Ο θάνατος ενός νέου άνθρωπου στην άσφαλτο πριν κάποιες μέρες, μοιάζει να συγκλόνισε αρκετούς συμπατριώτες μας. Ήτανε νέος, πετυχημένος, διάσημος και αν και νομίζανε ότι τον γνώριζαν, όπως γίνεται άλλωστε με κάθε διασημότητα, (αλλά και «ασημότητα») , αυτό ήταν ένα προνόμιο μονάχα για τους δικούς του ανθρώπους. Προφανώς, δεν ήτανε ο πρώτος άνθρωπος που έχασε τη ζωή του στη χώρα μας από τον παραλογισμό που επικρατεί στους ελληνικούς δρόμους, ωστόσο, το θέμα στα media και οι αντιδράσεις του κόσμου, έλαβαν διαστάσεις υστερίας. Ήτανε, λες και δεν υπήρξε ποτέ άλλο θύμα στην άσφαλτο. Ήτανε, λες και δεν είμαστε όλοι μας θνητοί. Ήτανε, λες και δεν κινδυνεύουμε και εμείς οι ίδιοι μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάμε, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, στους ελληνικούς δρόμους.
Η κατάσταση δυστυχώς, έχει ξεφύγει και να σας πω την αμαρτία μου, έχω βαρεθεί να γράφω για αυτό το θέμα. Αλλά πρέπει και ας γίνομαι κουραστικός. Άλλωστε, αν γίνομαι κουραστικός, εσείς θα το κρίνετε και εάν ναι, σας ζητώ ειλικρινά συγνώμη. Αλλά βλέπετε, ακόμα και εδώ, στην πόλη μας, θα πρέπει να βάλουμε μια τάξη στις προτεραιότητές μας κάποια στιγμή.
Θέλουμε ποιότητα στις ζωές μας; Θα πρέπει να μπει μια τάξη στο κυκλοφοριακό χάος που επικρατεί. Θέλουμε λιγότερα θύματα στους δρόμους; Θα πρέπει να «σπάσουμε αβγά», αντί να σπάμε τα κεφάλια μας στην άσφαλτο. Τις προάλλες, με αφορμή μια φωτογραφία που είχα ανεβάσει στο facebook, (του αυτοκινήτου ενός καραγκιόζη, που είχε κλείσει ολόκληρο το πεζοδρόμιο στην Ελαιών), σχολίασε ένα φίλος μου κάτι, που πραγματικά με ταρακούνησε. «Νιώθει», όπως έγραφε, «απογοητευμένος από την όλη κατάσταση». Γιατί οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε την τύχη να μας προσφέρεται μια εναλλακτική. Να κατεβούμε στο δρόμο π.χ. ή να κάνουμε τον ακροβάτη, πάνω από το κ…άμαξο του εκάστοτε εγωίσταρου. Ο φίλος μου αυτός όμως, δεν μπορεί. Είναι από τους συμπολίτες μας που απαξίωσε ο Λαζόπουλος. Λες και ο Λαζόπουλος δεν κινδυνεύει ως άνθρωπος και εκείνος, να βρεθεί σε αυτή τη θέση. Σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Αυτός και ο Σούπερμαν «κυρία μου»…
Δανείζομαι το γράφημα που βλέπετε από τους atenistas και ας σκεφτούμε λίγο με τι ταχύτητα οδηγούμε στους δρόμους μας και τι ταχύτητες βλέπουμε και ανεχόμαστε, από τους άλλους οδηγούς.
Αφού λοιπόν διαπιστώσαμε ότι όλοι μας κινδυνεύουμε, θα πρέπει να δούμε κάτι εξίσου σημαντικό… Γιατί δεν συγκινούμαστε; Γιατί δεν αντιδρούμε; Γιατί δεν απαιτούμε από το Δήμαρχο, από τους Αντιδημάρχους, από το Δημοτικό Συμβούλιο, από την Περιφέρεια, να εξαντλήσουνε κάθε δυνατότητα, κάθε προσπάθεια, ώστε να αλλάξει επιτέλους η κατάσταση στους δρόμους της πόλης μας; Απογοητευμένος ο φίλος μου, απογοητευμένος όμως και εγώ, γιατί νόμιζα ο αφελής, ότι άμα άλλαζε η Δημοτική Αρχή ή άμα άλλαζε η διοίκηση στην Περιφέρεια, θα λυνόντουσαν και αυτά τα θέματα. Πώς να λυθούνε άμα δεν ενδιαφέρονται; Ενδιαφέρονται; Και αν ενδιαφέρονται, γιατί δεν βλέπουμε τα αποτελέσματα στους δρόμους μας; Και εάν υπάρχουνε άλλοι λόγοι για τους οποίους δεν λύνονται αυτά τα προβλήματα, μήπως έχει έρθει η ώρα να μας ενημερώσουνε για το ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι; Για να ξέρουμε και εμείς οι δημότες, να αποδώσουμε πιο δίκαια τις ευθύνες. Γιατί τα πράγματα δυστυχώς, καλύτερα από ό,τι ήτανε επί των ημερών Χιωτάκη, δεν μοιάζει να είναι. Πιστέψτε με, ξέρω, για καμιά πενταετία, στην προηγούμενη Δημοτική Αρχή είναι που τα «έχωνα».
Θα το πω και ας σας ακούγεται «χοντρό». «Αν δεν συμβεί στο σπίτι σου…». Πρέπει όμως να φτάσουμε εκεί; Να συμβεί στα σπίτια μας; Να κλαίμε (ή να μας κλαίνε ως θύματα) στα σπίτια μας; Αλλά και τότε ακόμα, χτυπήστε ξύλο, να μην αλλάζει κάτι. Μια μάταιη θυσία, στο βωμό αυτού του μάταιου παραλογισμού.
Μια μέρα πριν από το τραγικό γεγονός με τον νέο, πετυχημένο και διάσημο, στην Κηφισίας, στο ύψος της Δηληγιάννη, με «στόλισε» με λόγια, που προφανώς αρμόζουνε στην ανύπαρκτη ανατροφή του, ένας μηχανόβιος. Ήτανε πάνω στη διαχωριστική λωρίδα, ήμουνα στο αντίθετο ρεύμα από εκείνον, είχα δεξιά μου άλλα οχήματα που κινιόντουσαν και δεν μπορούσα να πάω πουθενά. Όταν με μια κίνηση των χεριών μου τον ρώτησα πού να πάω, με αστραπιαία ταχύτητα, με έβρισε χυδαιότατα. Σαν να την είχε έτοιμη τη βρισιά για να την ξεστομίσει, με την πρώτη ευκαιρία που θα του δινότανε. Η διαχωριστική λωρίδα που προορίζεται για να χωρίζει τα ρεύματα κυκλοφορίας, πλέον, έχει γίνει λωρίδα κυκλοφορίας για δίτροχα και οι δρόμοι μας, ανεπισήμως, ένα πεδίο μάχης.
Λυπούμαι «κυρία μου», που θα έλεγε και ο Λαζόπουλος, αλλά όταν πήρα το δίπλωμα οδήγησης, δεν θυμάμαι να με είχε προειδοποιήσει κανένας, ότι 23 χρόνια μετά, θα υπήρχανε τέτοιες «πολεμικές» συνθήκες στους δρόμους μας. Σε τελική ανάλυση, το χρωστάμε σε κανέναν; Χρώσταγα σε κανέναν το βρίσιμο από τον μηχανόβιο; Χρωστάμε σε κανέναν το να μην μπορούμε να περπατήσουμε στα πεζοδρόμια, για να πάνε κάποιοι να κάνουνε την όποια «δουλειά» τους; (Συχνά δε, πάνε απλά για καφέ, εξ ου και τα εισαγωγικά στη «δουλειά»). Χρωστάμε σε κανέναν, την υποβάθμιση της πόλης μας; Το ότι το σύμβολο της Κηφισιάς, τα μόνιππα, εκτοπίστηκαν και στριμώχτηκαν ανάμεσα στα ΙΧ κάποιων ανθρώπων, που θεωρούνε ότι όπου και να πάνε, θα πρέπει να υπάρχει άφθονος και τζάμπα χώρος, για δυο τόνους λαμαρίνας που κουβαλάνε μαζί τους;
Τελικά τι θέλουμε, πόλεις για τους ανθρώπους ή για τα αυτοκίνητα;
Νομίζω ότι οι Έλληνες, περισσότερο από ποτέ, έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε ότι υπάρχει μέλλον σε αυτή τη χώρα. Η κατάσταση είναι τόσο αποκαρδιωτική, που δεν υπάρχουνε και πολλά που μπορούνε να μας κάνουνε να νιώσουμε λίγη αισιοδοξία. Ανασφάλεια, αβεβαιότητα, υψηλή ανεργία, μεγάλες ανισότητες, φορο-καταιγίδες. Μοιάζει δε, ότι κάποιοι ανταπεξέρχονται μια χαρά της όλης κατάστασης και δεν έχουνε κανένα πρόβλημα να μας το δείξουν επιδεικτικά.
Η τάξη στο δρόμο, η τήρηση της νομιμότητας, πέραν από την ασφάλεια για την ακεραιότητα μας, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη και μέγιστη προτεραιότητα των αρχών, πέραν από το ότι είναι απαραίτητη προϋπόθεση για ποιότητα στις ζωές μας, λειτουργεί και ως ένας μεγάλος συμβολισμός. Συμβολίζει πως είμαστε όλοι μας ίσοι απέναντι στο νόμο και πως οι ζωές όλων μας, έχουνε την ίδια υψηλή αξία.
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
