Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΛΑ
Ο τίτλος του παρόντος δεν παραπέμπει στο γνωστό φαγητό που μαγειρεύεται με τη συμμετοχή διαφόρων λαχανικών. Αφορά την μικρή αίθουσα που βρίσκεται στον παρακείμενο χώρο της έπαυλης Δροσίνη του Δήμου μας, και που -μεταξύ άλλων- φιλοξενεί πολιτιστικές ομιλίες, το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο, τη χορωδία Νέων του Δήμου Κηφισιάς κ.λπ.
Το κυρίως θέμα μου αφορά στην προσπάθεια για ευπρεπή εμφάνιση του χώρου αυτού, ο οποίος κατά την άποψή μου προσβάλλει την κοινή αισθητική βάναυσα. Λυπούμαι, αλλά αισθάνομαι την υποχρέωση να το επισημάνω. Το εργαστήρι αυτό του Πολιτισμού προσφέρει ως γνωστό, ανεκτίμητες ευκαιρίες επιστημονικής και γενικής μόρφωσης στους όσους επιθυμούν και έχουν το χρόνο να παρακολουθούν τα δρώμενά του.
Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω για αυτόν το χώρο, είναι η απαράδεκτη κατά την άποψή μου εμφάνιση της αίθουσας αυτής, ο οποίος χώρος όπως αναφέρω και στον τίτλο αυτού του γραπτού μου, μου θυμίζει κάτι σαν… Τουρλού! Η κατάσταση αυτή είναι πιστεύω θέμα ευαισθησίας για κάτι τέτοιες… «λεπτομέρειες» και όπως φαίνεται εκ των πραγμάτων, αυτή απουσιάζει από ετών!!!
Σ’ αυτό το συμπέρασμα με οδηγεί η αλλοπρόσαλλη εικόνα που παρουσιάζει η… πολιτιστική αυτή αίθουσα! Τη φαντασία του να έβαζε ο διάσημος σουρεαλιστής Ισπανός ζωγράφος Salvador Dali, νομίζω ότι καλύτερη έμπνευση δύσκολα θα έβρισκε για να εκφράσει τον υπερρεαλισμό του. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Τις ατάκτως ερριμμένες βιτρίνες και βιβλιοθήκες που φιλοξενούν ένα θλιβερό χαρμάνι – χαρτομάνι, τα κλασέρ, τα άσχετα μεταξύ τους μικροαντικείμενα, τις τιμητικές πλακέτες, τα αγαλματίδια κ.λπ.; Τις διάφορες φωτογραφίες ή σκίτσα του Γεωργίου Δροσίνη σπαρμένα στους τοίχους όπου λάχει; Πολύχρωμες κόλλες χαρτί να καλύπτουν μέρος των παραθύρων;
Αυτά και πολλά άλλα… «θαύματα» που διακοσμητικά «δένουν» με το χώρο που θυμίζει εγκαταλειμμένο παρελθόν, όπως π.χ. και ένα φθηνιάρικο μοντέρνο ρολόι τοίχου με αλουμινένιο πλαίσιο που όμως -πάλι καλά- λέει την ώρα σωστά! Δε βαριέσαι, η δουλειά μας να γίνεται. Όσο για την έδρα του εκάστοτε προσκεκλημένου ομιλητού, μη ρωτάτε. «Αριστούργημα» κατασκευής που προσδίδει ιδιαίτερη τιμή στον εκάστοτε ομιλούντα αλλά όμως ασφαλώς «δένει» κουτί με το υπόλοιπο ανάλογο περιβάλλον!
Δεν γνωρίζω τελικά για το ποιος αρμόδιος και ευαίσθητος άνθρωπος θα έπρεπε ή θα είχε την υποχρέωση να βάλει τάξη στα παραπάνω που περιγράφω. Αρχίζω να αμφιβάλλω και για το πόσο δίκαιο η άδικο έχω ή και με το ποιος μου έδωσε το δικαίωμα να ασχολούμαι με πράγματα που θα έπρεπε να αφορούν άλλους.
Δυστυχώς πάντως, εις το απώτερο παρελθόν, που είχα την τιμή και τη χαρά, τα πολιτιστικά του Δήμου μας να με απασχολούν άμεσα, απέκτησα την κακή συνήθεια να εκφράζομαι ειλικρινά, πάντα για τη βελτίωση των όσων με αφορούσαν. Αυτός είναι και ο λόγος που ακόμη και σήμερα, προσπαθώ να κάνω το ίδιο, ψάχνοντας -θεωρητικά πλέον- να ρωτώ το κατά πόσο υπάρχει ο ευαίσθητος άνθρωπος που θα ασχοληθεί με το πρόβλημα. Καμιά φορά σκέπτομαι μήπως η συνήθεια κάνει τους ανθρώπους να δέχονται μια κατεστημένη κατάσταση ως αποδεκτή, δεδομένη και μη αναστρέψιμη. Αυτή
η άποψη δείχνει και εδώ να εδραιώνεται τελικά. Δεν υπάρχει νομίζω άλλη εξήγηση. Ακόμη και το «αλαλούμ» και το χαώδες, όπως διαπιστώνετε, γίνονται συνήθεια που καλύπτει τα πάντα. Ο Γιάννης Ψυχάρης είπε κάποτε: «Με το μάτι συνήθισε κι ο νους!».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εν προκειμένω υπάρχει σοβαρό πρόβλημα χώρου. Υπάρχει όμως αναμφίβολα και σοβαρό πρόβλημα ευαισθησίας. Η απόσταση όμως από την πολιτιστική αίθουσα μέχρι τον ακαλαίσθητο χώρο ενός δωματίου που όμως προσφέρεται για πολιτιστικά δρώμενα επιτρέψτε μου να πω, πως είναι πολύ μεγάλη. Θα επαναλάβω λοιπόν και πάλι ότι ζητείται -κατά την άποψή- μου ο ευαίσθητος που θα αναλάβει την πρωτοβουλία του γενικού εξωραϊσμού της μικρής αυτής αίθουσας που με τους εξαίρετους συνεργάτες που την πλαισιώνουν, προσφέρει υψηλής στάθμης πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη στην πόλη μας και όχι μόνον.
Και επιτρέψτε μου να κλείσω με μια λεπτομέρεια από το παρελθόν: Στο Αίθριο, έξω από την αίθουσα… «Τουρλού», στη μαρμάρινη προτομή του Γεωργίου Δροσίνη προστέθηκε και βρίσκεται απολύτως κολλημένο -επί χρόνια- στη βάση της προτομής του, το μηχάνημα του κλιματιστικού της αίθουσας. Τι πρωτοτυπία κι αυτή!!! Τι όμορφο και πολιτισμένο πράγμα!!! Δεν κρατήθηκα όταν την πρωτοείδα αυτήν την ασχήμια και έγραψα τότε κάτι σχετικό με την ελπίδα ότι κάποιος αρμόδιος θα ενδιαφερόταν γι’ αυτήν την «εμπνευσμένη και… καλαίσθητη» ιδέα, αλλά δυστυχώς τέτοιος αρμόδιος προφανώς δεν βρέθηκε. Απορώ όμως και το πώς δεν πήραν χαμπάρι την πρωτοτυπία μας αυτή και στο… Λούβρο για να την εφαρμόσουν! Κρίμα. Τους ξέφυγε!!!
Εγώ τώρα ερωτώ: Η παντελής έλλειψη (κατά τα φαινόμενα) του σεβασμού προς το μεγάλο μας ποιητή, η ακόμη και του σεβασμού προς το «ωραίο και το πολιτισμένο», δεν περισσεύει πλέον από κανένα ή μήπως κάποιοι πιθανώς να αποφάσισαν να το πάνε «ασορτί» με το «Τουρλού» της αίθουσας οπότε να περιμένουμε καλύτερα μερικά χρόνια ακόμη, πριν αρχίσει η αποθεραπεία της λατρείας της ασχήμιας, οπότε όλοι εμείς οι υπόλοιποι περισσεύουμε;
