα παιδικά μου χρόνια. Τότε, δεν με σταμάταγε τίποτα! Πήγαινα παντού με τα πόδια ή με το ποδήλατο. Μα με τα πόδια; Ναι με τα πόδια! Σε τελική ανάλυση, ο «ποδηλάτης ανοιχτομάτης» είμαι και όχι ο «ανοιχτομάτης ο καναπεδάτος». Θα τα καταφέρω…
Παρατηρούσα που λέτε τον ποδηλατόδρομο/πεζοδρόμιο της Στροφυλίου.
Όταν πρωτοφτιάχτηκε, είχε πολλούς «πολέμιους» και σχετικά λίγους χρήστες. Το κυριότερο επιχείρημα όσων ήταν ενάντια στην ύπαρξή του, ήταν ότι δεν τον χρησιμοποιούν οι ποδηλάτες. Όντως, οι λίγοι τότε ποδηλάτες, έμεναν στην άσφαλτο και δεν ανέβαιναν στον υπερυψωμένο ποδηλατόδρομο. Οι ποδηλάτες τα τελευταία χρόνια, (ευτυχώς), έχουνε αυξηθεί, αλλά αυτό που μοιάζει να έχει αυξηθεί πολύ, είναι η κίνηση των πεζών στη Στροφυλίου. Είναι μια καλή και αρκετά ήσυχη εναλλακτική, άμα θέλει να διασχίσει κανείς την Κηφισιά, από τον ΗΣΑΠ προς τη Ν. Ερυθραία ή το ανάποδο.
Και σκέφτομαι… Δεν θα ήταν ωραίο, εάν υπήρχαν «εναλλακτικές» σαν αυτή διαδρομές, που να ενώνουν περισσότερα σημεία του ενιαίου Δήμου Κηφισιάς; Κακά τα ψέματα, πεζοδρόμια δεν υπάρχουν και εκεί που υπάρχουν, θεωρούμε πολύ φυσιολογικό να τα καταλαμβάνουν κάποιοι οδηγοί για να σταθμεύσουν τα αυτοκίνητα τους. Δεν το γράφω με «schadenfreude», (που λένε και οι Γερμανοί), επειδή μου πήραν τις πινακίδες στην Αθήνα, όταν στην Κηφισιά, οι παραβάτες χαίρουν μιας άτυπης ασυλίας, αλλά το πρόβλημα σε ορισμένα σημεία είναι τόσων χρόνων, που πάει να παγιωθεί και θα φτάσει τελικά να θεωρηθεί κανονικότητα. Παρ’ όλο που μιλάμε για δρόμους με μεγάλη κίνηση, όπου οι πεζοί κινδυνεύουν πραγματικά όταν κατεβαίνουν στην άσφαλτο. Χαριλάου Τρικούπη, Μάρκου Μπότσαρη, Τατοΐου, Γεωργίου Λύρα… Για να αναφέρουμε μερικούς απ’ αυτούς.
Δεν θα ήταν ωραίο να ενώναμε «περιπατητικά», την Νέα Κηφισιά με την Κάτω Κηφισιά; Την Κάτω Κηφισιά με το κέντρο της Πόλης μας; Την Πολιτεία με το Κεφαλάρι; Το κέντρο της Νέα Ερυθραίας με την Πολιτεία; Την Πολιτεία με την Εκάλη; Το κέντρο της Κηφισιάς με το Κέντρο της Νέας Ερυθραίας; Σίγουρα κάποιοι θα πούνε, πως όσοι θέλουνε να πάνε με τα πόδια, μπορούνε να το κάνουν και σήμερα. Αλλά βλέπετε, το περπάτημα, όπως το κάθε τι, θέλει και αυτό τα κίνητρά του. Δεν αρκεί να πεις στον κόσμο ότι το περπάτημα κάνει καλό στην υγεία του. Οι άνθρωποι το γνωρίζουν αυτό, θέλει να καταλάβει ο κόσμος ότι το περπάτημα είναι πιο ευχάριστο, (από το να είσαι κολλημένος στην κίνηση), πιο εύκολο, (όταν δεν έχεις να ψάξεις να παρκάρεις), πιο οικονομικό, (ειδικά άμα το αυτοκίνητό σου καταπίνει πενηντάρικα για πλάκα). Θέλει όμως να γνωρίζει ο δυνάμει «περιπατητής», ότι πέρα από όλα τα αυτονόητα προτερήματα του περπατήματος, η διαδρομή του θα είναι ασφαλής και ανεμπόδιστη. Χωρίς να πρέπει να κατέβει στην άσφαλτο, γιατί ένα μονάχα «γαϊδούρι», αποφάσισε ότι το βολεύει καλύτερα, να παρκάρει όπως και όπου θέλει, ξεβολεύοντας και ταλαιπωρώντας όλους τους άλλους.
Και αυτό, άμα σκεφτείτε την Στροφυλίου, είναι ένα από τα ατού της. Τα σημεία όπου παρκάρουν πάνω στον ποδηλατόδρομο/ πεζοδρόμιο είναι ελάχιστα, παρ’ όλο που έχουν αφαιρεθεί αρκετά από τα κολωνάκια και έτσι, μπορεί να φτάσει κανείς εύκολα και γρήγορα εκεί που θέλει, περνώντας όμως από κάποια από τα ομορφότερα σημεία της πόλης μας. Σημεία, που έχουν ακόμα και τουριστικό ενδιαφέρον.
Δεν θέλει πολλά για να αναδειχθεί τουριστικά η Στροφυλίου. Τα αυτονόητα μόνο. Καθαριότητα, τάξη, ασφάλεια, φωτισμό. Θέλει ακόμα, ανάδειξη και προβολή. Αλλά και επίβλεψη και ορθή διαχείριση. Θέλει κάποιες προσαρμογές, όπως για παράδειγμα, στάθμευση μονάχα για τους κατοίκους της. (Δεν είναι κρίμα να αντιμετωπίζεται αυτός ο δρόμος, ως δωρεάν πάρκινγκ για τον ΗΣΑΠ;) Και κάποιους ανθρώπους, που στο σύνολο των καθηκόντων τους, θα έχουνε μαζί και κάποια ειδικά καθήκοντα, που θα σχετίζονται με αυτή τη διαδρομή. Ανθρώπους που θα περπατούν, θα παρατηρούν, θα εισηγούνται και θα παρεμβαίνουν. Για να μην μπορεί να βάζει ο κάθε επαγγελματίας την διαφημιστική του επιγραφή εκεί που θέλει. Για να υπάρχει άμεση αποκατάσταση όταν γίνεται κάποια ζημιά. Για να σβήνονται τα ταγκ και τα συνθήματα και να αποθαρρύνονται οι βανδαλισμοί. Για να νιώθει ο επισκέπτης, αλλά και ο Κηφισιώτης, ευπρόσδεκτος να την περπατήσει.
Τη Στροφυλίου την έχουμε έτοιμη. Φτιάχνοντας και άλλες τέτοιες διαδρομές, θα γινόταν ένας πιο δίκαιος διαχωρισμός του δημόσιου χώρου, για να δοθεί επιτέλους και στους πεζούς, ο χώρος που τους αναλογεί. Και ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο απ’ όλα; Ότι ωφελημένοι απ’ αυτό, θα έβγαιναν όλοι! Οι πεζοί πρώτοι απ’ όλους, η πόλη μας, οι κάτοικοι στις κατά τόπους διαδρομές, αλλά και όσοι επιμένουν σθεναρά, να καθυστερούν στην κίνηση, ψάχνοντας να παρκάρουν και αδειάζοντας το ντεπόζιτο τους, για μια διαδρομή που θα την έκαναν με τα πόδια, σε δέκα, δεκαπέντε ή είκοσι λεπτά!
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
(και όχι ανοιχτομάτης ο καναπεδάτος…)
