Γράφει η Νηπιαγωγός – Συγγραφέας ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΕΤΡΙΔΟΥ
Μήνας Σεπτέμβρης, πρώτη μέρα στο σχολείο, πριν πολλά χρόνια. Θα πήγαινα στη Δ΄ Δημοτικού. Μετά τον αγιασμό, τη χαρά και τον ενθουσιασμό διαδέχτηκαν η λύπη και η απογοήτευση, όταν ακούσαμε τον διευθυντή να ανακοινώνει πως ο κ. Γεωργίου εφέτος δεν θα είναι μαζί μας. Πήγε στο εξωτερικό για ανώτερες σπουδές. Ήταν ο περσινός μας δάσκαλος που τον λατρεύαμε.
Για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα, πρότεινα στα παιδιά να του στείλουμε γράμμα. Όμως δεν έδειξαν προθυμία. Έτσι, αποφάσισα να του γράψω μόνη μου. Από την επόμενη μέρα άρχισα να γράφω, να σβήνω, να μουτζουρώνω, να σκίζω το γράμμα και να το ξαναγράφω. Επιτέλους, κάποτε κατέληξα. Όμως, ένιωθα πως κάτι έλειπε. Να του γράψω και ένα ποίημα, θα συγκινηθεί περισσότερο και θα ξανάρθει του χρόνου. Το σκάρωσα αμέσως:
Ο κ. Γεωργίου βρε παιδιά
είναι όμορφος πολύ
Γελαστός σαν το παιδί
και γεμίζει το σχολείο μας χαρά.
Και πάλι δεν μου γέμιζε το μάτι. Να του βάλω και μια φωτογραφία. Έπεισα τις φίλες μου και να ’σου όλες μαζί στον μοναδικό φωτογράφο του μικρού ακριτικού μου χωριού στη Θράκη. Εβδομαδιαία φωτογραφία βγάλαμε. Σαν μπήκε κι αυτή μέσα, σφάλισα τον φάκελο και τον έκλεισα. Έλειπε μόνο η διεύθυνση και το γραμματόσημο. Αυτά τα ανέλαβε ο πατέρας μου, που ζούσε το δράμα μου… Επισκέφθηκε τον διευθυντή στο σπίτι του, παίρνοντας τον φάκελο μαζί του. Είχε αλληλογραφία με τον δάσκαλό μας.
Επέστρεψε χαμογελαστός. Στριφογύρισε το γράμμα στα δάχτυλά του και μου είπε: «Σ’ αυτήν τη διεύθυνση θα πάει το γράμμα, στην Αμερική, με εισιτήριο αυτό το ΑΚΡΙΒΟ γραμματόσημο.
Πρώτη φορά έβλεπα γραμματόσημο. Φάνταζε στα μάτια μου μαγικό. Πήρα το γράμμα και το ακούμπησα στην καρδιά μου. Εκεί μέσα ήταν φυλαγμένη η αγάπη μου για τον δάσκαλό μου. Εκεί μέσα νόμιζα πως ήταν και ο ίδιος. Θαρρούσα πως άκουγα την ανάσα του. «Θα το ρίξω αύριο στο ταχυδρομικό κουτί έξω από το σχολείο», είπα στον πατέρα μου και το ακούμπησα στο πέτρινο ράφι, πλάι στο τζάκι.
Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Μαύρες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Αν χαθεί; Κι αν δεν βρουν τη διεύθυνσή του; Κι αν είναι πολυάσχολος και ξεχάσει να το διαβάσει;
Το πρωί δεν το πήρα μαζί μου. Θα μείνει εδώ, το είχα αποφασίσει. Όταν του χρόνου ξανάρθει, θα το διαβάσουμε μέσα στην τάξη, να χαρεί και να συγκινηθεί.
Το γράμμα παρέμεινε στο πέτρινο ράφι. Ο δάσκαλός μου δεν ξανάρθε ποτέ. Τον περίμενα μέχρι που τελείωσα το Δημοτικό. Ύστερα, το πρόσωπό του άρχισε να ξεθωριάζει, όχι όμως και τα συναισθήματά μου.
Σχεδόν κάθε πρωί για αρκετά χρόνια άγγιζα το γράμμα και το ακριβό γραμματόσημο και έπαιρνα δύναμη.
Κόντευα να τελειώσω το Γυμνάσιο. Μια νύχτα ένα δυνατό μπουρίνι έκανε τη ζημιά. Έπεσε πολύ νερό επάνω στο πέτρινο ράφι. Ένα σπασμένο κεραμίδι τα έκανε όλα. Βρήκα το γράμμα λιωμένο το πρωί. Το γραμματόσημο, ξεθωριασμένο μεν αρκετά, κράταγε όμως γερά. Το έβαλα στην παλάμη μου και του μιλούσα. «Ακριβό μου γραμματόσημο, εξαιτίας μου δεν ταξίδεψες. Όμως, αγγίζοντάς σε, θα θυμάμαι τις όμορφες στιγμές που περάσαμε στη Γ΄ Δημοτικού. Το θεατρικό που παίξαμε «Ο πρίγκιπας και η Βιολέτα» (ήμουν η Βιολέτα), τις εκδρομές, τα τραγούδια, τα μπράβο που μοίραζε απλόχερα ο δάσκαλος και τα αστεία του που μας έφτιαχναν το κέφι».
Εκείνη τη στιγμή έδωσα υπόσχεση: Θα γίνω κι εγώ δασκάλα και θα εμπνέω στα παιδιά την ΑΓΑΠΗ.
Πέταξα το λιωμένο γράμμα, κόλλησα το γραμματόσημο στο πίσω μέρος του τετραδίου εκθέσεων, έβαλα τον δάσκαλο στην καρδιά μου και πορεύτηκα στη ζωή μου με πρότυπο εκείνον.
Σήμερα, συνταξιούχος νηπιαγωγός, αν και σπανίζουν οι αποστολές με γραμματόσημα, όταν αυτό μου τυχαίνει, ταξιδεύω στη θέα τους, πίσω στο χρόνο, εκεί στη Γ΄ Δημοτικού. Τότε, που ένας φωτισμένος δάσκαλος άφησε στην ψυχή μου παρακαταθήκη, συναισθήματα ανέπαφα στο χρόνο, ανεξίτηλα, μοναδικά και καθοριστικά στη ζωή μου.
Σ’ ευχαριστώ, Δάσκαλε!
