Η Porsche; Ποια Porsche; Αν γράψω για αυτό το θέμα θα κατηγορηθώ για ταξικό μίσος. Συν του ότι έχει περάσει αρκετός καιρός και οι περισσότεροι επιθυμούν να ξεχαστεί γρήγορα αυτό το θέμα και να επιστρέψουμε στην κανονικότητα των τροχαίων εγκλημάτων που ζούμε καθημερινά στη χώρα μας. Βλέπετε, ο παραλογισμός μας είναι τέτοιος, που απαιτούμε οι έχοντες ακόμα χρήματα, να έχουνε και το δικαίωμα στην αυτοκτονία στην άσφαλτο.
Και αν πάρουνε και άλλους μαζί τους την ώρα που αυτοκτονούνε, άλλους, που δεν ήθελαν απαραίτητα να «αυτοκτονήσουνε» και εκείνοι, και είχανε απλά την ατυχία να βρεθούνε στην πορεία του όποιου «ματσωμένου (ή μη) χάροντα», τότε, μοιρολατρικά όπως είναι και η κυρίαρχη ιδεολογία στον τόπο μας, θα πούμε πως, «Ήταν θέλημα του Θεού και της Παναγίας». «Παναΐας», στη γλώσσα που καταλαβαίνουν και οι εκάστοτε μοιρολάτρες.
Γιατί τα 250 χιλιόμετρα την ώρα, είτε πηγαίνεις με Pony είτε πηγαίνεις με Porsche, είναι αυτοκτονία, δεν είναι θέλημα Θεού.
Συν τοις άλλοις, όπως λέω και πιο πάνω, από την τελευταία Κυριακή της αποκριάς μέχρι σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, έχουνε περάσει αρκετές ημέρες. Και καμιά τριανταριά νεκροί στους δρόμους μας… Γιατί η βλακεία, είναι βαθύτατα αταξική και μοιρασμένη σε ολόκληρο το φάσμα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Κοινώς, βλάκες υπάρχουνε παντού και στην Ελλάδα, τη βλακεία αυτή της ανομίας στην άσφαλτο, την αντιμετωπίζουμε ως αντιστάθμισμα στα καταπιεσμένα μας συμπλέγματα, ελέω κρίσης. Όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα να σκοτωθούμε και να σκοτώσουμε στην άσφαλτο και πρέπει επιτέλους να αρχίσουμε να επιλέγουμε να μην το κάνουμε.
Η Porsche; Ποια Porsche λοιπόν; Το θέμα υπέρ-αναλύθηκε άλλωστε, από πολιτικούς, δημοσιογράφους και πολίτες, προτού επιστρέψουμε στη λήθη και στο νησί των λωτοφάγων. Αν έγραφα εκτενώς για αυτό το θέμα, θα έβρισκα και εγώ τη θέση μου στο πάνθεον των μαϊντανών, που έχουνε για όλα άποψη. Όπως έκανε ο πρώην υπεύθυνος πολιτισμού, ενός πάρα πολύ μικρού πολιτικού κόμματος, (λέγε με Φώφη), που δήλωσε σε μέσο κοινωνική δικτύωσης, ότι, «Το χειρότερο με αυτό που έγινε με την Porsche, είναι που θα πρέπει τώρα να ακούμε τον “Ιαβέρη” στα κανάλια». Ή κάτι τέτοιο. Είναι «παράξενος» δηλαδή ο «Ιαβέρης», που μιλάει με επιμονή για την οδική ασφάλεια και τα όσα λέει, «γραφικότητες»… Μπράβο πρώην υπεύθυνε! Πολιτισμός… (sic).
Θα πω όμως το εξής, που δεν ξέρω αν είναι «εξυπνάδα», αλλά τριγυρνάει από εκείνη την ημέρα στο μυαλό μου και αν δεν το γράψω, θα σκάσω. Ένας αγώνας της Φόρμουλα 1, καλύπτει χιλιομετρική απόσταση περίπου 305 χιλιομέτρων και οι ταχύτητες που πιάνουνε τα αυτοκίνητα, είναι συνήθως αυτές ή και παραπάνω. Στη διάρκεια κάθε grand prix, οι ομάδες αλλάζουνε λάστιχα 2-3 φορές, το να αλλάξουνε κάποια λάστιχα, το προβλέπουν και οι κανονισμοί. Όσο λιγότερες φορές αλλάξεις λάστιχα, τόσο πιο πολύ χρόνο κερδίζεις από τα pit stop που δεν θα κάνεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι ομάδες κάνουνε μονάχα τις υποχρεωτικές αλλαγές, γιατί το ελαστικό, από την καταπόνηση, γίνεται επικίνδυνο. Και αυτό, σε μια διαδρομή 305 περίπου χιλιομέτρων! Πόσα χιλιόμετρα έχει μαζέψει ένα ελαστικό στους δρόμους μας, ύστερα από 11 χρόνια;
Μετά από αυτό που έγινε με την Porsche, ακολούθησαν και άλλα. Το «καμιά τριανταριά νεκροί», δεν είναι υπερβολή. «Νεαρός χωρίς δίπλωμα, παρέσυρε και σκότωσε 14χρονο κορίτσι». «Νεαρός χωρίς δίπλωμα, πινακίδες και ασφάλιση, οδηγώντας όχημα που είχε αποσυρθεί από την κυκλοφορία, παρέσυρε δυο και σκότωσε το ένα από τα θύματα του». Και πάει λέγοντας… Αφού και οι ίδιοι, γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες περιστατικών, που μπορούνε να οδηγήσουνε στο να χαθούνε ανθρώπινες ζωές. Σκεφτείτε την τρέλα που βλέπετε στην καθημερινότητά σας, εν είδει τίτλου πρωτοσέλιδου. «Μπήκε ανάποδα στη ράμπα της εθνικής οδού, για να αφήσει τη φίλη της που περίμενε το ΚΤΕΛ». «Άφησε αντικανονικά την νταλίκα του στον δρόμο, αντί για το ειδικά διαμορφωμένο πάρκινγκ, για να πάρει δυο λεπτά έναν καφέ». Παραβίασε το STOP, εξανάγκασε πεζούς να κατεβούνε στην άσφαλτο, πέρασε με κόκκινο, προσπέρασε στη διπλή γραμμή, έτρεχε πολύ, έστριψε αντικανονικά, μίλαγε στο κινητό του, έστελνε SMS, δεν φόραγε κράνος, δεν φόραγε ζώνη.
Όλος ο ΚΟΚ που βλέπουμε να παραβιάζεται καθημερινά, ως τίτλος πρωτοσέλιδου.
Στο προηγούμενο κείμενό μου, αν έτυχε να το διαβάσετε, (όπως και σε πολλά από τα κείμενά μου άλλωστε, αν τυχαίνει να τα διαβάζετε), το στοιχείο της οδικής ασφάλειας έχει κεντρική θέση στο θέμα της ποιότητας ζωής, για το οποίο είχα γράψει. Γιατί ποιότητα ζωής χωρίς ασφάλεια, χωρίς ποιότητα στους δρόμους μας, δεν μπορεί να υπάρξει. Πάντως φαντάζομαι, πως όλοι μας θέλουμε ποιότητα στις ζωές μας.
Πραγματικά, έχουμε κουραστεί να ακούμε δυσάρεστες ειδήσεις και να φοβόμαστε, μην γίνουμε και οι ίδιοι ή τα αγαπημένα μας πρόσωπα, κάποια στιγμή, μια τέτοια είδηση. Τουλάχιστον, με όλα αυτά τα περιστατικά, μοιάζει ένα μέρος της κοινωνίας, να έχουμε περάσει στο στάδιο της «παραδοχής» και να αντιλαμβανόμαστε ότι τα παθήματα πρέπει να μας γίνουνε μαθήματα και ότι δεν μας παίρνει άλλο να αποσιωπούμε τη δική μας άβολη αλήθεια. Μιας από τις πολλές μεν άβολες αλήθειες που μας περιβάλλουν σε αυτή τη χώρα, για την οποία όμως είναι τρομερά σημαντικό, να υπάρξει άμεσα αντίδραση.
Και εκεί, είναι όπου φαίνεται το πόσο «μικροί» είναι αυτοί που μας κυβερνούνε, αλλά και ο πολιτικός κόσμος στο σύνολό του. Τόσο στην κεντρική πολιτική, όσο και στις Περιφέρειες ακόμα και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δεν λέω να αξιοποιήσουνε επικοινωνιακά το τραγικό του γεγονότος που έγινε, αλλά το να ανταποκριθούνε σωστά και έγκαιρα, στο σοκ που υπέστη η ελληνική κοινωνία, προτού μετατραπεί και αυτό το γεγονός, σε ακόμα μια παράλογη «κανονικότητα» και ο καθημερινός κίνδυνος στην άσφαλτο, να μετατραπεί και αυτός με την αποδοχή του, ως «τίμημα», για το «προνόμιο» του να ζούμε σε αυτή τη χώρα.
Γιατί έχουμε και μια τάση προς την πόλωση, να πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξουμε πλευρά. «Με την Porsche ή με τα αθώα θύματα;» «Με αυτούς που τρέχουν ή με τους άλλους;» «Με του φτωχούς ή με τους πλούσιους». Να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Να βλέπουμε ταξικές ανισότητες και ταξικά εγκλήματα και να συναινούμε με την αδιαφορία μας, στη συνέχιση των τροχαίων εγκλημάτων στους δρόμους μας. Λες και δεν μας αφορούν όλους.
Θέλει άμεσα εθνικό σχέδιο, που θα μας εμπλέξει όλους. Οι μόνοι που θα μείνουνε απέξω απ’ αυτό το σχέδιο, να είναι όσοι βρίσκονται κλειδαμπαρωμένοι στο σπίτι τους και αρνούνται πεισματικά και κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη, να βγούνε στο δρόμο…
Αυτά… Καλά μυαλά μας εύχομαι.
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
