Από τον Μάρτη του 2020 που έχουμε κλειστεί μέσα, με αυτή την ιδιότυπη κατάσταση που βιώνουμε, έχει αλλάξει τόσο πολύ η καθημερινότητα μας και τα συνήθεια μας, που κάθε μέρα, είναι κατά λίγο, έστω και ελάχιστα, δυσκολότερη από την προηγούμενη. Χρειαζόμαστε μάλλον, μια γερή δόση αισιοδοξίας! Και να γίνουν οι εμβολιασμοί σύντομα.
Προσοχή!Ακολουθεί ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο. Τόσο εγώ όσο και η σύζυγος μου, είμαστε υδροχόοι! Ότι και να σας λέει αυτό. Εμένα πάντως, με βοηθάει στο να εξηγήσω, ότι πέρυσι τον Φεβρουάριο, ήταν και η τελευταία φορά που κάναμε κάτι φυσιολογικό, με συγγενείς και καλούς φίλους. Τους βγάλαμε έξω για τα γενέθλια μας. Περάσαμε πολύ καλά.Συμπεράναμε ότι αυτό, είναι ένα από τα πιο κοντινά πράγματα στο νόημα της ζωής, που μπορεί κανείς να κάνει, (το να περνάς όμορφα με φίλους και ανθρώπους που αγαπάς) και είπαμε να ξαναπάμε εκεί που πήγαμε, μιας που μας πρόσεξαν ιδιαίτερα και φάγαμε εξαιρετικά.
Που να ξέραμε… Είναι μια από τις πολλές επιχειρήσεις στην περιοχή, που ύστερα από το πρώτο lockdown, αποφάσισε να μην ξανά-ανοίξει… Προς Θεού, μην πάει το μυαλό σας στο ότι φταίμε εμείς. Αν ήμασταν τόσο γκαντέμηδες, θα πολιτευόμασταν στην κεντρική πολιτική σκηνή! Η ιδιοκτήτρια βγήκε στη σύνταξη και αποφάσισε φαντάζομαι, ότι αυτό το κεφάλαιο της ζωής της, είχε πια κλείσει.
Την αλληλουχία της χαμένης χρονιάς, του 2020, την ξέρετε από πρώτο χέρι. Πρώτα, χάσαμε το καρναβάλι. Ύστερα, την Καθαρά Δευτέρα. Μετά, Μεγάλη Εβδομάδα και Πάσχα…Κάτι που ήταν ένα από τα μεγάλα πλήγματα για όλους μας, γιατί δεν πρέπει να υπάρχει λαός που να αγαπάει το Πάσχα τόσο πολύ, όσο εμείς στην Ελλάδα. Μπήκαμε με μια επιφύλαξη στο καλοκαίρι, διακοπές για όσους πήγανε, αλλά πάντα με μάσκα. Φθινόπωρο, Αγίου Δημητρίου, (μεγάλο λάθος αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη), και «ΌΧΙ» και πριν καλά καλά το καταλάβουμε, βρεθήκαμε στο δεύτερο lockdown. Πάνε και τα Χριστούγεννα, πάει και η Πρωτοχρονιά και το 2021, μπήκε όπως βγήκε το 2020. Mε Κορονοϊό…
Πραγματικά, μας έχει λείψει η Κηφισιά! Και είναι παράλογο, γιατί ποτέ άλλοτε, δεν έχουμε κάτσει τόσο πολύ στην πόλη μας. Συνήθως, με κάθε ευκαιρία, θα ξεχυνόμασταν. Θα πηγαίναμε κάπου αλλού! Το καλοκαίρι για μπάνιο… κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα, (τους χειμερινούς μήνες), θα πηγαίναμε σε κάποιον αρχαιολογικό χώρο, μιας που η δωρεάν είσοδος λειτουργεί ως το κίνητρο που θα μας ξεσηκώσει… και αν και μας αρέσει και να καθόμαστε στο σπίτι, (είμαστε σπιτόγατοι βλέπετε), η ιδέα και μόνο ότι μπορούμε να πάμε κάπου άμα το θέλουμε, δίνει μια άλλη αίσθηση, χαμένης σήμερα, ελευθερίας.
Την Κηφισιά την ζούμε πια, μέσα από το νούμερο δυο και το νούμερο έξι. Το νούμερο δυο για ψώνια. Το νούμερο έξι για άθληση. Βγαίνουμε για νούμερο έξι μια στο τόσο και περπατάμε, γιατί νιώθουμε πως έχουμε «σκουριάσει». Δεν είμαστε από εκείνους που το χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα για να πάνε για καφέ. Αν και τους καταλαβαίνω και αυτούς που το κάνουνε, μιας που υπάρχουν άνθρωποι, που η έλλειψη συναναστροφής, είναι αυτό που τους πνίγει έναν χρόνο τώρα. Άλλωστε, αν είναι να κολλήσουμε τον ιό, καλύτερα να είναι από τους φίλους μας και να άξιζε και ο καφές! Εμείς πάντως, φοβόμαστε. Για εμάς, για τους δικούς μας ανθρώπους, μην γίνουμε η αιτία που κάποιος άλλος, θα στερηθεί το μεγαλύτερο αγαθό που του έχει δοθεί ποτέ. Το αγαθό της υγείας και της ζωής του.
Γιατί αν το φιλοσοφήσουμε λίγο, η ζωή, είναι μια πολύ μικρή κουκίδα φωτός, χαράς και αγάπης, (και κάποιες ελάσσονος σημασίας έγνοιες), ανάμεσα στην αιώνια ανυπαρξία μας, πριν από τη σύλληψη και αφότου αφήσουμε την τελευταία μας πνοή. Και όποιος ισχυρίζεται ότι γνωρίζει με βεβαιότητα τι υπάρχει μετά, κάτι που ούτε οι άνθρωποι του ράσου δεν κάνουν, (τουλάχιστον, όχι όσοι είναι σεμνοί σαν την θρησκεία που πρεσβεύουν), είναι είτε απατεώνας ή φανατισμένο θύμα απάτης. Είναι άλλο το τι μπορεί να πιστεύουμε οι ίδιοι και άλλο το να έχουμε την απαίτηση,να πιστεύουν και οι άλλοι, σε αυτό που πιστεύουμε εμείς.
Μικρή η ζωή μας λοιπόν και την ζούμε στο μέγιστο, όταν την ζούμε! Μας έχει λείψει η Κηφισιά και μόλις μπορέσουμε να την ζήσουμε ξανά, μαζί με όλα τα άλλα που μας έχουνε λείψει τόσο καιρό που καθόμαστε μέσα, μας περιμένει, για να την ξανά-ανακαλύψουμε!
Με άλλα μάτια πλέον, πιο σοφά και με περισσότερο ενθουσιασμό, για όλα τα όμορφα, που έχουμε εδώ στην πόλη μας!
Ποδηλάτης Ανοιχτομάτης
