Για όλους εμάς που από τη δεκαετία του 1950 προσδοκούσαμε την πετυχημένη ευρωπαϊκή κοινότητα και ενότητα των λαών της Ευρώπης, η εφαρμογή του ευρώ και της ευρωζώνης είναι μία τραγική κατάληξη των προσδοκιών μας με την κονιορτοποιημένη οικονομία της Ελλάδας και τη γενικότερη οικονομική κρίση που πλήττει όλη τη σημερινή Ε.Ε. και ιδιαίτερα τις χώρες του ευρώ με εξαίρεση την επωφελούμενη συντηρητική της ηγεσία.
Στο παρόν άρθρο θα σταθούμε σε δύο σημεία. Το ένα είναι η εκλογή του Εμμανουέλ Μακρόν ως προέδρου της γαλλικής Δημοκρατίας και το άλλο η κατάθεση εκ μέρους της Κομισιόν της πρότασης των είκοσι σημείων για την απασχόληση, τα εργασιακά δικαιώματα και την κοινωνική ασφάλεια. Το όνειρο της κοινής συναλλαγματικής σχέσης μας απέληξε, όπως νομοτελειακά από την αρχή είχε δρομολογηθεί, να ευνοηθούν οι κερδοφόρες ανέλεγκτες αγορές και οι ισχυρές συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις της Ε.Ε. και να βυθιστούμε οι υπόλοιποι σε οικονομική στασιμότητα με 20 εκατομμύρια ανέργους και την Ελλάδα κυριολεκτικά οικονομικά στραγγαλισμένη με την μεγαλύτερη ανεργία, όταν ένας στους τέσσερις του εργατικού δυναμικού μένει άνεργος, με τις γυναίκες να πλήττονται περισσότερο.
Ο Μακρόν ευελπιστεί με την εφαρμογή ενός κοινού υπουργείου οικονομικών για την Ε.Ε. και μεγαλύτερη συνεργασία σε ένα κοινό προϋπολογισμό, ότι θα καλύψει το χάσμα που έχει χωρίσει τις χώρες της Ε.Ε. σε φτωχές του νότου και πλούσιες του βορρά, όταν σήμερα για παράδειγμα το ευρώ έχει παγώσει τις διαφορετικές μας οικονομίες στην ίδια συναλλαγματική αξία και τόκο και αντί να αντισταθεί μόνη του σε κάθε ράπισμα οικονομικής επιδείνωσης το ντόπιο εθνικό νόμισμα πληρώνουν το μάρμαρο οι μισθοσυντήρητοι πότε με ανεργία και πότε με περικοπές. Έτσι νιώθουμε να συμβαίνει συνεχώς και εδώ στην ανάδελφη πατρίδα μας που οικονομικά έχει στραγγαλιστεί φριχτά, αν όχι θανάσιμα αφού η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Η πολιτική της λιτότητας επιβλήθηκε σε όλους μας από το πρώτο δευτερόλεπτο που μας στρίμωξαν στο ευρώ οι επίορκοι ντόπιοι πολιτικοί του σε συνεργασία με τα ξένα ισχυρά αφεντικά τους, που δημιούργησαν το ευρώ ακριβώς επιβάλλοντας στους πιό αδύναμους και καταχρεωμένους χαμηλό δημοσιονομικό έλλειμμα, λιτότητα και τάχα χαμηλό δημόσιο χρέος. Η Γερμανία όμως από την αρχή είχε εξασφαλίσει το ευρώ με πολύ χαμηλή αξία για τη δική της οικονομία και αυτό σε αντίθεση με άλλους εταίρους για τους οποίου, όπως και στην Ελλάδα, το ευρώ είναι υπερβολικά υψηλά αξιολογημένο. Η διαφορά αυτή τώρα μας γδέρνει όλους στην Ε.Ε. με μια οικονομική εξέλιξη που ευνοεί σχεδόν εξολοκλήρου μόνο τη Γερμανία.
Όλο αυτό το δαιμονικό επιχείρημα του κοινού νομίσματος και της λιτότητας που τώρα δείχνει να καταρρέει με τη μονόδρομη εκμετάλλευση των ανθρώπων της εργασίας, δεν κατάφερε ούτε η σοσιαλδημοκρατία, αλλά ούτε και η Αριστερά να το ελέγξει και να το αντιμετωπίσει εύκολα, όπως φαίνεται και από τις προσπάθειες της κυβέρνησης να δούμε φως μέσα από το λαίμαργο τούνελ του Κεφαλαίου και των ανέλεγκτων αγορών, με αποτέλεσμα να καταφεύγουν αποπροσανατολισμένοι ψηφοφόροι ολούθε στα ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα. Αλλά τελικά η λογική και ότι συμφέρει στην κοινωνία όλη των ανθρώπων της δημιουργίας αργά ή γρήγορα βρίσκουν τον δρόμο τους και οι δυνάμεις της εργασίας θα αποκατασταθούν και θα επικρατήσουν.
Ο νεοφιλελευθερισμός ανεπαρκής στην αυξανόμενη ανεργία, περικοπές μισθών, ακρίβεια των αγορών και ληστρική εκμετάλλευση της εμπορευματοποιημένης ευημερίας του λαού, ό,τι δεν καταφέρνει να κάνει με τα αστικά κόμματα και γενικά με συνταγματικά δημοκρατικά μέσα, καλυμμένα και ακάλυπτα το επιχειρεί με την στήριξη ακροδεξιών και εθνικοσοσιαλιστικών κομμάτων βιαιοπραγίας και φανατισμού. Η σοσιαλδημοκρατία πότε ανεπαρκής, πότε συνθηκολογική και πότε πελαγωμένη στον ιδεολογικό της προσανατολισμό και πότε παρασυρμένη στον αφοσιωτικό της ρεαλισμό του ελεύθερου καταμερισμού της κεφαλαιοκρατικής λογικής και οικονομίας, δεν πείθει και υποχωρητική μόνο κακό μπορεί να προσφέρει απαρνούμενη τη συνεργασία της με την Αριστερά που αποτελεί τη μοναδική λύση με τις αρχές και τις αξίες που τη διέπουν σαν κύρια πολιτική και δημιουργική πλατφόρμα των ανθρώπων της εργασίας και του συλλογικού αποτελέσματος. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Το χάσμα της ληστρικής λαιμαργίας των λίγων ολοένα θα κλείνει με την ομοψυχία, τη μέριμνα, την αλληλεγγύη και τη συνεργασία του αναμορφωτικού, φιλειρηνικού, συνόλου των ανθρώπων της εργασίας, του συντονισμού και της δημιουργίας. Το μέλλον ανήκει στη διαλεκτική λογική και δημιουργικό έργο των ανθρώπων του μόχθου, της συλλογικής κοινοπραξίας και του κοινωνικά αναγκαίου συντονισμού.
Η μεταρρυθμιστική παρέμβαση της Κομισιόν με τις πρόσφατες προτάσεις για τη βελτίωση των όρων της απασχόλησης, των συνθηκών εργασίας και της κοινωνικής ασφάλισης αυτό το νόημα έχει, να σώσει ό,τι μπορεί να διατηρηθεί, αλλά οι προτάσεις αυτές στο συντριπτικό σύνολό τους δεν είναι όλες υποχρεωτικές και κανείς δεν ξέρει πώς θα τις χειριστούν και θα τις συνταγογράψουν προς εφαρμογή η κάθε μία από τις 28 εναπομείναντες χώρες της Ε.Ε. μετά το Βrexit, που άλλωστε συχνά τις διακρίνουν σύνθετα μεταξύ τους διαφορετικά συμφέροντα.
