Και έτσι, για ακόμα μια φορά, τηρήθηκαν οι «παραδόσεις» και ο Δήμαρχος Κηφισιάς, εξέφρασε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς που μας πέρασε, τη δεδομένη ευγνωμοσύνη του, για το έργο που προσφέρεται όλο τον χρόνο, από την εν λόγο υπηρεσία. Είπανε μάλλον να φύγει το 2019, προκαλώντας τη νοημοσύνη μας. Γιατί την ώρα που δίνανε τα συμβολικά δώρα στον Τροχονόμο, 50 μέτρα πιο πέρα, όπως γίνεται άλλωστε ολόκληρο τον χρόνο εδώ και κάποια χρόνια, καθόλου συμβολικά, ο ΚΟΚ παραβιαζόταν κατάφωρα.
Το θέμα της παράνομης στάθμευσης είναι κάπως… «ταμπού». Δεν κάνει να το αναφέρουμε, μην πούνε ότι είμαστε τίποτα «γραφικοί». Πολλοί βολεύονται με τη σημερινή κατάσταση και θα προτιμούσαν την υποβάθμιση της παράνομης στάθμευσης στις συνειδήσεις του κόσμου. Στη στάθμευση, το επίθετο «παράνομη», αποκτάει μια χαριτωμένη ευελιξία. Ένα μικρό «ε, δεν έγινε και κάτι…». Σαν να είναι ένα «παιχνίδισμα» με τους κανόνες και τη νομιμότητα, μια ελάσσονος σημασίας παραβασούλα, που δεν μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες. ΛΑΘΟΣ! Γιατί είτε το πιστεύετε είτε όχι, έχουνε χαθεί ανθρώπινες ζωές από την παράνομη στάθμευση. Μεταξύ τόσων άλλων «μικρο-παραβάσεων», (όπως τις αντιλαμβάνονται κάποιοι), σαν την κίνηση ανάποδα στον μονόδρομο, την παράνομη προσπέραση, την παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη, την αγνόηση των υποδείξεων του ΚΟΚ και πόσα άλλα «όμορφα», που γίνονται συστηματικά στους δρόμους μας.
Μπορεί να ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, να είμαστε οι εφευρέτες του φιλότιμου και του φραπέ, να είμαστε λεβέντες και παλικάρια και ομορφόπαιδα και οι πιο έξυπνοι που υπάρχουν σε ολόκληρο το σύμπαν, αλλά σύμφωνα με έρευνα του ευρωβαρομέτρου, ένας στους δυο Έλληνες οδηγούς, οδηγεί επικίνδυνα.
Έχει και κάτι θετικό όμως αυτή η είδηση. Ένας στους δυο Έλληνες οδηγούς, ΔΕΝ οδηγεί επικίνδυνα. Καταλαβαίνετε φαντάζομαι, πως όσο μειώνεται αυτό το ποσοστό, (το 50% των επικίνδυνων οδηγών), τόσο πιο ασφαλείς γίνονται και οι δρόμοι μας. Μιας που αυτό που τους κάνει επικίνδυνους τους δρόμους, είναι ο ανθρώπινος παράγοντας, η επικίνδυνη συμπεριφορά στο τιμόνι. Και είναι σημαντικό να μειωθεί αυτό το τρομακτικό ποσοστό, άμεσα. Πλέον, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους δρόμους τους ίδιους. Το εθνικό δίκτυο πάντως, είναι πια, αρκετά καλό. Μέχρι που φτάσαμε να δούμε να ολοκληρώνεται και η Κορίνθου – Πατρών! Στο επαρχιακό, που χρήζει βελτιώσεων, θέλει μεγαλύτερη προσοχή.
Τα ατυχήματα και τα δυστυχήματα όμως, δεν εξαφανίστηκαν. Δυστυχώς, τα βλέπει κανείς να γίνονται μέσα στις πόλεις μας. Εκεί όπου οι οδηγοί θα έπρεπε να πηγαίνουνε με 50 και με 30 χιλιόμετρα την ώρα. Εκεί που κυκλοφορούμε, εκεί που κινούμαστε, εκεί που ζούμε.
Πληρώνουμε «παλαιότερες αμαρτίες»; Σίγουρα, σε έναν βαθμό ναι. Κατά γενική ομολογία, μέχρι πριν κάποια χρόνια, υπήρχε εναλλακτική για όσους δεν ήταν αρκετά ικανοί για να πάρουν νόμιμα το δίπλωμα οδήγησης. Λάδωναν… Τη δικαιολογία, «λάδωσα γιατί αλλιώς θα με έκοβαν», μπορεί να την έχετε ακούσει και εσείς. Αυτό που δεν έχω ακούσει πάντως, ήταν να τσάκωσαν κάποιον εξεταστή που λαδώθηκε, να τον έβαλαν στη φυλακή και να του δήμευσαν την περιουσία, στην αξία των ανθρώπινων ζωών που έχουνε χαθεί στην ελληνική άσφαλτο, από ανθρώπους που πήγαν και αγόρασαν το δίπλωμά τους. Εσείς, πόσο θα κοστολογούσατε τη ζωή σας ή την ζωή των παιδιών σας; Ανεκτίμητη; Και με το δίκιο σας!
Αλλά ανεκτίμητες είναι και οι δικές μας οι ζωές και εκείνες των ανθρώπων που αγαπάμε. Αυτό ισχύει για όλους. Και αυτό, πρέπει να το καταλάβουμε και να μας γίνει συνείδηση, πριν πάμε να ξανακάνουμε κάποια επικίνδυνη ανοησία στον δρόμο.
Υπάρχει πολύς κόσμος που λέει ότι η συμπεριφορά στο τιμόνι «είναι θέμα παιδείας». Σύμφωνοι, είναι θέμα παιδείας, από εδώ και έπειτα όμως, τι κάνουμε για να γίνουν οι δρόμοι μας πιο ασφαλείς; Η σημερινή παιδεία είναι αυτή που είναι και ακόμα και να αρχίζαμε να δουλεύουμε προς τη βελτίωσή της… χτες, η απάντηση στην προσπάθειά μας θα ερχόταν στα Αγγλικά, όπου λένε, it takes three generations to make a gentleman! Μπορούμε να περιμένουμε τόσο, για να γίνουμε gentlemen στο τιμόνι;
Κάποιοι άλλοι, λίγοι ευτυχώς, θεωρούν ότι μόνο η Τροχαία μπορεί να κάνει κάτι για να γίνουν οι δρόμοι μας πιο ασφαλείς και κάθε άλλη προσπάθεια, συμπεριλαμβανομένου ενδεχομένως και αυτού του κειμένου ή των απαραίτητων αλλαγών στην παιδεία και τη νοοτροπία των Ελλήνων οδηγών, είναι από μάταιη και αφελής, έως επιζήμια ενδεχομένως για τον σκοπό. Αυτόν, της βελτίωσης της οδικής ασφάλειας στους δρόμους μας. Επιζήμιοι οι ανήσυχοι ιδιώτες, επιζήμιος και ο Ιαβέρης, που τολμάει και μιλάει δημοσίως για αυτά τα θέματα, επιζήμιο και το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας…
Κανείς δεν απαξιώνει τον ρόλο που θα πρέπει να έχει η Τροχαία, στην προσπάθεια για την επαναφορά της τάξης στους δρόμους μας. Τι γίνεται όμως, όταν η Τροχαία, βάζει μεν το βαρέλι την παραμονή Πρωτοχρονιάς, αλλά δεν φέρνει αποτελέσματα, για να αξίζει τα δώρα; Πρώτα απ’ όλα, χρειάζεται πολιτική βούληση. «Από τον Δήμο;», θα μου πείτε. Λίγο πιο πάνω. «Από, την Περιφέρεια;!». Λίγο πιο πάνω. «Από το αρμόδιο Υπουργείο και την ίδια την Κυβέρνηση;!». Ακριβώς! Γιατί αν δεν βγει ο άλλοτε Κηφισιώτης Πρωθυπουργός μας, με το νεανικό του, uber-cool στυλ να πει… «ρε αλάν…», «Κύριοι, υπάρχει πρόβλημα και πρέπει όλοι να συμβάλουμε για τη λύση του…», δεν πρόκειται να υπάρξει καν παραδοχή του προβλήματος. Αλλά το πρόβλημα, αναμφίβολα υπάρχει. Το βλέπω, το βλέπετε, το βλέπουν. Το βλέπουν ακόμα και εκείνοι που κάνουν τα στραβά μάτια.
Χρειαζόμαστε κάτι δραστικό μάλλον. Το αντίστοιχο aquaforte που θα «καθαρίσει» τους δρόμους μας. Χρειαζόμαστε, αφοσίωση στον σκοπό. Συγκεκριμένους, μετρήσιμους στόχους. Υπεύθυνους και υπόλογους ανθρώπους, με πολύ συγκεκριμένες αρμοδιότητες, υπευθυνότητες και εξουσίες. Συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων. Συντονισμό και συνεργασία. Εξάλειψη της μοιρολατρίας (βλέπε, «ήταν η κακιά στιγμή…»). Παραδειγματική τιμωρία της διαπλοκής. Εξαφάνιση των πρακτικών μικροπολιτικής εξυπηρέτησης, σε ό,τι έχει να κάνει με τους δρόμους. Βέλτιστη χρήση των μέσων που διαθέτουμε. Βελτίωση των τεχνικών μέσων (εκείνα τα φορητά τερματικά, που κόβουν κλήση σε nanosecond, πολύ θα ήθελα να τα δω στα χέρια των Τροχονόμων μας). Πίστη στον σκοπό και κατανόηση της σημασίας του και του μεγέθους του. Διευκόλυνση στην αναφορά των επικίνδυνων και προβληματικών σημείων, τόσο από τους Δήμους, όσο και από τους ιδιώτες. Συνεχής παρουσία των αστυνομικών οργάνων στους δρόμους μας. Υιοθέτηση τεχνογνωσίας. Παρακολούθηση διεθνών πρακτικών.
Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε ένα Εθνικό Σχέδιο Οδικής Ασφάλειας που θα συντονίζει τα τοπικά σχέδια και την εφαρμογή τους. Αλλά αυτή τη φορά, με σοβαρότητα…
Ουτοπία; Καμία. Ανέφικτα πράγματα; Όχι βέβαια! Καινοτομίες που δεν έχουν δοκιμαστεί αλλού; Πφφφ… Για άλλη μια φορά, είμαστε οι ουραγοί στις εξελίξεις, ο φτωχός συγγενής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά επειδή δεν μπορούμε να περιμένουμε τη στιγμή, που θα ακουστούν αρκετά δυνατά οι φωνές των ανήσυχων πολιτών και θα δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα, που θα μας κάνει να συγκλίνουμε επιτέλους, με τα ευρωπαϊκά δεδομένα οδικής ασφάλειας, ας αρχίσουμε από εδώ. Από τη μικροκοινωνία μας. Το «χωριό» μας, την Κηφισιά. Κάθε προσπάθεια, θα έλεγε κανείς, θα έπρεπε να είναι καλοδεχούμενη.
Μας αξίζει σαν πόλη, μας αξίζει σαν Δημότες, να είμαστε το παράδειγμα προς μίμηση. Όχι το παράδειγμα, προς αποφυγή.
