Θα ήθελα να ξέρω, αν και όπως μοιάζει, είμαστε πολλοί, οπότε, θα θέλαμε να ξέρουμε…
Ποιος έχει κηρύξει τον πόλεμο ενάντια στο πράσινο της πόλης μας;
Πρώτα ήταν το κλαδί, που έμπαινε σε ένα μαγαζί στην Κασσαβέτη. Δηλαδή, το κλαδί προϋπήρχε… Το μαγαζί φτιάχτηκε γύρω από το κλαδί. Μιας που κάποτε, εκεί, ήταν ο υπαίθριος χώρος του μαγαζιού. Που αρχικά ήταν πιτσαρία και μετά ξαναέγινε πιτσαρία και μετά ρουχάδικο, που είχε και καφετέρια και ύστερα ξηροί καρποί αλλά πάλι με καφέδες, (ο νεοέλληνας προφανώς, αρνείται να φτιάξει μόνος του καφέ…) και τώρα έχει «τρέντι» τσάντες. Όχι το μαγαζί, ο υπαίθριος χώρος του, που έγινε άλλο μαγαζί. Χωρίστηκε και έκλεισε μόνιμα, ίσως και νόμιμα, κλείνοντας μέσα του και το κλαδί! Τσάντες, μιας μάρκας από την Ισπανία, που ανήκει σε έναν Ελβετό, που λέγεται Thomas Meyer και σύμφωνα με το Forbes, έχει περιουσία ενάμιση δισεκατομμύριο δολάρια.
Είναι πολλά τα μηδενικά στο δισεκατομμύριο. Εννιά για την ακρίβεια, όταν χρειάζεται μονάχα ένα μηδενικό, για να απαξιωθεί το πράσινο της πόλης μας.
Τέλος πάντων, δεν νομίζω ότι ήταν ο κύριος Meyer που αποφάσισε να κοπεί το κλαδί. Σε μια εταιρία τέτοιου μεγέθους, αφήνεις τον franchisee να ασχοληθεί με τα «μικρά». Αν και το κλαδί, ήταν αρκετά μεγάλο…
Ύστερα, έπεσε θύμα αυτού του ακήρυχτου πολέμου, ένα πλατάνι. Που βρίσκεται στην αρχή ή το τέλος αν προτιμάτε, της Αλωνίων. Εκεί το δέντρο, δεν ταίριαζε μάλλον με το «ίματζ» που θέλει να προβάλει η επιχείρηση. Τα δέντρα προφανώς, δεν είναι «τρέντι» σαν τις τσάντες ή τα κοσμήματα. Δεν ταιριάζουν με τις μόδες. Δεν τα αλλάζεις κάθε σεζόν, είναι πάντα εκεί, μια δυσάρεστη υπενθύμιση, ότι ο πλανήτης θα γύριζε και χωρίς εμάς, όσες τσάντες και κοσμήματα και να πάρουμε.
Βέβαια, παραδείγματα τέτοια, αναίτιας σφαγής πρασίνου, απαξίωσης του μοναδικού αυτού πλούτου της πόλης μας, θυμάμαι χρόνια τώρα. Ποτέ όμως σε αυτή την κλίμακα.
Ανέκαθεν υπήρχαν οι «έξυπνοι» που θα φαρμάκωναν το δέντρο, γιατί τους «έκλεινε τον χώρο», τους «εμπόδιζε» τη βιτρίνα ή γιατί θεωρούν ότι τα δέντρα, «είναι βρώμικα» (sic). Κατ’ εμέ, η χυδαιότερη αντιμετώπιση της φύσης.Η θεωρία του «Βρώμικου δέντρου». Που αντί να τη θαυμάζουμε τη φύση ή να τη λατρεύουμε όπως κάνει το είδος μας από τους αρχαιότερους ήδη πολιτισμούς, την αντιμετωπίζουμε ώρες ώρες, σαν να είμαστε σε ανταγωνισμό μαζί της. Σαν να της έχουμε κηρύξει τον πόλεμο!
«Πρώτα απ’ όλα ο άνθρωπος και η ανθρώπινη ευμάρεια», όπως μου ειπώθηκε αυτές τις μέρες. Ας καταλάβουν επιτέλους κάποιοι ανεγκέφαλοι, ότι η ανθρώπινη ευμάρεια, απαιτεί και την παρουσία της φύσης! Για αυτό θεωρείται προνόμιο το να ζεις στην Κηφισιά και όχι στην Κυψέλη π.χ. Γιατί η Κυψέλη, μια άλλοτε καλή περιοχή, όπου ζούσε ο «καλός» αστικός κόσμος της Αθήνας, τσιμεντώθηκε σε τέτοιο βαθμό, από κάποιες πολύ ανθρώπινες συμπεριφορές. Την απληστία. Την απερισκεψία. Την αδυναμία αντίληψης πως όλες οι πράξεις έχουν αποτελέσματα και συνέπειες. Την αδιαφορία και την αλαζονεία εκείνων, που ασκούν εξουσία.
Σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει, είμαστε η Κυψέλη του μέλλοντος. Δεν κάνουμε τίποτα, για να αντιστραφεί η παρακμή αυτής της πόλης και όσοι ανησυχούν για αυτήν, αντιμετωπίζονται συχνά, όχι μόνο με αρνητισμό αλλά και με υπεροψία και περιφρόνηση!
Με αφορμή ωστόσο το δέντρο στην Αλωνίων, υπήρξε οργανωμένη αντίδραση.
Και ύστερα…. ήρθε η κακοκαιρία. Το χιόνι.
Και κάποιοι νόμιζαν πως επιτέλους ο πόλεμος κορυφώθηκε! Κατά μέτωπο επίθεση στη φύση! Ήρθε όμως η κακοκαιρία, όχι για να δικαιώσει όσους λίγους ανόητους απαιτούν την ολοκληρωτική αποψίλωση των δέντρων της πόλης μας, μια «λύση» για το «πρόβλημα» του πρασίνου, το οποίο αντιμετωπίζουν μάλλον συμπλεγματικά, αλλά για να συνηγορήσει για μια ορθότερη διαχείριση των όσων λίγων δέντρων, έχουν μείνει ακόμα στον Δημόσιο Χώρο του Δήμου μας.
Και πιστέψτε με, είναι λίγα! Η Κηφισιά σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με την Κηφισιά των παιδικών χρόνων, όσων συνομήλικων μου μεγαλώσαμε εδώ.
Η ρητορική που θέλει τα δέντρα, ως τους φταίχτες για τη διακοπή της ηλεκτροδότησης που βιώσαν χιλιάδες νοικοκυριά στην πόλη μας, δεν είναι σοφότερη από το «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι», που λέμε σαν λαός, για να αστειευτούμε με την υπερβολή. Μαζί με αυτή τη ρητορική, αυτές τις ημέρες, άκουσα και διάβασα αρκετά συχνά, ακόμα και από την έγκριτη κατά τα άλλα πρωινή εκπομπή της ΕΡΤ, έναν άλλον μύθο. Αυτόν της «γραφειοκρατίας» και των «αντιδράσεων». Πως τάχα υπάρχουν κάποιοι εκκεντρικοί, «ψεύτο- οικολόγοι», που θα αντιδράσουν σε περίπτωση που υπάρξει εισήγηση για να κοπεί ένα άρρωστο δέντρο ή ένα δέντρο που κινδυνεύει να πέσει. Πως η γραφειοκρατία, δεν επιτρέπει την απομάκρυνση των δέντρων που ενδέχεται να μας πέσουν στο κεφάλι…
Στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιο εύκολο να κόψεις ένα δέντρο (που δεν χωνεύεις) και κάποιοι, έτσι και αλλιώς, μοιάζει να το κάνουνε στη ζούλα. Πώς εξηγείτε όλες τις ταμπέλες «κοπή -κλάδεμα» που βρίσκονται στις γειτονιές μας; Οι δε εισηγήσεις, δεν βλέπουν αντιδράσεις, δεν γίνονται καν αυτοψίες, δεν εξετάζονται ούτε οι εναλλακτικές, προτού αποφασιστεί η κοπή ενός δέντρου. Την αποφασίζουν, απλά και μόνο επειδή κάποιος τους την εισηγήθηκε. Άσχετα αν κάποιοι φαντάζονται ένα βαν γεμάτο με ειδικούς, να τους πηγαίνει σε ένα δέντρο και εκείνοι να το εξετάζουν με τον μεγεθυντικό τους φακό, για να βγάλουν το πόρισμα τους. «Ένοχο, για το αδίκημα του ότι είναι δέντρο!». Ποιος ζήτησε να κλαδέψει το δέντρο του και του το αρνήθηκαν; Ας βγει να μιλήσει!
Όταν η κουβέντα άναψε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, τόλμησα να προτείνω τη δημιουργία ενός ισοζυγίου πρασίνου. Εννοείται ότι δεν γλίτωσα την ειρωνεία, ανθρώπων, που δεν πολύ-κατάλαβαν τι ήταν αυτό που πρότεινα, αλλά δεν τους άρεσε η ιδέα, γιατί ακουγόταν μάλλον λογική. Εσείς θα κρίνετε. Είναι λοιπόν μια καταγραφή, των δέντρων που απωλέσαμε, είτε ως αποτέλεσμα κάποιας θεομηνίας ή επειδή η «επιτροπή των σοφών» της προηγούμενης φαντασίωσης, αποφάσισε την κοπή τους. Τι κόπηκε και πού, τι αποφασίστηκε να φυτευτεί για να ισοσταθμιστεί η απώλεια και πού. Μια απλή καταγραφή. Τόσο απλά. Έτσι, ο Δήμος μας, αποκτάει μια καλύτερη εικόνα για το ποιο είναι πραγματικά το πράσινο στην πόλη μας και μπορεί να δουλέψει βάσει στόχων.
Και αυτό, για να μην ξυπνήσουμε μια μέρα και ανακαλύψουμε όλο τρόμο, ότι έχει χαθεί κάθε στοιχείο που θύμιζε την Κηφισιά μιας καλύτερης εποχής.Τότε, που δεν είχε υποβαθμιστεί ακόμα, μιας που δεν μάθαμε ποτέ το μάθημα που έπρεπε να μάθουμε, από τα λάθη, που έγιναν πριν τόσα χρόνια στην Κυψέλη.
Την άλλοτε, καλή αστική περιοχή της Αθήνας…
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
