Το έχετε δει εκείνο το meme στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
«Αν έχετε κάτσει στα γόνατα του ΄Αι Βασίλη στο ΜΙΝΙΟΝ»,λέει, «έχετε προτεραιότητα για το εμβόλιο…». Ωχ και πάλι ωχ! Λέτε να είμαι στις ευπαθείς ομάδες; Το θυμάμαι το ΜΙΝΙΟΝ στις γιορτές. Θυμάμαι να μας έχει πάει μια φορά, με τον αδερφό μου, η Μητέρα μου. Τότε που το ταξίδι για τα παιδιά στον «Β. Πόλο» ή την «Καισαρεία», γινόταν με τον ηλεκτρικό για την Ομόνοια. Και το πορτοκαλί πλακάκι του σταθμού, (η «κουζίνα» όπως την λέγαμε – η Βικτώρια με το μπλε-πράσινο πλακάκι της, ήταν η «τουαλέτα»), σήμαινε ότι έφτασες στη χώρα του ΄Αι Βασίλη και των αγορών!
Τον Άγιο Βασίλη, η αλήθεια είναι πως δεν τον θυμάμαι στο ΜΙΙΝΙΟΝ, αλλά και να τον θυμόμουν, δεν ήμουν από τα παιδάκια που θα καθόντουσαν πρόθυμα στα γόνατα ενός ντυμένου ολόσωμα στα κόκκινα, μουσάτου με κοιλιά. Αντιδραστικός από τα νιάτα μου… Πάντα, στον φυσικό μου χώρο. Να αμφισβητώ να «ξεψειρίζω» και να κρίνω, μέχρι και τον αγαπημένο Άγιο όλων των άλλων παιδιών. Αφήστε που ήξερα την αλήθεια από τότε. Όχι για το αν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης, δεν είχα λόγο να αμφιβάλω ότι υπήρχε, αλλά ότι τα δώρα μας τα έφερνε ο μικρός Χριστούλης, παραμονή Χριστουγέννων, σύμφωνα με τα ήθη και τη συνήθεια, της Ελλήνο-κάτι οικογένειας, της οποίας είχα το προνόμιο να είμαι το μικρότερο μέλος.
Σαν πολύ νοσταλγικά να σας τα γράφω, μου φαίνεται. Μην νομίζει κανείς, ότι προσπαθώ να καπηλευθώ την επιτυχία εκείνης της σειράς της ΕΡΤ, που παίζει φέτος στην τηλεόραση. Αν και… σε κάποια θέματα, ορισμένες συμβουλές θα τις χρειαζόντουσαν μάλλον. Όπως, το πώς έμοιαζαν οι στολές που φορούσαν τα λυκόπουλα, εκείνη την εποχή. Δέκα – δώδεκα χρόνια μετά από την υποτιθέμενη εποχή του σίριαλ, το πουκάμισο που πρωτοφόρεσα με υπερηφάνεια ως λυκόπουλο, ήταν μπλε σκούρο, όχι κίτρινο και συνθετικό. Υπάρχουν και οι φωτογραφίες για να το αποδείξουν.
Και μιας που αναφέρομαι σε παλιές φωτογραφίες…
Πριν λίγα χρόνια, κυκλοφόρησε μια υπέροχη έγχρωμη φωτογραφία, του Κώστα Μπαλάφα, από την παλιά, Χριστουγεννιάτικη Αθήνα. Είναι του 1960. Κόσμος στα πεζοδρόμια, στολίδια, φώτα, μεγάλα αμερικάνικα αυτοκίνητα… Φαίνεται, πω ςτα πράγματα ήταν καλύτερα τότε! Βέβαια, πάντα θα είναι, «ήταν καλύτερα τότε», γιατί αν εξαιρέσουμε τη φετινή χρονιά, που πραγματικά δεν είναι καλή, μια τάση να ωραιοποιούμε το παρελθόν και να απαξιώνουμε το παρόν, την έχουμε. Γιατί το κάνουμε αυτό αλήθεια; Είναι στην ανθρώπινη μας φύση; Να ωραιοποιούμε, να αλλοιώνουμε τις αναμνήσεις ή να διαστρεβλώνουμε την πραγματικότητα μιας εικόνας που βλέπουμε. Πόσοι πια, να ήταν εκείνοι που είχαν τα μεγάλα αμερικάνικα αυτοκίνητα και πόσοι, να είχαν πάει ανέμελοι να ψωνίσουν στη λαμπερή Αθήνα της φωτογραφίας; Προβλήματα, δεν είχαν τότε; Δεν υπήρχαν ασθένειες; Φτώχεια; Μετανάστευση; Δεν ήταν εύθραυστο το πολιτικό σύστημα; Δεν υπήρχαν τσακωμοί, διχασμοί, αντιπαλότητες; Νοσταλγούμε μου φαίνεται, πράγματα που δεν έχουμε καν ζήσει. Και νομίζουμε, ότι η εικόνα που βλέπουμε, είναι αυτό που ζούσαν όλοι τότε! Λάμψη! Δεν ήταν τυχαίο το όνομα, της μακροβιότερης ελληνικής σαπουνόπερας. Είμαστε επιρρεπείς σε αυτή!
«Τι θες να πεις Βίρνα ότι δεν είναι όλοι εύποροι, μίλα ξεκάθαρα…». Η Βίρνα δεν ευκαιρεί αυτή τη στιγμή, θα σας τα πω εγώ. Δεν είναι όλοι εύποροι. Δεν ζούνε όλοι, τη δική μας πραγματικότητα. Δεν έχουμε όλοι την ίδια τσέπη, ή την εργασιακή ασφάλεια, τις ίδιες έγνοιες, τις ίδιες ευκαιρίες, τον ίδιο μπάρμπα στην Κορώνη, τα ίδια φορολογικά βάρη, το ίδιο IQ, το ίδιο EQ, το ίδιο παρελθόν, τις ίδιες αναμνήσεις, τις ίδιες προσλαμβάνουσες. Δεν μεγαλώσαμε όλοι στο ίδιο σπίτι. Είμαστε όλοι, διαφορετικοί.
Από την άλλη…Δεν έχουμε όλοι και τις ίδιες απαιτήσεις από τις ζωές μας. Πράγμα που κάνει την κατάσταση πολύ πιο εύκολη, για όσους έχουν ρεαλιστικές προσδοκίες.
Χωρίς ρεβεγιόν και τραπέζια το 2020. Χωρίς πάρτι, «χαρτάκι» και σαμπάνιες, η υποδοχή του 2021. Αν και όλοι μας ελπίζουμε, ότι την επόμενη χρονιά, θα τη ζήσουμε στο μέγιστο των επιθυμιών και των δυνατοτήτων μας. Αρκεί να είμαστε προσεκτικοί και να κάνουμε υπομονή, λίιιιιιιγο ακόμα. Τώρα πια, τον φάγαμε τον γάιδαρο. Από εμάς εξαρτάται,σε μεγάλο βαθμό, αν θα φάμε στο ίδιο τραπέζι, μαζί με όλους τους ανθρώπους που αγαπάμε και το αρνί του Πάσχα!
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
Αθήνα. Δεκέμβριος 1960. Φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα Φωτογραφικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη Πηγή: www.lifo.gr
