Επιστρέφω στην Αφρική. Αυτή τη φορά όμως όχι σαν τουρίστας, αλλά σαν προσκυνητής, όχι κάποιου ιερού χώρου, αλλά κάποιου αδικημένου φριχτά χώρου από τους αποικιοκράτες και εκμεταλλευτές του, που πούλαγαν τους αθώους κατοίκους του στα σκλαβοπάζαρα των δύο Αμερικών ή στα νησιά του Ινδικού Ωκεανού και στις χώρες της Μέσης Ανατολής. Αλλά η Αφρική επανέρχεται ανακάμπτοντας οικονομικά και κοινωνικά με αξιοπρέπεια και αυτοκυριαρχία.
Το μέλλον ανήκει στην Αφρική. Με 7% ετήσια αύξηση του ΑΕΠ των χωρών της σε λίγες δεκαετίες, θα ανακάμψει βαδίζοντας σταθερά στον δρόμο της ανάπτυξης και τίποτα δεν θα την εμποδίσει να ακολουθήσει την πετυχημένη πορεία της Κίνας και της Ινδίας.
Ποια χώρα του δυτικού κόσμου μπορεί να φτάσει τον ρυθμό ανάπτυξης του ΑΕΠ της στον βαθμό που πετυχαίνει σήμερα στο σύνολό της η Αφρική; Ο Ντόναλντ Τραμπ καυχιέται πως οι ΗΠΑ θα ξεπεράσουν το 2%. Στόχος δύσκολος για ευρωπαϊκή χώρα, για να μην αναφερθώ στις νοτιευρωπαϊκές χώρες της Eυρωζώνης που μετά βίας ξεφεύγουν την υποβάθμισή τους σε αρνητικούς αριθμούς, με την Ελλάδα εδώ και χρόνια να παρουσιάζει αρνητική ανάπτυξη.
Η σημερινή σχετική στασιμότητα των χωρών του Δυτικού Κόσμου, που βεβαίως σήμερα έχουν ένα τεράστιο βαθμό ευημερίας υψηλού οικονομικού επιπέδου σε μερικές, ας πούμε και σε αρκετές ακόμα δεκαετίες και ένα αιώνα ακόμα αργότερα με τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητάς της η Αφρική θα τον έχει ξεπεράσει. Τότε πού θα εξάγουν οι σημερινές πλούσιες χώρες που ζούνε με τις τεράστιες εμπορευματικές και χρηματοπιστωτικές τους εξαγωγές, όταν ή ίδια η Αφρική θα παράγει τα πάντα;
Από δημογραφική άποψη μετά από 100 και πλέον χρόνια, η Αφρική θα έχει 6 δισεκατομμύρια κατοίκους, από τα 12 όλου του πλανήτη. Μόλις στο τέλος της σημερινής εκατονταετίας που διανύουμε, η Νιγηρία για παράδειγμα, θα έχει 750 εκατομμύρια κατοίκους. Το οικονομικό κέντρο της Γης θα μεταφερθεί από τον βόρειο Ατλαντικό στον Ινδικό Ωκεανό με την Αφρική πρώτη οικονομική δύναμη που θα τροφοδοτεί όλες τις χώρες της γης με γεωργικά προϊόντα και τροφές γενικότερα.
Εβδομάδες τώρα, εδώ στην Ανατολική Αφρική, διασχίζω την Τασμανία όλη από τη λίμνη Βικτώρια των τριών κρατών Ουγκάντα και Κένυα μέχρι το Λίντι και την Εμτβουάρα στα σύνορα της Μοζαμβίκης και μένω κατάπληκτος με τον οργασμό των έργων που βλέπω να πραγματοποιούνται ολούθε. Η Τανζανία, μια χώρα 7 φορές μεγαλύτερη σε έκταση από την Ελλάδα, διαθέτει τεράστιο σύγχρονο οδικό δίκτυο που συνεχώς βελτιώνεται και επεκτείνεται, συνδέοντας τις πρωτεύουσες των 30 και πλέων διοικητικών της περιφερειών, επενδύοντας ολοένα και περισσότερο σε βιομηχανικές παραγωγικές μονάδες και σε αμέτρητα ορυχεία εξορύξεων μετάλλων πολυτίμων λίθων χρυσού, βωξίτη, ουρανίου και φυσικού αερίου.
Επισκέφτηκα την Νήσο Ζανζιβάρη και ομολογώ πως επίσπευσα την παραμονή μου γιατί οικονομικά δεν θα μπορούσα να την επεκτείνω λογαριάζοντας όλα τα έξοδα σε δολάρια των ΗΠΑ. Η επίσκεψη, ακόμα και η διέλευση, από το περίφημο ρεζερβάτ Νγκορογκόρο επιβαρύνει τον ντόπιο επισκέπτη με 5 δολάρια, τον ξένο με 70 δολάρια είσοδο και το ίδιο ποσόν θα κατατεθεί πάλι σε δολάρια, αν ο ξένος επισκέπτης και απλός επιβάτης διέλθει και το πλατό του Σρεγγέτι, όπου αναπάντεχα κάτω από τη σκιά μιας μοναδικής ακακίας είδα σε απόσταση εκατό μέτρων μια ολόκληρη οικογένεια ή ομάδα λιοντάρια να απολαμβάνουν ήρεμα και ακίνητα στο έδαφος τη σιέστα τους.
* Τον τίτλο του άρθρου μου τον δανείζομαι από ένα Σουηδό ακαδημαϊκό καθηγητή Ήανς Σοέρλινγκ που με έπεισε για τη μοναδικότητα της Αφρικής που αναδύεται.
