Στην κωμόπολη της Αγριάς Βόλου, όπου εδρεύει και αναπτύσσει τις δραστηριότητές του το Ίδρυμα Πορφυρογένη, μαθαίνουμε, τις πρώτες μέρες του νέου έτους, πως ένας συντοπίτης, νεαρός ταλαντούχος φωτογράφος, με ένα βίντεο που το ονόμασε “Ελληνικοί Ουρανοί” και το παρουσίασε στο Hollywood HIDDA Festival another International Awards κέρδισε το βραβείο BEST Of FEST, στη συνέχεια το χρυσό Best Timelapse στο Los Angeles Independent Film Festival Awards και ετοιμάζεται να κατακτήσει και άλλες διακρίσεις αφού όπου προβάλλεται θριαμβεύει.
Έτυχε να γνωρίζουμε τον Παναγιώτη Φιλίππου από παλιά ως έναν όμορφο γελαστό νέο, πάντα πρόθυμο να βοηθήσει με τα “ιντερνετικά” προβλήματά μας, κι έτσι χαρήκαμε και συγκινηθήκαμε αφάνταστα για το επίτευγμά του. Το νέο διαδόθηκε γρήγορα: στις τηλεοπτικές εμφανίσεις καμαρώσαμε τον Παναγιώτη με το σοβαρό, συγκροτημένο λόγο ενός ώριμου ανθρώπου κι ας είναι μόλις 37. Επόμενο ήταν να θέλουμε να τον τιμήσουμε κι εμείς στο Ίδρυμα της Αγριάς, στη γενέτειρά του, με μια βραδιά ξεχωριστή – έτσι το είχαμε φανταστεί – με προβολή της ταινίας του αλλά και ομιλίες και όσα συνηθίζονται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Μόλις άκουσε τι ετοιμάζουμε μας έκοψε: δεν συμφωνώ, δεν θα κάνετε τίποτα τέτοιο, είπε με ύφος κατηγορηματικό. Αν πραγματικά θέλετε μπορούμε να κάνουμε μια έκθεση με επιλεγμένες φωτογραφίες απ’ αυτές που αποτέλεσαν το υλικό για το βίντεο, θα τις βγάλουμε σε πολύ καλή, καλλιτεχνική εκτύπωση και θα τις διαθέσουμε προς πώληση. Ό, τι αποκομίσουμε από τις πωλήσεις θα διατεθεί εξ ολοκλήρου .. εκεί σκέφτηκε λίγο και ύστερα αποφάσισε: για το Ορφανοτροφείο του Βόλου γιατί άκουσα ότι δεν έχουνε να αγοράσουν ούτε παπούτσια για τα παιδιά.
Αυτός είναι ο Παναγιώτης, καλύτερα όμως να μεταφέρουμε τα λόγια του ίδιου. όποιος τα διαβάσει θα καταλάβει την περηφάνειά μας: κοίτα τι παιδιά γεννά τούτη η χώρα, παρόλα τα δεινά που τη βρήκαν!
Κατερίνα Πορφυρογένη
«Το 2014 κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στο Los Angeles είδα πως η Ελλάδα στο εξωτερικό έχει δυστυχώς μια διαφορετική εικόνα από αυτήν που θα έπρεπε. Μιλώντας εκεί αλλά και σε άλλες πολιτείες με Έλληνες, στην Αριζόνα, στο Σικάγο, Καναδά αλλά κι από μέρη στα οποία υπάρχει έντονο ελληνικό στοιχείο είδα κι ένιωσα μέσα μου μια μεγάλη ευγενική αγανάκτηση του Έλληνα του εξωτερικού να εκφράζεται στα λόγια τους.
Γιατί στην Ελλάδα δεν κάνουμε κάτι να την φέρουμε κοντά τους! » (……….)
«Φεύγοντας από Αμερική επιστρέφοντας στη δουλειά μου στο Βουκουρέστι κι έχοντας πολλά στο μυαλό μου ήρθα στην Ελλάδα για λίγες μέρες ξεκούρασης. Δυστυχώς η μοίρα αλλά και πολλά άλλα με οδήγησαν κοντά στους γονείς μου όπου έμελλε να δω τον πατέρα μου να φεύγει από καρκίνο του πνεύμονα μέσα σε λίγους μήνες, μέσα από τα χέρια μου, ανήμπορος να τον βοηθήσω. Νιώθω ευλογημένος που με τη βοήθεια του γέροντά μου και πνευματικού μου κατάφερα και διακόνησα τον πατέρα μου μέχρι την τελευταία κατοικία του.
Στον πατέρα μου χρωστάω το ότι ασχολήθηκα με τη φωτογραφία αφού στα 7 μου κιόλας χρόνια μου αγόρασε την πρώτη μου Kodak που αποτέλεσε για μένα την αρχή μιας αιώνιας αγάπης με πολλά διαλείμματα ανάμεσα βέβαια ανά έτη, αλλά άσβηστη μέσα στην καρδιά μου.
Ο χαμός του ήρθε όσο κι αν ήταν επικείμενος από τους ιατρούς ως κάτι για μένα απίστευτο, αλλά πλέον ξεκίνησα με σκοπό να τηρήσω τη σιωπηρή υπόσχεση στον πατέρα μου να το ολοκληρώσω ενάντια στις πιθανότητες πως ένα άτομο μόνο δεν μπορεί να κάνει ένα πρότζεκτ τέτοιο με 90 κιλά εξοπλισμό και υπό τα κακώς κείμενα της εποχής μας, τα capital controls και πολλά άλλα που υψώσανε ένα μεγάλο τοίχος.
Εδώ θα ήθελα να δηλώσω με μια γλυκιά πικρία πως καμιά ελληνική εταιρεία πέραν μιας δεν μας στήριξε, αντιθέτως επιβεβαιώθηκαν τα λεγόμενα των ανθρώπων που γνώρισα στην Αμερική πως μόνο εταιρείες εξωτερικού δείχνουν ενδιαφέρον για την ανάδειξη της Ελλάδας. Τα σχόλια και οι απαντητικές επιστολές των εταιρειών ήταν αποκαρδιωτικά, από δυσπιστία έως σημείο χλευασμού και λυπάμαι πάρα πολύ σαν Έλληνας που ζω κι εργάζομαι στο εξωτερικό να πρέπει να δηλώνω αυτό για τη μητέρα πατρίδα μου. Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για να με κάνουν να σταματήσω. Απευθύνθηκα σε μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού οι οποίες αφού μελέτησαν το πρότζεκτ και το πορτφόλιο μου απάντησαν θετικά. Και έτσι ξεκίνησε ο μεγάλος δρόμος για να προβάλλουμε τους ελληνικούς ουρανούς στο εξωτερικό.
Όπως γράφω και στην αφιέρωση, ούτε το χαμηλό ανοσοποιητικό ήταν αυτό που μπορεί να σε βάλει κάτω ούτε η λύπη ούτε τα cc ούτε τίποτα. Αν όλα γίνονται μαύρα εμείς πρέπει να συνεχίζουμε, να αλλάξουμε το πλάνο κι όχι τον τελικό μας στόχο. Έτσι λοιπόν, ενώ το πρότζεκτ ξεκίνησε σαν Mount Athos Timelapse όπου και είχαμε εξασφαλίσει διαμονή, άδεια για φωτογράφιση, δεν το ακύρωσα. Αντιθέτως το πλάνο άλλαξε και μέσα από αυτή την αλλαγή βγήκε κάτι πολύ όμορφο. Χάρη στην παραίνεση της μητέρας μου “Όταν βρίσκουμε εμπόδια, δεν σταματάμε απλά βρίσκουμε τρόπο να τα ξεπερνάμε, η Ελλάδα μας έχει και δεύτερο Άγιο Όρος, τα Μετέωρα”, και όλα ξαφνικά ξαναξεκινήσανε!
Ξεκίνησα στα Μετέωρα όπου με ένα θαυμαστό τρόπο μας φιλοξένησαν μέσα στα μοναστήρια, συγκεκριμένα τα πλάνα από την κορυφή του μοναστηρίου Αγ. Νικολάου του Ανάπαυσα ήταν η καλύτερη εμπειρία στη ζωή μου. Τρεις μέρες συνεχόμενα όλο το βράδυ λειτουργία μέσα στο μοναστήρι κ εγώ έξω στην κορυφή να τραβάω ταυτόχρονα timelapse 1600 φωτογραφίες με 3 κάμερες επί 8 ώρες. Η ευλογία ήταν ασύλληπτη, οι μοναχοί να μας επιτρέπουν να διαβάζουμε τα κείμενα κατά τη διάρκεια της λειτουργίας αλλά κι η φωτογράφιση, ένα μαγικό σκηνικό.
Ακολούθησαν περιπλανήσεις πάνω από 8400χλμ από το Πήλιο στα Μετέωρα , Καλαμπάκα, Θεσσαλία, Άγιον Όρος, Χαλκιδική, Καλάβρυτα, Πάτρα έως την Αντίπαρο (….)
Μέσα σε 365 ημέρες με διάφορες θα έλεγα όχι δυσκολίες, αλλά στροφές προς τη σωστή κατεύθυνση, και συνολικά σε 825 ώρες φωτογράφισης και συνολικά 55.000 φωτογραφίες είχε έρθει η ώρα να ολοκληρώσω το πρότζεκτ, το τελικό βίντεο μετά από 650 ώρες επεξεργασίας για να πάρει την τελική του μορφή.
Τη μουσική του βίντεο την ανέθεσα στον φίλο Fred Capo (capoproductionsmusic.com) από τον Καναδά, ο οποίος συνέδεσε δύο εξαίσια μουσικά κομμάτια που με αγγίξανε πραγματικά όταν τα άκουσα μετά το χαμό του πατέρα μου, το Oblivion και το Triump.
Το Time Lapse video “Greek Skies” που ξεκίνησα προσπαθώντας να αποτυπώσω με μοναδικό τρόπο τους ουρανούς της Ελλάδας μας, το αφιέρωσα στον πατέρα μου Κωνσταντίνο, ο οποίος έφυγε από καρκίνο αλλά και σε όσους έχουν πολεμήσει με τον καρκίνο ή ακόμη πολεμούν ενάντια σε αυτή την επάρατη νόσο.
Σκοπός μου είναι να ιδρύσω και να ξεκινήσω στην Ελλάδα με ανθρώπους που γνωρίζω από το εξωτερικό ένα κανάλι το οποίο θα βοηθά αυτούς που έχουν την ανάγκη οποιασδήποτε μορφής κατά τον άνισο αυτόν αγώνα. Ήδη κάποια πράγματα έχουν πάρει την πορεία τους κι ευελπιστώ στο δρόμο να βρεθούν και άλλοι άνθρωποι οι οποίοι θα συνδράμουν σε αυτό.
Η παγκόσμια προβολή του ξεκίνησε τα μεσάνυχτα στις 20 Δεκεμβρίου 2015 και ενώ η αποδοχή του στην Ελλάδα αρχικά ήταν μικρή και με αρκετά θα έλεγα δύσπιστα μάτια, το αναπάντεχο νέο μας ήρθε από το Los Angeles International Film Festival , όπου και το είχα καταθέσει εκπρόθεσμα, ότι όχι μόνο το δέχθηκαν αλλά και έγινε Officially Selected LAIFFA 2015! Τελικά επιλέχτηκε να ανοίξει την πρεμιέρα του LAIFFA όπου και τίμησε την Ελλάδα μας στο Red Carpet. (…)
Μέχρι σήμερα το Greek Skies έχει ήδη κατακτήσει τρία διεθνή βραβεία, το BEST Of FEST in Hollywood HIDDA Festival another International Awards, το χρυσό Best Timelapse στο Los Angeles Independent Film Festival Awards, επίσης κατέκτησε στο διεθνές φεστιβάλ Ρουμανίας Χρυσό στην κατηγορία του και έρχονται κι άλλα μέσα στο 2016.
Αυτή τη στιγμή ετοιμάζω ένα νέο ντοκιμαντέρ για την Ελλάδα, που θα προβάλλει διεθνώς την Ελλάδα μας. Τα γυρίσματα θα διαρκέσουν 12 μήνες (….)
Ελπίζω φέτος στην αναζήτησή μου για χορηγούς να βρεθούν από Ελλάδα ώστε να είναι κάτι το 100% ελληνικό με υποστήριξη δική μας και να καταφέρω να κάνουμε την Ελλάδα μας περήφανη για ακόμη μια φορά παγκοσμίως αλλά και στην Ευρώπη.»
Πρόσφατα ο Παναγιώτης Φιλίππου κέρδισε την τέταρτη διεθνή διάκριση στη Βαρκελώνη ως η καλύτερη μικρού μήκους ταινία – ντοκιμαντέρ.
