Μένουμε σε έναν μικρό δρόμο της Κηφισιάς, που για τις ανάγκες του κειμένου, ας τον πούμε «Δ». Ο δρόμος αυτός, ενώνει δυο δρόμους, ας τους πούμε «Α» και «Θ» και δεν τέμνεται ή συναντάει άλλο δρόμο. Στην οδό «Δ», είμαστε 11 ή 12 νοικοκυριά. Κάδος υπάρχει ένας και τα τελευταία 16-17 χρόνια, βρίσκεται απέναντι από την είσοδο του σπιτιού της Μητέρας μου. Είναι δηλαδή αυτό που βλέπεις, μπαινοβγαίνοντας στο σπίτι. Δεν ήταν πάντα εκεί, έφαγε πολύ σπρώξιμο, πολύ πέρα δώθε, όταν άλλαξε η θέση του. Φαίνεται πως τότε, ήταν αποφασισμένοι να τον «χαιρόμαστε» μονάχα εμείς. Κυρίως η Μητέρα μου.
Και αναρωτιέμαι… Πώς αποφασίζονται οι θέσεις των κάδων; Υπάρχουν δηλαδή οι “κατουρήσαντεςστο πηγάδι Δημότες” και κάποιοι άλλοι, πιο τυχεροί; Μήπως θα ήταν πιο δίκαιο να «χαιρόμαστε» όλοι τον κάδο, εκ περιτροπής; 17 χρόνια εμείς, 17 χρόνια εσείς, 17 χρόνια κάποιος άλλος…
«Μήπως όμως τελικά, είναι η ιδανικότερη θέση για τον κάδο;». Μάλλον όχι. Ο Κάδος, δεν βρίσκεται στα μέσα του δρόμου και το απορριμματοφόρο που έρχεται και τον αδειάζει, κατεβαίνει την «Α» στρίβει στην «Δ» και ύστερα κάνει όπισθεν για κάποια μέτραπάνω στην «Δ», για να συνεχίσει το δρομολόγιο στην οδό «Α». Οπότε,όπως μοιάζει, ούτε το προσωπικό της καθαριότητας το βολεύει το σημείο. Μόνο που αυτά τα 11-12 νοικοκυριά που σας είπα πριν, δεν είναι μόνο τόσα, δεν είναι όμως, ούτε τόσα! Σας μπέρδεψα;Εξηγούμαι.
Κάποια από αυτά τα νοικοκυριά, που είναι πιο κοντά στην οδό «Θ», πάνε και ρίχνουν τα σκουπίδια τους σε ένα κάδο, που βρίσκεται στην «Θ». Βέβαια, στον κάδο αυτό, ήρθαν να προστεθούν και οι ανάγκες μιας πολυκατοικίας που αποπερατώθηκε πρόσφατα, με έξι διαμερίσματα. Δηλαδή, συν έξι νοικοκυριά. Θα μου πείτε, «Μια γειτονιά είμαστε, τι σημασία έχει αν τα πετάμε στην «Δ» ή την «Θ»»; Όντως, μια γειτονιά είμαστε, αρκετά πυκνό-κατοικημένη πλέον, με τα πολλά νοικοκυριά της και τα 2-3 αυτοκίνητα για το κάθε νοικοκυριό, (που βρίσκονται σταθερά σταθμευμένα έξω -«που να το βάζεις στο γκαράζ τώρα…»), με τις αυξημένες ανάγκες μας και με κάποιους, να πιστεύουν στην ανακύκλωση και άλλους, όχι.Και με κάποιους, να γνωρίζουν πώς απομακρύνονται τα υλικά και άλλους, που απλά δεν γνωρίζουν ή που τους είναι παντελώς αδιάφορο. Αρκεί να μην γίνεται η διαχείριση των υλικών,μπροστά από το σπίτι τους. Αλλά την κακοδιαχείριση αυτή, το ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα σκουπίδια μας, την πληρώνουμε όλοι. Είναι η αισθητική, ολόκληρης της γειτονιάς που πληγώνεται. Πώς πληγώνεται; Θα το διαβάσετε πιο κάτω. Κάπως πρέπει να κρατήσω το ενδιαφέρον σας ζωντανό.
Στον κάδο της οδού «Δ», συμβαίνει και ένα ακόμα παράδοξο. Το οποίο ξεκινάει από ένα άλλο πέρα δώθε, πιο πρόσφατο, που έγινε σε κάποιους κάδους που βρισκόντουσαν στην οδό «Α». Ένα συγκρότημα με μεζονέτες, δέκα τον αριθμό, δεν τις λες και λίγες, ανακαίνισε πρόσφατα την πρόσοψη του. Ανακαινισμένη όπως είναι η πρόσοψη του συγκροτήματος και με κάποιους «υπέρλαμπρους αστέρες» να μένουν σε αυτό, θεώρησαν μάλλον ότι είναι κρίμα να κρύβεται από τους κάδους, που πριν, βρισκόντουσαν τοποθετημένοι μπροστά στο συγκρότημα και έτσι φρόντισαν για τη μετακίνηση τους. Δεν έχει σημασία πού, αρκεί να μην είναι μπροστά από τα σπίτια τους. Πλέον, τα σκουπίδια από το συγκρότημα της οδού «Α», τα πετάνε με το αυτοκίνητο. Φεύγοντας, σταματάνε για κάνα δυο λεπτά με αναμμένη τη μηχανή και ο πιο εύκολος κάδος για να τα πετάξουνε, είναι αυτός της οδού «Δ»… Ο κάδοςδηλαδή, απέναντι από την είσοδο του σπιτιού της μητέρας μου. Που βρίσκεται εκεί, 16-17 χρόνια! Αλλά σαφώς λιγότερο, από ότι βρισκόμαστε εμείς στην Κηφισιά.
Πώς θα το λέγαν άραγε στη γλώσσα των Μάνατζερ; Στα Αγγλικά. «Drive through garbage disposal»; Κύριοι Μάνατζερ του Δήμου, σε περίπτωση που δεν το έχετε πάρει χαμπάρι, υπάρχει ένα ντραϊβ θρου γκάρμπατζ ντισπόουζαλ γιούνιτ, στη γειτονιά μας! Υποψιάζομαι, ότι τέτοια γιούνιτς, υπάρχουν πολλά! Σε ολόκληρη την Κηφισιά. Δίπλα στον κάδο μετά, πέφτουν και μερικές σκουπιδοσακούλες. Εκείνων, που σιχαίνονται να ανοίξουν το καπάκι.Ταΐζουν και καμιά γάτα από το αλουμινόχαρτο. Αφήνονται και τίποτα οικοδομικά υλικά ή καμιά ντουλάπα ή καμιά σακούλα με τους καφέδες και τα αποφάγια του μάστορα, που πέταξε και τα υλικά. Μια σωστή χωματερή δηλαδή! (Πριν λίγο, μαζεύαμε μάσκες μιας χρήσης, που κάποιος ασυνείδητος πέταξε έξω από τον κάδο). Χωματερές, που δημιουργούνται, επειδή δεν υπάρχει σωστός σχεδιασμός για την καθαριότητα, ούτε επαρκής ενημέρωση αλλά και λόγω της πληθώρας από παρερμηνείες και διαστρεβλωμένες αντιλήψεις, του τι πετάμε πού και πώς.
Τί ζητάω; Δικαιοσύνη και λίγη λογική. 17 χρόνια είναι πολλά, για να «νεμόμαστε» αποκλειστικά εμείς, το «προνόμιο του μοναδικού κάδου στον δρόμο μας. Ανάλογα με την πληθυσμιακή πύκνωση, να υπάρχουν και οι κάδοι. Όσα νοικοκυριά είμαστε στην οδό «Δ», είναι μόνο το συγκρότημα με τις μεζονέτες στην οδό «Α». Ας μπούνε πάλι κάδοι, μπροστά από το συγκρότημα και αν θέλουν οι ένοικοι του, ας πάνε μετά και με το αυτοκίνητο τους στον κάδο!
Το πιο δίκαιο βέβαια θα ήταν, να υπάρξουν ατομικοί κάδοι. Ένας για κάθε κτίριο. Και ας μην περνάνε κάθε μέρα από τον Δήμο, για να τους αδειάσουνε. Να τους βγάζουμε έξω το βράδυ, πριν την αποκομιδή, να τους βάζουμε μέσα το πρωί, αφότου περάσανε. «Όπως Αμερική».
Όπως γίνεται μάλλον, σε πολλά μέρη του κόσμου, τα οποία όμως την διαχείριση της ζωής στην πόλη, την παίζουν εδώ και δεκαετίες, στο μικρό τους δαχτυλάκι!
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
