«Ψάλλε θεά, τον τρομερό θυμόν του Αχιλλέως
Πώς έγινε στους Αχαιούς αρχή πολλών δακρύων»
«Την καλλίστη», αυτό έγραφε το χρυσό μήλο που άφησε η Έριδα να κυλήσει και που έσκασε στα πόδια της Αθηνάς, της Ήρας και της Αφροδίτης, που είχαν σχηματίσει πηγαδάκι και κουτσομπολεύανε.
Άσος στη χειραγώγηση η ασχημούλα (όπως απεικονίζεται σε κεραμικά αγγεία), θεότητα, πήρε την εκδίκησή της, που δεν την είχαν καλέσει σε ένα γαμήλιο πάρτι. Οι δε Αθηνά, Ήρα και Αφροδίτη, «τσίμπησαν», αφήνοντας την ντεμέκ ανωτερότητά τους στο πλάι και βάλανε τα δυνατά τους για να πείσουνε τον «αντικειμενικό» κριτή που ορίστηκε από τον Δία, τον Πάρη, για το ποια απ’ όλες ήταν η «καλλίστη». Έλα όμως που ο Πάρης ήταν άνθρωπος και η αντικειμενικότητα στο ανθρώπινο είδος, είναι υποκειμενική. Ειδικά όταν σου τάζουνε το ωραιότερο «μωρό» της μυθολογίας! Την Ωραία Ελένη! Η δωροδοκία, όπως μοιάζει, καλά κρατάει στον τόπο μας, ήδη από το Ομηρικό έπος…
Πήρε το μήλο η Αφροδίτη, πήρε ο Πάρης την Ελενίτσα και ο Μενέλαος, ο νόμιμος σύζυγος της Ωραίας Ελένης, τα «πήρε στο κρανίο». Πήγε λοιπόν στον αδερφό του, τον Αγαμέμνονα, που έτρεφε και αυτός κάποια ευγενή αισθήματα για τη νύφη του, που ήταν και κουνιάδα του και για δέκα χρόνια, έγινε της Πόπης! Όχι, η Πόπη, δεν είναι πρόσωπο του Τρωικού κύκλου. Αλλά για αυτό, είναι η Κλυταιμνήστρα! Που μαζί με τον φιλαράκο της τον Αίγισθο, τα είχε φυλαγμένα του Αγαμέμνονα για πολύ σοβαρούς λόγους, που ξεκινάνε από «Ιφ» και τελειώνουν σε «ιγένεια». Αφότου λοιπόν τελείωσε με τα άνδρο-παιχνιδίσματα και τις περιπετειούλες του ο Αγαμέμνονας, που είχε στήσει κοντά στο μέρος, που οι σημερινοί του κάτοικοι αποκαλούνε, (όχι και τόσο εύηχα), Τσανάκ-καλέ, όταν γύρισε σπίτι του στις Μυκήνες, τον ξέ-κανε η γυναικούλα του. Αλλά και εκείνη με τη σειρά της και ο μυθολογικά αδιάφορος «Beau» της, από το χέρι του γιου της πήγανε. Του Ορέστη, που έδειξε απόλυτη κατανόηση για τον παιδοκτόνο μπαμπά του, αλλά για τη συζυγοκτόνο μαμά, ούτε μύγα στο σπαθί του!
Και όλα αυτά ξεκίνησαν, από τα κόμπλεξ μιας ασχημούλας. Και από ένα μήλο…
Ίντριγκες, μνησικακίες, φόνοι, φθόνοι, πόνοι, σίγουρα πολλοί όνοι και εγώ, να σας γράφω σαν τον Νίκο Τσιφόρο, μήπως και καταφέρω να σας δείξω, αυτό που στα δικά μου, τουλάχιστον μάτια, βλέπω να γίνεται, για τη δική μας Ωραία Ελένη. Την Κηφισιά μας!
«Είναι πολλά τα λεφτά Άρη;» Θεέ του πολέμου και αδερφέ της Έριδας ή πρόκειται απλά για τους τίτλους και τη δόξα; Γιατί δεν χρειάζεσαι την ίδια τη θέση για να βγάλεις λεφτά, μόνο να είσαι κοντά της. Άσε κάποιους άλλους να φάνε την προβολή και το φτύσιμο κατάμουτρα. Σε ποιους αναφέρομαι; Δεν φαίνονται, βρίσκονται κρυμμένοι πίσω από τις πλάτες των αφελών μπροστάρηδων. Είναι όμως εκείνοι, που άμα κοιτάξετε προσεκτικά, θα διακρίνετε μέρος του κεφαλιού τους, καθώς ψιθυρίζουν στα κολακευμένα αφτιά των ανθρώπων που άφησαν σε ανοιχτή θέα για να φανούνε. Των αφελών, επίδοξων μνηστήρων της Πηνελόπης, που νομίζουν ότι είναι αρχηγοί στην παρέα τους. Της Πηνελόπης(!);;; Ναι, της Πηνελόπης! Εισχωρήσαμε και στην Οδύσσεια…
Και αν για τη θέση σφάζονται μονάχα παλικάρια, ίσως να ήρθε η ώρα, να δοκιμαστεί και μια γυναίκα. Ή έστω, να ακουστεί το τι έχει να πει, χωρίς να πρέπει να προσέχει για όλους όσοι βάζουν ανέντιμες και άνανδρες τρικλοποδιές, απλά και μόνο επειδή φοβούνται το ενδεχόμενο να είναι ικανότερη ή εξυπνότερη ή πιο προσφιλής ή πιο εργατική ή λιγότερο επιρρεπής στη μυθολογική ίντριγκα και τους ιστορικά πιο κοντινούς σε εμάς, βυζαντινισμούς.
Αυτή τη φορά τα μήλα, μάλλον τα πετάνε άντρες. Παραφράζοντας λοιπόν τη γνωστή ρήση… «Η μυθολογία, επαναλαμβάνεται σαν φάρσα». Και εμείς, καλούμαστε να επιλέξουμε, ποιους θα φέρουμε στη γιορτή μας! Και κάποιους δυστυχώς, θα τους αφήσουμε απ’ έξω. Για τον ίδιο λόγο, που οι Θεοί του Ολύμπου, δεν καλέσανε την Έριδα σε εκείνη τη γιορτή. Καλή η παρέα της, αλλά… όχι όχι, μια χαρά και τα πόδια της, (την κακοσμία την αφήσανε για τον Φιλοκτήτη), αλλά… Είχε μια προσωπικότητα, που μπορούσε να χαλάσει κάθε πάρτι! Γαμήλιο, παιδικό, τοπικό…
Η προσωπικότητα παιδιά, το ήθος και το ύφος του λόγου, μεγάλη υπόθεση στον μικρόκοσμο των Δημοτών/ Ψηφοφόρων. Και φτάσαμε λοιπόν, «μόλις» (!) επτά μήνες από τις αυτό-διοικητικές εκλογές και μπορούμε οι Δημότες, να νιώσουμε σαν μικροί Θεοί! Για εμάς σφάζονται! Για το ποιος θα είναι αυτός, που θα επιλέξει τελικά η καρδιά μας! Βέβαια, επτά μήνες θα έλεγε κάποιος, ότι είναι μεγάλο διάστημα. Σε επτά μήνες, μπορούνε (και οφείλουνε) να γίνουνε πολλά. Μήπως λοιπόν να αφήνανε για λίγο ακόμα τον Τρωικό πόλεμο και οι όποιες αντιδικίες και οι όποιες ζυμώσεις, να γίνουνε μακριά από τη δημόσια σφαίρα; Δε λέω, φταίμε και εμείς οι Δημότες σε ένα βαθμό, που τους αφήσαμε να νομίζουν, ότι αυτό είναι που περιμένουμε από εκείνους. Αποτυχημένες μικρογραφίες των πολιτικών της κεντρικής πολιτικής σκηνής και όχι απλά συντοπίτες μας, που θα σηκώσουνε με ζήλο τα μανίκια τους, για να δουλέψουν για την πόλη.
Και αν τα τόξα με τα βέλη, τα ακόντια και τα ξίφη, ήταν τα όπλα Τρώων και Δαναών, στην πρώτη μεγάλη σύγκρουση των δυο εκ των δηλωμένων αντιπάλων των αυτό-διοικητικών εκλογών του 2019, (ας το ξαναγράψω, για να νιώσουμε πόσο μακριά είναι ακόμα… του 2019), χρησιμοποιήθηκαν η ειρωνεία, τα λογοπαίγνια, η αυταρέσκεια και αρκετές δόσεις έπαρσης. Έχω μάλιστα την εντύπωση, πως κάπου, ο ένας από τους δυο έκανε στον άλλον «καθρεφτάκι», σαν αντεπιχείρημα στα όσα γράφτηκαν! «Καθρεφτάκι», πού το θυμήθηκαν! Συγκινήθηκα. Απ’ το Δημοτικό έχουνε να μου απαντήσουνε με «καθρεφτάκι», σε λεκτική κόντρα.
Πέραν όμως από τον Όμηρο, ας πάρουμε ένα μάθημα από τους αρχαιολόγους και από το σήμερα. Ο Τρωικός πόλεμος, δεν ξέρουμε αν έγινε. Αν έγινε, υπολογίζουνε ότι ήταν στη λεγόμενη «Τροία 7Α», που αναφέρεται στην πόλη που βρέθηκε στο συγκεκριμένο επίπεδο της ανασκαφής και άκμαζε πριν από 32 αιώνες. Υπήρξαν πολλές Τροίες και χτίστηκαν η μία πάνω στην άλλη.
Τα τελευταία 3.200 χρόνια, ο κόσμος μας έχει ευτυχώς αλλάξει. Ο κόσμος, συνέχεια αλλάζει και σήμερα έχουμε μορφωμένους, απαιτητικούς πολίτες και οι άρχοντες, δεν διαδέχονται ο ένας τον άλλον, με κληρονομικό δικαίωμα. Κάποιοι θα εντυπωσιαστούνε (όσοι γεννήθηκαν την εποχή του Τρωικού πολέμου μάλλον), αλλά στον δημόσιο διάλογο, συμμετοχή στις μέρες μας, έχουνε και οι γυναίκες! Επίσης, οι διαξιφισμοί, θέλουμε να είναι επίκαιροι, με αλληλοσεβασμό και πάνω σε θέματα που μας ενδιαφέρουν. Όλα τα άλλα είναι απλά κοκορομαχίες, που και αυτές, πάνε πίσω στα βάθη του χρόνου.
Η λεγόμενη «μάσκα του Αγαμέμνονα», είναι ένα νεκρικό προσωπείο από ταφική ανασκαφή που έκανε ο Σλήμαν και χρονολογείται μερικούς αιώνες πριν από την εποχή που υποτίθεται ότι έζησε ο εν λόγο Βασιλιάς των Μυκηνών. Το όνομα όμως έμεινε και ας μην πρόκειται για εκείνον, πράγμα που μας δείχνει, πόσο εύκολα μπορεί να σου «βγει το όνομα» για κάτι, είτε το θέλεις είτε όχι και ας έχεις αποδημήσει εις Άδην, εδώ και 3.500 χρόνια…
Η δε «Ωραία Ελένη», σήμερα, δεν αρπάζεται από κανέναν αλλά δεν είναι ούτε περιουσία του άντρα της. Βασιλιάς ή μη, άμα δεν της κάνει, είναι αυτονόητο, πως η «Ωραία Ελένη», είναι ελεύθερη να τον αλλάξει.
