Αφορμή για να γράψω αυτόν τον «Καφενέ», στάθηκε η οδός Εχίνου, ένας δρόμος ήσυχος, με πολύ μικρή τροχαία κίνηση, παράπλευρος στον παράδρομο της Εθνικής Οδού Αθηνών – Λαμίας στη Ν. Κηφισιά.
Στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου μία τσιριχτή φωνή:
– Καλημέρα, κυρ – Μιχάλη, καλό χειμώνα. Συγχαρητήρια για τα εγγόνια σου. Πολύ συγκινήθηκα που το διάβασα. Να σου ζήσουν!
Προσπαθούσα να τη διακόψω, αλλά και αυτή φαίνεται ότι είναι γραμμένη… στον ίδιο σύλλογο με μένα. Δεν ακούει… Κάποια στιγμή σταμάτησε μόνη της για να πάρει προφανώς αναπνοή. Βρήκα την ευκαιρία να τη ρωτήσω ποια ήταν.
– Έλα, καλέ, δεν με κατάλαβες; Η Ελπίδα είμαι, η γυναίκα του φίλου σου του Παναγιώτη. Σε έχασα, τι έγινες;
– Συγγνώμη, κυρα – Ελπίδα μου, δεν σε κατάλαβα. Ευχαριστώ για τις ευχές σου. Σε ακούω με προσοχή. Τι θες;
– Δεν κάνεις τον κόπο να κατέβεις προς τα κάτω, να τραβήξεις καμιά φωτογραφία στη γωνία Εχίνου και Πάρνηθος; Υπάρχουν δύο κάδοι απορριμμάτων του Δήμου, που εδώ και πάνω από 20 μέρες είναι τίγκα από σκουπίδια, χαρτοκιβώτια, κλαδέματα. Όσες φορές και να τηλεφώνησα, ναι μεν μου απαντούσαν με ευγένεια, αλλά μου έλεγαν αόριστα ότι κάποια στιγμή θα περάσουν. Και κάθε βράδυ γίνεται… σκυλογατοκαβγάς, ποιος θα πρωτοανοίξει τις σακούλες. Βγαίνω το πρωί, τα μαζεύω, αλλά σε λίγη ώρα πάλι τα ίδια.
Εγώ, κυρά – Ελπίδα, έκανα το καθήκον μου. Παραθέτω την εικόνα και ίδωμεν τι μέλλει γενέσθαι…
