Γράφει η ΑΝΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ, Συγγραφέας
Είναι το σκοτάδι που κάνει το μαύρο λιβάδι να φαντάζει σαν σκούρα θάλασσα που γλείφει την ακρογιαλιά που σχηματίζουν τα φώτα.
Είναι τα φώτα που ζωντανεύουν θύμισες, όνειρα, νοσταλγίες, αρμονισμένα με τον ελαφρύ νευρικό τους αποσυντονισμό καθώς τα διαπερνάει σταθερά το ρεύμα.
Η πόλη ησυχάζει παραδομένη κάτω απ’ τη σκέπη τ’ ουρανού. Οι ανάσες έχουν αποκοιμηθεί. Δεν έχει απομείνει παρά μόνον ένας συριγμός σαν μυστικός νυχτερινός σκοπός απ’ τ’ αποκαμωμένα ρουθουνίσματα που ρουφούν λεπτό το λεπτό αχόρταγα την ξεκούραση της νυχτερινής αύρας μέχρι να ξεμυτίσει η πρώτη αχτίδα της αυγής.
Οι συρμοί γλιστρούν σαν ένα τεράστιο ύπουλο φίδι που προσπαθεί να ξεφύγει από τη μονοτονία του. Τα σπίτια, οι δρόμοι, οι κήποι, περνάνε σαν μια αδιάφορη θολή διαφάνεια. Το μέταλλο στο μέταλλο στριγκλίζει και η διαδρομή ξεχύνεται χωρίς σταματημό.
Τι κι αν μαστιγώνει η βροχή, τι κι αν φωτίζει ο ήλιος… αυτό θα περάσει πολιτείες, χωριά, άγρια αφιλόξενα βουνά και ομαλές πεδιάδες με την ίδια ορμή και την ίδια αδιαφορία.
Κάποτε, μικρό παιδί, με μάγευε η διαδρομή Πειραιάς-Κηφισιά. Τα βαγόνια ήταν ξύλινα κι ο θόρυβος σχεδόν εκκωφαντικός, όμως δεν μ’ ένοιαζε. Το τρένο το παίρναμε πάντα από τον Πειραιά. Ο σταθμός είναι ακόμη σχεδόν ο ίδιος και μου προκαλεί την ίδια συγκίνηση σαν τότε. Ατένιζα από το παράθυρο τις εικόνες που περνούσαν γρήγορα μπροστά από τη ματιά μου.
Τα βαγόνια άλλαξαν, τα σπίτια κι οι δρόμοι στη διαδρομή πλήθυναν, οι κήποι λιγόστεψαν. Μεγαλώνοντας σαν να μου φαίνεται κι η διαδρομή πιο μικρή.
Τώρα με συνεπαίρνουν οι μεγάλες διαδρομές που ξετυλίγονται μέσα από τη φύση που έχουμε δαμάσει για να μας εξυπηρετεί. Βουνά, τούνελ, γκρεμοί, θάλασσες, χιονισμένα τοπία ή καταπράσινα ατελείωτα χαλιά που ξεκουράζουν το βλέμμα. Χώρες πολλές, χώρες διαφορετικές. Πετάμε πάνω από τα σύννεφα, φτάσαμε και στο διάστημα. Όμως το τρένο παραμένει σταθερά μια παιδική, ατελείωτη, επίγεια μαγεία.
